*Προλογίζει και επιμελήθηκε την κασέτα ο Αλέξανδρος Χάλαρης.
Δεν θυμάμαι ακριβώς την εικόνα που είχε ο Μiles Davis στο μυαλό μου πριν διαβάσω την βιογραφία του. Είχα ακούσει την μουσική του αλλά ενδεχομένως η εικόνα του κρυσταλλώθηκε μόλις έκλεισα για τελευταία φορά το βιβλίο. Πάνε μερικά χρόνια από τότε. Το σίγουρο είναι ότι πλέον τα πράγματα ήταν μεν περισσότερο ξεκάθαρα, αλλά τα αινίγματα παρέμειναν. Ο λόγος που γενικότερα διαβάζω βιογραφίες είναι για να δω με ποιόν τρόπο η ζωή ενός καλλιτέχνη μπορεί να μας πει περισσότερα πράγματα για το έργο του, παρά το έργο του αυτό καθεαυτό. Ε λοιπόν, για τον Miles δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον δεν με άφησε ο ίδιος να δω έναν τέτοιο συσχετισμό. Το μόνο που ίσως θα μπορούσα να πω, είναι ότι η ζωή του είχε τόσες αλλαγές όσες και τα μουσικά στυλ που έπαιξε ή δημιούργησε. Δε γνωρίζω άλλον μουσικό που να είχε τέτοιο στυλιστικό έυρος και να έζησε όλες τις φάσεις της τζαζ. Μαζί με την εικόνα του, τις λιγοστές σκέψεις μου για την τζαζ συνόδευε και ένα αίσθημα μελαγχολίας για την ζωή που ίσως δε θα ζήσω εγώ. Αισθανόμουν προγραμματισμένος. Η ζωή του; ένας αυτοσχεδιασμός. Τελικά πολλά πράγματα για την τζαζ δεν μας είπε- ίσως τα έπαιξε, και η μουσική του αξία είναι αναμφισβήτητη. Μοναδική αίσθηση του χρόνου και της χρονικής ροής: συνήθιζε να τσεκάρει το ταλέντο του στα μοντάζ των ταινιών. Περισσότερο αναλώθηκε σε καθημερινές ιστορίες ναρκωτικών, μουσικών, γυναικών που άλλοτε εξέδιδε, συναυλιών , ρατσισμού που βίωσε, ζωγραφικής, μόδας ,ψυχικών μεταπτώσεων, ιστορίες που αν μη τι άλλο μας δίνουν το ιστορικό πλαίσιο της bepop jazz , της cool jazz και άλλων ειδών. Το δικό του υπαρξιακό πλαίσιο ο Miles δε μας το είπε ποτέ. Ο Miles έκανε ότι έκαναν και οι τζαζίστες πριν από αυτόν: αναζητούσε το ανθρώπινα ωραίο στη βάση μιας ιδιωματικής μουσικής. Εκεί ίσως ο δρόμος μου με τον Miles χωρίσε, μαζί του ο Μiles πήρε και τη μελαγχολία μου για την ζωή που δε θα ζήσω. Δεν αναζητώ το ανθρώπινα ωραίο.
Οι επιλογές για την σημερινή κασέτα κινούνται σε δυο άξονες: Την εξέλιξη του ήχου στην τζαζ με βάση τον Miles, σε συνάρτηση με τους σημαντικότερους μουσικούς που επηρέασαν και επηρεάστηκαν από αυτόν. Ξεκινάμε με την συμμετοχή του στο κουιντέτο του Parker όταν άλλαξε τον Gillespie ,περνάμε στην σχέση του με τον Gil μέσω της οποίας οικειοποιείται το εικαστικό στοιχείο. Επίτηδες δε γίνεται καμιά αναφορά στο kind of blue. Μετά δίνουμε το στίγμα της φιλμογραφικής του μουσικής (αυτοσχεδιάζει καθώς βλέπει σκηνές από την ταινία ‘’ασανσέρ για δολοφόνους’’, γράφοντας το soundtrack) . Έχει ήδη απομακρυνθεί από την bepop, όντας περισσότερο πειραματικός. Καταλήγουμε στο Tutu , του ομώνυμου δίσκου , το τελευταίο κατ' εμέ μεταφυσικό άλμπουμ του ως bandleader.
