Ο Γιάννης Ραουζαίος μίλησε με την πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας του Κ. Γιάνναρη " Το ξύπνημα της άνοιξης", Δάφνη Ιωκακειμίδου Πατακιά.
Γιάννης Ραουζαίος: Καλό απόγευμα. Ήθελα καταρχάς να σε ρωτήσω πώς σε επέλεξε ο Γιάνναρης για τον πρώτο ρόλο.
Δάφνη Ιωακειμίδου Πατακιά: (γέλια) Έγινε με πολύ αστείο τρόπο! Η μ ητέρα μου τον έπιασε στις Βρυξέλλες, όπου έχω ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, και του είπε - ξέρεις πως είναι οι μαμάδες!- "Μα κοίταξε εδώ την κόρη μου. Θα ταίριαζε να δουλέψει μαζί σου". Εκείνος ήταν αρχικά διστακτικός , αλλά στο τέλος...ενέδωσε και έτσι βρέθηκα να παίζω στο "Ξύπνημα της Άνοιξης" και να βρίσκομαι στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης!
Γ.Ρ: Πόσο χρονών είσαι; Θα ήθελες να βρεθείς και σε άλλο διεθνές φεστιβάλ με την ταινία;
Δ.Ι.Π: Το ελπίζω! Είμαι εικοσιτριών ετών και μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω.
Γ.Ρ: Στην ταινία υποδύεσαι την Ιωάννα, η οποία γίνεται μέλος μιας ένοπλης ομάδας νέων. Πώς βλέπεις όλη αυτή την κατάσταση που έχει ωθήσει ακόμα και στη χώρα μας νέους ανθρώπους να φτάνουν σε ένα τέτοιο πεδίο αντιπαράθεσης;
Δ.Ι.Π: Νοιώθω πώς η Ιωάννα, αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα, έρχονται από διαφορετικούς χώρους και έχουν τελείως διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Θέλουν να αρνηθούν όμως το σύνολο όσων υπάρχουν!
Γ.Ρ: Τι τους ενώνει; Μια ιδέα ή μήπως ένα κοινό βίωμα; Τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά από την δεκαετία του 70, τη R.A.F και τις Ερυθρές ταξιαρχίες, όπου τον ρόλο τον είχαν πολύ συμπαγείς ιδεολογικές θεωρήσεις. Εδώ μοιάζει να κυριαρχεί το άμεσο και σε σημεία σκοτεινό αλλά εκρηκτικό και καταστροφικό ρομαντικό βίωμα...
Δ.Ι.Π: Έχεις δίκιο. Μοιάζει να υπάρχει ένα άγγιγμα από το Φάουστ ή τον Βέρθερο, στην αίσθηση που αφήνουν οι στάσεις τους...
Γ.Ρ: Ασφαλώς, καθώς από τον εξεγερμένο ρομαντισμό το πέρασμα στον μηδενισμό είναι ένα από τα πιθανά μέλλοντα! Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, πως η Ιωάννα, διαβάζει στην αρχή της ταινίας τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι!
Δ.Ι.Π: Ναι! Αυτή είναι πιο βιωματική. Ο Χρήστος στην ταινία από την άλλη πλευρά, πάει σε αντιεξουσιαστικές συνελεύσεις και έχει περισσότερο πολιτική σχέση στην ταινία με τον α/α χώρο από ό,τι η Ιωάννα.
Γ.Ρ.: Τι γνώμη έχεις γαι την έκρηξη και τη διάχυση του ελληνικού underground τα τελευταία επτά-οκτώ χρόνια, σε όλους τους τομείς (πολιτικό, καλλιτεχνικό, σχεσιακό...);
Δ.Ι.Π: Πιστεύω πως ακριβώς η έλλειψη πόρων αλλά και η δύσθυμη ατμόσφαιρα, έχουν σιγά-σιγά τροφοδοτήσει μια νέα επινοητικότητα, μια άνθηση των πάντων! Είναι πολύ αισιόδοξο σε τόσο σκοτεινούς καιρούς!
Γ.Ρ: Πώς σου φάνηκε η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη;
Δ.Ι.Π: Ήταν πολύ καλή! Σε αφήνει να αυτοσχεδιάσεις το σωματικό κομμάτι του ρόλου. Από την άλλη μεριά είναι πολύ αυστηρός στο κείμενο που έχει γράψει! Θέλει να είναι ακριβώς όπως το έχει συνθέσει και να εκφέρεται με συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό κάνει την εικόνα πιο εξπρεσιονιστική και θεατρική.
Γ.Ρ: Όπως στην σκηνή της ανάκρισης ας πούμε;
Δ.Ι.Π: Γενικά· και ενώ φαίνεται πώς τα παιδιά της ομάδας είναι απόλυτα βιωματικά και αντιήρωες, ο τρόπος που εκφέρουν τις λέξεις του κειμένου τότε τους δίνει μιά ηρωική διάσταση ειδικά στην σκηνή του τέλους...
Γ.Ρ: Αυτό ίσως να το ήθελε και ο Κωνσταντίνος, καθώς οι "καταραμένοι" ρομαντικοί χαρακτήρες -σαν τον "Μάνφρεντ" του Μπάιρον αλλά και τον ίδιο τον Μπάιρον!- γίνονται ακριβώς ήρωες μέσα από τον βίαιο αντιηρωικό χαρακτήρα της δαιμονικής τους υπόστασης...
Δ.Ι.Π: Σε αυτό πρέπει να έχεις κάποιο δίκιο, και επίσης στο αίσθημα πως στο τέλος ο ένας αντανακλά τον άλλο από την παρέα ενώ είναι τόσο διαφορετικές οι εκκινήσεις τους! Για παράδειγμα ενώ ο Αλέξανδρος είναι ο άμεσος σκληρός αλλά έντονα συναισθαντικός παράνομος, ο Χρήστος μού θυμίζει τον Σαιν Ζύστ! Στην απλοϊκότητα του μοιάζει να γίνεται απόλυτος με έναν τρόπο που ανακαλεί τη λογική ακόμα και του φόνου, απέναντι σε όσους συγκεντρώνουν την συλλογική ευθύνη της καταστροφικής και κατεστραμμένης πραγματικότητας που βιώνουμε.
Γ.Ρ Το συλλογικό νεορομαντικό άτομο αντανακλάται σε αυτό που λες ξεκάθαρα. Θα ήθελα να κλείσω με την κλασσική ερώτηση που κάνω για την Αγάπη! Τι πιστεύεις για αυτήν;
Δ.Ι.Π: Πολύ δύσκολη ερώτηση. Είναι μια ενέργεια, πολύ δύσκολα αποτυπώσιμη, αλλά συνθέτει τις πορείες όλων μας!
