Με αφορμή την επικείμενη εμφάνιση των Mogwai στην Αθήνα την 1η Δεκεμβρίου, μιλήσαμε με τον Barry Burns, ανατρέχοντας σε όλη τη μουσική διαδρομή του συγκροτήματος.
Το άλμπουμ The Young Team, που κυκλοφόρησε το 1997, ήταν μια φοβερή επίθεση σε όλα αυτά που θεωρούσαμε μέχρι τότε ότι μπορεί να είναι ο ήχος της κιθάρας· ήταν ένας φοβερός παραμορφωτικός fuzzy ήχος που την ίδια στιγμή δημιουργούσε μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Θα ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα για τις κύριες πηγές έμπνευσης αυτής της δουλειάς;
Δεν μπήκα στο συγκρότημα παρά μόνο από τον δεύτερο δίσκο και μετά, αλλά ξέρω ότι ο πρώτος ήταν μια αντίδραση στην Britpop αλλά επίσης στη θορυβώδη μουσική όπως αυτή των Velvets, των Jesus And Mary Chain, των The God Machine και των MBV.
Σε ποια βαθμό η επιτυχία, που ήρθε νωρίς, επηρέασε εσάς και την επαφή σας με την υπόλοιπη μουσική σκηνή;
Δεν νομίζω ότι άλλαξε ιδιαίτερα κάποιον στο συγκρότημα. Ήταν όμως ωραίο που μπορέσαμε να συναντήσουμε πολλούς άλλους μουσικούς και να μάθουμε πράγματα από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι άνθρωποι.
Ήσασταν μία από τις αγαπημένες μπάντες του John Peel και κάνατε αρκετά session μαζί. Πώς ήταν να δουλεύει κανείς μαζί του;
Ναι, ήταν φανταστικά. Ήταν μεγάλος οπαδός της μουσικής μας και γενικά της μουσικής από τη Σκωτία, στην πραγματικότητα. Ήταν πάντα απόλαυση να κάνεις ένα session μαζί του και με την ομάδα του. Μας λείπει πολύ.
Εκτός από το rock n’ roll, πόσο έχετε επηρεαστεί από άλλα μεγάλα ρεύματα του 20ού και 21ου αιώνα, όπως η πειραματική και avant garde μουσική, σε όλα τα είδη;
Πάντα ψάχνουμε για καινούρια μουσική. Νομίζω ότι μπορεί να πει κανείς ότι αντλήσαμε από πολλά διαφορετικά μουσικά είδη κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Πώς ήταν η εμπειρία του να δουλεύεις για την ταινία Atomic: living in dread and promise του Marc Cousin; Κατά τη γνώμη μου συμπληρώσατε τη δουλειά αυτού του μεγάλου σκηνοθέτη με μια πολύ κομψή ιμπρεσσιονιστική πινελιά.
Ήταν φοβερό πρότζεκτ και ήμασταν πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Τα live ήταν πολύ συγκινητικά, ιδιαίτερα όταν παίξαμε στην Ιαπωνία. Πιστεύω ότι η μουσική ταίριαξε πραγματικά καλά με τις εικόνες.
Θα έλεγα ότι το ζωηρό χρώμα της μουσικής σας στην ταινία Miami Vice του M. Mann, δίνει μια πολύ σημαντική ρομαντική αίσθηση σε μία από τις βασικές σκηνές της ταινίας. Σε ποιο βαθμό οι εικόνες και η μουσική αλληλοεπηρεάζονται στη δουλειά σας;
Στην πραγματικότητα, όχι πολύ. Συνήθως γράφουμε απλώς τραγούδια και σκεφτόμαστε τον ήχο τους. Οι εικόνες είναι περισσότερο για τον ακροατή, πιστεύω.
Πες μου, αν γίνεται, λίγα πράγματα για τη δημιουργία του The Hawk is Howling.
Ω, φίλε! Ήταν πολύ παλιά. Το ηχογραφήσαμε σε μια μικρή πόλη έξω από τη Γλασκώβη με τον Andy Miller και στη συνέχεια το μιξάραμε με τον Gareth Jones στη Γλασκώβη. Έχω χάλια μνήμη!
Τι σας ώθησε να δημιουργήσετε τη δισκογραφική Rock Action Records; Είχε να κάνει με το να έχετε τον πλήρη έλεγχο των δίσκων σας, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής και της διανομής; Με το να είστε τελείως ανεξάρτητοι;
Ακριβώς αυτό. Το να έχεις τον έλεγχο των επιτυχιών σου (και των λαθών σου) είναι κάτι που σε δυναμώνει. Ελπίζω η δισκογραφική αυτή να επεκταθεί.
Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο studio και στα live, κατά τη γνώμη σου;
Το live είναι μια πιο άμεση εμπειρία, ενώ το studio έχει άλλα θετικά. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να βελτιώσεις το γράψιμό σου και, όταν επιτέλους ολοκληρώνεις κάτι, σε επιβραβεύει.
Παίξατε σε πολλά φεστιβάλ ATP. Είναι αυτό ένας τρόπος να πείτε στο κοινό «ακόμη κι αν γίναμε γνωστοί, ποτέ δεν σταματήσαμε να είμαστε εφευρετικοί»;
Για να πω την αλήθεια, το κάναμε μόνο και μόνο από απληστία: για να δούμε όλες τις αγαπημένες μας μπάντες και να αράξουμε μαζί τους. Το αλκοόλ έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτά τα φεστιβάλ. Ήταν τιμή μας που μας ζήτησαν να παίξουμε.
Ποιο ήταν το πλαίσιο του Rave Tapes και της τελευταίας σας δουλειάς, του Every Country’s Sun;
Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα την ερώτηση. Αλλά όπως είπα πριν, κατά κάποιον τρόπο απλώς φτιάχνουμε μουσική για να φτιάξουμε μουσική. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ βαθιά το γιατί. Είναι κάτι που μας αρέσει να κάνουμε και οι ακροατές μπορούν, αν θέλουν, να βάλουν κάποιο πλαίσιο στη μουσική.
Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για το πώς ήταν να δουλεύει κανείς με τη διάσημη Chemical Underground Records και τους φοβερούς μουσικούς της;
Ναι, ήταν κάτι πολύ καλό για τη Σκωτία και πολλές μπάντες θα είχαν δυσκολίες αν δεν υπήρχαν οι Chemical Underground. Ήταν πολύ ωραίο που γίναμε φίλοι με τους Delgados, Arab Strap και De Rosa.
Τι θα ήθελες να πεις στο ελληνικό κοινό πριν από τη συναυλία σας; Κι επίσης, τι πιστεύεις για την αγάπη [love]; Είναι μια δύσκολη ερώτηση την οποία πάντα κάνω στις συνεντεύξεις μου με καλλιτέχνες εδώ και τριάντα χρόνια.
Στο κοινό θα έλεγα: παρακαλώ φέρτε όλη την οικογένεια και τους φίλους σας στο live (γέλια)! Σας χρειαζόμαστε!
Όσον αφορά στην αγάπη: μου αρέσουν οι Love, το συγκρότημα. Πολύ!
