O Φάνης Παπαγεωργίου, ποιητής της πιο νέας γενιάς που εκδίδει ποίηση, έχοντας ήδη το αξιόλογο “Πλυντήριο Άστρων” (Λογότεχνον, 2013) στις αποσκευές του, επανέρχεται με την ποιητική συλλογή “Η θάλασσα με τα 150 επίπεδα” (Κουκούτσι, 2015).
Το άρτι εκδοθέν βιβλίο θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά την ερχόμενη Παρασκευή, στις 7μ.μ., στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134) από πάνελ εκλεκτών ομιλητών (περισσότερα εδώ).
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου και ενόψει της παρουσίασης, ζητήσαμε για το KABOOM, και ο Φάνης μάς παραχώρησε ευγενικά προς δημοσίευση, 3 ποιήματα απ’ τη νέα του συλλογή:
Μέσος ή Μεστός
Δυο κτήρια, αν αγγίζονταν
θα τα αποκαλούσαμε μεσοτοιχία
με τον ίδιο τρόπο που ένα τυχαίο
άγγιγμα ανθρώπων θα το λέγαμε
μεσοβέζικο
και τη θάλασσα μεταξύ ηπείρων
μεσόγειο
το κατάρτι μέσα σε αυτήν
μεσιανό
και φωτισμένο ίσως,
μεσημέρι
στην μεγάλη τρύπα
από την ανατολή μέχρι τη δύση
μέσα της δεν έβλεπε
τα μάτια της ήταν μεστά μέσα στο βάδισμα τους
και τα χέρια της δεν τον οδηγούσαν στις σπηλιές
στο μέσα των δαχτύλων της
κι είχε μια μέση ξύλινο δοκάρι
για να βαστάει το μεστό της στόμα
είχε μέσο και σκοπό να την παγιδεύσει
στα μεσαία κύμματα που εξέπεμπε από το κεφάλι του
δεν ήταν δα και μεσόκοπος
το κενό μεταξύ τους ήταν κομήτης
μεσουρανούσε
~
Δυνατότητες δύο νέων
Θα γύριζαν την υδρόγειο/
συζητούσαν την ύπαρξη ηπείρων
θα βούλιαζαν στο λευκό χυλό του φωτός/
μετρούσαν τις αποστάσεις των αστεριών
θα περιπολούσαν τον κόσμο/
γκρεμιζόταν αστέρι στο φιλί τους
θα γέμιζαν το κενό/
οι χορδές εκτόπιζαν τους ήχους
θα γινόντουσαν δίκοπο πρόσωπο/
τα ποτάμια κρεμόντουσαν πάνω από τη θάλασσα
θα ήταν μέλλον/
αν είχαν παρόν
~
Σημειώσεις ενός σημείου στίξης
Ο κόσμος κατέβηκε στο κεφάλι του
είχε καταβροχθίσει τους γείτονες του
και στρογγύλευε συνέχεια
σε κάθε βήμα τσουλούσε πάνω στα χορτάρια
δεν μπορούσε να ανέβει ούτε στις χαραμάδες
και δεν περνούσε τις σχισμές
και σε κάθε άνοιγμα των χειλιών
κάποια λέξη θα προέκυπτε
ταιριαστή θα ήταν
σήμερα, ίσως, αυτή, εγώ, πέρα, θέλω
Θα κοίταζε οτιδήποτε σφαιρικά
Θα μιλούσε οπωσδήποτε σφαιρικά
Θα έφτιαχνε σκιά αναμφίβολα σφαιρική
Με σφαιρικό τρόπο όλα τα προηγούμενα
Είναι μια τελεία
Κοπανάει τον αέρα
με τον τρόπο που όσοι μετεωρίζονται
μεταξύ άλλων ανθρώπων
σχηματίζουν το τέλος
