Τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου κάνει πρεμιέρα στον τεχνοχώρο ‘Cartel’ (Αγ. Άννης και Μικέλη 4 στο Βοτανικό), η νέα παράσταση του Γρηγόρη Χατζάκη, τα «Τέρατα». Το Kaboom είχε την ευκαιρία να βρεθεί την περασμένη εβδομάδα στις πρόβες και να πάρει έτσι μια ιδέα για την παράσταση που θα βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του θεατρόφιλου κόσμου της Αθήνας από τη Δευτέρα.
Το κείμενο της παράστασης είναι του Διαμαντή Γκιζιώτη ( Χάνσελ και Γκρέτελ, Ο κύριος Πέτερ, Η βλαμμένη). Τα «Τέρατα» μας ταξιδεύουν στο Σικάγο του 1895, 30 χρόνια μετά το τέλος του αμερικάνικου εμφυλίου και σ’ ένα, ξεπεσμένο πια, περιοδεύον τσίρκο, βασικές συντελεστές του οποίου είναι δύο σιαμαίες αδελφές, η Καμίλ και η Φλο. Οι δύο αδελφές μαζί με το Μικέλ το νάνο, τον φροντιστή των θεαμάτων του τσίρκου είναι τα κύρια πρόσωπα της παράστασης. Η πλοκή ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της πρώτης παράστασης του θιάσου στο Σικάγο, ενώ οι σιαμαίες παρακολουθούν τα υπόλοιπα νούμερα πριν και μετά το δικό τους και συζητούν ταυτόχρονα για το παρελθόν και τη σχέση τους. Σύντομα το κοινό αναρωτιέται ποιά είναι όντως τα τέρατα του τίτλου, ενώ πολύ αβίαστα το ειδικό μπλέκεται με το καθολικό και το πανανθρώπινο, αποκαλύπτοντας ανέλπιστες ομοιότητες μεταξύ του κόσμου ενός freak-show και του δικού μας «κανονικού» κόσμου. Επίσης, στο τέλος περιμένει το θεατή μια δυνατή ανατροπή που προσθέτει ακόμη περισσότερα στην ποιότητα κειμένου και παράστασης γενικότερα.
Εντύπωση προκαλεί η κατασκευή σε σχέδιο του Αλέκου Φασιανού, που χρησιμοποιείται για να μετατρέψει τον ηθοποιό Βαγγέλη Στρατηγάκο σε νάνο Μικέλ, ο οποία επιτρέπει στον θεατή να παρακολουθεί ένα διπλό, τρόπον τινά, παίξιμο, του ηθοποιού και της μαριονέττας ταυτόχρονα. Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι ο Αλέκος Φασιανός επανέρχεται σε θεατρική δουλειά έπειτα από πολλά χρόνια, για να επιμεληθεί τα σκηνικά και τα κοστούμια των «Τεράτων», κάτι που ασφαλώς μαρτυρά αρκετά για τη δυναμική της συγκεκριμένης θεατρικής δουλειάς. Ακόμη, ειδική μνεία αξίζει στην σκηνοθετική επιλογή που κάνει το λόγο, ο οποίος εκφωνείται κυρίως από τις σιαμαίες Κατερίνα Ζιώγου και Κλεοπάτρα Τολόγκου, να τελεί σε μια ιδιότυπη και ευφυέστατη σχέση αντίθεσης και σύνθεσης με την εικονοποιία της παράστασης για την οποία ευθύνονται κυρίως οι Μάνος Πετροπουλέας και Σπύρος Δημακόπουλος, ενώ ο νάνος Μικέλ του Στρατηγάκου συμμετέχει και στις δύο αυτές λειτουργίες. Θα καταλάβετε πλήρως τι ακριβώς εννοώ όταν δείτε το έργο, καθώς μια λεπτομερέστερη περιγραφή θα λειτουργούσε προδοτικά για ένα, κατ’ εμέ, σημείο κλειδί της σκηνοθεσίας.
Η παράσταση παρ’ ότι είναι δράμα, διαθέτει και κωμικές εκλάμψεις που ισορροπούν έξοχα το κλίμα, ενώ η θεματολογία κυμαίνεται από το προσωπικό και το υπαρξιακό, μέχρι το κοινωνικό, θίγοντας διαχρονικούς προβληματισμούς. Όλα αυτά είναι δοσμένα με πολύ καλές ερμηνείες, κάτι που φαίνεται ήδη από την πρόβα που παρακολουθήσαμε, οι οποίες αναδεικνύονται άψογα από τον τρόπο και τον τόνο που εκφέρεται ο λόγος και κάνει τις φωνές των ηθοποιών να σχηματίζουν ένα διαρκές μουσικό χαλί, σχεδόν μαγικά μιας και η ομιλία τους δεν έχει τίποτε επιτηδευμένο. Στοιχείο που δένει καταπληκτικά με την ατμοσφαιρική μουσική του Βύρωνα Κατρίτση, βασισμένη κυρίως σε πιάνο, η οποία αν και αυτόνομα αξιοπρόσεκτη, είναι και πλήρως λειτουργική, επιτελώντας έτσι εξαιρετικά το ρόλο της.
Οφείλουμε να τονίσουμε ότι αυτό το κείμενο μπορεί να μεταδώσει μόνο μια ιδέα για το τι πρόκειται να παρακολουθήσει το κοινό στον, παρεμπιπτόντως πολύ όμορφο χώρο του ‘Cartel’ , μιας και δεν μπορούμε να μεταφέρουμε άλλες πληροφορίες για να μην χαλάσουμε αυτό που αναμφίβολα θα αποτελέσει μια ολιστική θεατρική εμπειρία βασισμένη, εκτός από την όραση, στις περισσότερες αισθήσεις του θεατή σε μια παράσταση που διαθέτει στοιχεία που σίγουρα τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν έχουν ενσωματωθεί άλλη φορά σε θεατρική δουλειά. Είναι ασφαλώς γνωστή η ευρηματικότητα του Χατζάκη, αλλά αυτή τη φορά κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή εκτινάσσεται σε νέα επίπεδα. Αν και η παρακολούθηση της παράστασης εν τη γενέσει της αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία, ανυπομονώ να τη δω ολοκληρωμένη να αυτονομείται μπροστά στα μάτια των θεατών από τη Δευτέρα και μετά. Νομίζω πως όσοι αγαπούν το θέατρο και δη το νέο και πρωτοπόρο θέατρο, οφείλουν να πράξουν το ίδιο.
Το κείμενο αυτό έγραψε για λογαριασμό του kaboom ο Μάριος Κατρίτσης.
Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Ζούρα.
Τα «Τέρατα» παρουσιάζονται στον Τεχνοχώρο Cartel (Αγ. Άννης και Μικέλη 4, Βοτανικός, κοντά στο μετρό Ελαιώνα) κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21:15.
Συντελεστές:
Κείμενο: Διαμαντής Γκιζιώτης
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά και Κοστούμια: Αλέκος Φασιανός
Συνεργασία στη σκηνογραφία: Ζωή Αρβανίτη
Συνεργασία στα Κοστούμια: La Reina
Φωτισμοί: Νύσσος Βασιλόπουλος
Μουσική: Βύρων Κατρίτσης
Ειδικές Κατασκευές: Δέσποινα Μάλλη
Παίζουν: Κατερίνα Ζιώγου, Κλεοπάτρα Τολόγκου, Βαγγέλης Στρατηγάκος, Μάνος Πετροπουλέας, Θωμάς Χαβιανίδης
Τιμές εισιτηρίων: 12€ και 8€ μειωμένο.
Διάρκεια: 90’
