Konstantinos TsakmazΜε μαστοριά ή πονηριά,
στην ησυχία της νύχτας ασκημένη,
όταν μονάχα το φεγγάρι πάνω ορμά
κι ειν' οι εραστές κλινογερμένοι
με τις πληγές τους αγκαλιά,
ανάβω φως μελωδικό κι όλο δουλεύω,
όχι για δόξα ή ψωμί,
εγκώμια, συναλλαγές
σε αλαβάστρινες σκηνές,
μα για κοινές απολαβές
που μυστικά η καρδιά τους μ' ανασταίνει.
Ντύλαν Τόμας
