Για να αγαπάς άνευ όρων
να δίνεσαι στη στιγμή
να δημιουργείς εξάρτηση με τον Άλλον
και κάθε μέρα να χαρίζεις από ένα κομμάτι σου
σε αυτόν που τον έχουν στήσει στο τοίχο
σε αυτόν που τα έχει χάσει όλα
σε αυτόν που πονά, που πληγώνεται, που φοβάται και δεν ελπίζει.
Με μαυρισμένα, κουρασμένα μάτια καπνίζουμε δίπλα στο παράθυρο του φωταγωγού. Ακούμε ραδιόφωνο και πίνουμε πρωινό καφέ. Υποσχόμαστε, ονειρευόμαστε. Λέμε για την οργάνωση, τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος. Πίνουμε καφέ και λέμε για τους φίλους που χάσαμε. Θα σου διαβάσω ποιήματα αν θές. Θα σε βοηθήσω να ξεχάσεις.
Μιλάμε για άλλες χώρες και σχεδιάζουμε ταξίδια. Ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός σου, με ρώτησες σε εκείνο το μπαρ. Ο δικός μου δύσκολα θα γίνει και δικός σου. Ένας από τους δύο θα προλάβει να χαθεί. Ας μην κανονίσουμε ταξίδια, λοιπόν.
Έλα να χαζέψουμε στο μπαλκόνι. Κοίτα αυτά τα πουλιά που κάθονται στα συρματοπλέγματα. Σαν εσένα και εμένα.
Θα συναντιομαστε συχνά.]
** Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες ώρες για τη Γώγου, τα περισσότερα θα ήταν ασυνάρτητα, βαριά και ασήκωτα, των μεγάλων ωρών, αυτών που ταιριάζουν στα μεθυσμένα μεσάνυχτα. Θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου να πίνει και να καπνίζει μαζί της. Θα κάναμε κύκλους από καπνούς, ξαπλωμένες ανάσκελα. Θα μου χόρευε, θα έκανε γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη,θα έβριζε τους μπάτσους που κόβουν βόλτες στην Ακαδημίας.
Θα μου έλεγε για εκείνον που αγάπησε, που παράφορα ερωτεύτηκε, που έμπλεξε μαζί του σε ηλεκτρισμένα ξημερώματα. Θα της έλεγα και εγω τα δικά μου. Θα μου έδινε το ποτήρι της και εγω θα της έλεγα όχι άλλο-φτάνει γι’απόψε. Έλα, παράτα τις προφυλάξεις για απόψε.
Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε σαν σήμερα στην Αθήνα την 1η Ιουνίου 1940. Έπειτα από περίπου 53 χρόνια, στις 3 Οκτωβρίου 1993 αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της, λαμβάνοντας υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ. Μόλις σε ηλικία 5 ετών ξεκίνησε σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, ένα παιδί-θαύμα, που όλοι θαύμαζαν. Τα παιδικά χρόνια της τα έζησε μέσα στη Κατοχή και τον Εμφύλιο. Στην εφηβεία της, η Κατερίνα, έμενε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός απέναντι της. Μετά από κάποια χρόνια πήγε να μείνει με τη μητέρα της. Ο πατέρας της, αν και αυστηρός, την υποστήριξε πραγματικά, στην επιθυμία της να ακολουθήσει την υποκριτική.
Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε τις σπουδές της στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία θεωρούνταν μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα Ζουρούδη και Βαρούτη. Η Κατερίνα Γώγου, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη - Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Οι περισσότερες ταινίες, όπου συμμετείχε, ήταν παραγωγής Φίνος Φιλμ, κυρίως παίζοντας δευτερεύοντες ρόλους. Το ανάλαφρο και χαριτωμένο κορίτσι. Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε στην ταινία Ο Άλλος. Πρωταγωνίστησε στις ταινίες « Η παραγγελία» ,« Το βαρύ πεπόνι», για το οποίο έλαβε και το βραβείο Α` γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το Όστρια» του1984, ταινία για την οποία συνεργάστηκε στο σενάριο. Για την τελευταία έλαβε το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράστηκε το Βραβείο Σεναρίου με τον Α. Θωμόπουλο.
Η μεγάλη της αγάπη, όμως, ήταν η ποίηση.
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής". Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν» έγραφε.
Έτσι, το χαζοχαρούμενο κοριτσάκι της Φίνος γίνεται μία δυναμική επαναστάτρια. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι -έλεγε- εγώ ζούσα και έγραφα. Σύχναζε στα Εξάρχεια και τασσόταν υπέρ του αντιεξουσιαστικού χώρου σε κάθε διαμαρτυρία. Συνελήφθη πολλές φορές, ανακρίθηκε και εξευτελίστηκε. Στις 18/03/1991, σε ένα γράμμα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» με τον τίτλο «Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο» εξέφραζε την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κ.Μαζοκόπο και τον ποιητή Γ. Πετρόπουλο που βρίσκονταν στη φυλακή.
«Από τη στιγμή που δεν μας αφήνουν να φτιάξουμε τη ζωή, θα χαλάσουμε αυτό που υπάρχει και θα βγει το καινούργιο μετά».
«Η Κατερίνα ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, ήταν διαρκώς σε διωγμό. Τελικά δεν άντεξε και έφυγε... άφησε όμως πίσω τα ποιήματά της που μιλούν ακόμη για εκείνη, με φοβερή δύναμη και άσβηστο πάθος...», σημείωσε ο Ν. Κούνδουρος.
3 Κλικ Αριστερά/19
Όχι. Όχι μωρέ. Δεν έχω κανένα παράπονο.
Και το σινεμά μ’αρέσει. Τι παίζει;
Είμαι μεγάλος άνθρωπος κι υπεύθυνη των πράξεων μου.
Έκανα πάντα αυτό που ήθελα. Όλο τον κόσμο δικό μου.
Και πάντα μόνη μου ε;
Σκέψου πως ένα απόγευμα μπήκα στο μπαρ με τα σοσόνια μου
και το πρωί, άφησα τάβλα τον μπαριτζή να με φωνάζει Μπάμπη.
Ύστερα κατέβηκα στον ηλεκτρικό
και ξεπερνιόμουν με το τραίνο
όλο το μήκος της διαδρομής.
Ήταν φορές πού ήρθα και πρώτη. Αλήθεια σου λέω.
Καβάλησα μ’ένα μπουλούκι, όλο γερόντια, ένα καμιόνι τίγκα από κότες
Και κράταγα το κείμενο στους τελευταίους γκραν ρολίστ
Ολομόναχη ε;;!!
Τις νύχτες κόλλαγα παράνομες αφίσσες
ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ γράφανε
Και ποτέ μα ποτέ δε με πιάσανε
Ζωγράφισα ακόμα μία γλάστρα, ένα λουλούδι κι ένα σύννεφο
Ξέρεις πολύ απλά πράματα
Κι ακόμα αγαπώ όλους τους άντρες που ξύπνησα μαζί τους.
Τι;… Μπά όχι! Δε κρυώνω.
Άκου λοιπόν!!
Μπήκα σε όλα τα σπίτια που νοικιάζονται και δεν νοίκιασα ποτέ κανένα.
Τις νύχτες;βέβαια Καπνίζω πολύ.
Παραφυλάω αυτούς που δεν κοιμούνται.
Εγώ για να ξέρεις παντρέφτηκα με τον Γιεσένιν
Κι αυτή είναι η εξήγηση της αυτοκτονίας του Μαγιακόφσκυ.
-γιατί αυτό; Κάποια φίλη, μου το είχε αφιερώσει γιατί κάτι της θύμιζε από εμένα. Κάτι μπορεί να ήξερε. Κάτι καταλαβαίνω κι εγώ. Με τα 3 κλικ αριστερά την αποχαιρετώ και εγώ.
