Κατά την επιστροφή μου στο σπίτι χθες από τη δουλειά, μπαίνοντας στο μετρό, άνοιξα να χαζέψω στο Facebook στο κινητό. Το timeline μου είχε γεμίσει από δημοσιεύσεις κομματιών των Mary and the Boy. Το πρώτο και το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως μάλλον ανακοινώθηκε επανένωση. Μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε εν τέλει στην είδηση πως η Μαίρη Τσώνη απεβίωσε.
Γνώρισα τη Μαίρη Τσώνη από τη συμμετοχή της στους Mary and the Boy και στις ταινίες «Το Κακό» και φυσικά τον «Κυνόδοντα». Προφανώς ήταν καλή ηθοποιός, αλλά για μένα ως μουσικός ήταν ακόμη καλύτερη. Θυμάμαι πως όταν κάπου διάβασα ότι πλέον θα σταματούσε να παίζει μουσική και να τραγουδάει και θα ασχολιόταν πλέον με την υποκριτική, ενώ σαφώς αναγνώριζα το ταλέντο της, στην πραγματικότητα στεναχωρήθηκα και ευχήθηκα να αλλάξει γνώμη. Και αυτό γιατί εκείνο το διαολεμένο το «Timemachine» μαζί με τον Felizol, με πέτυχε σε πολύ κρίσιμη ηλικία. Και μου έμαθε στα 18 μου ότι το πείραμα στη μουσική γίνεται και με τη φωνή και όχι μόνο με τους ήχους του Fennesz. Σε μια ηλικία που υπήρχε ακόμη η υπομονή να ακούει κανείς το ίδιο album στο repeat καθ’ όλη τη διάρκεια ενός ταξιδιού με το τρένο από Αθήνα για Πάτρα, και η ενέργεια να τσακώνεται μάταια για το πόσο καλό ήταν με φίλους με τους οποίους δεν υπήρχαν πολλά μουσικά σημεία επαφής.
Παρατήρησα πως αρκετοί νέοι κυρίως άνθρωποι εκδήλωσαν τη λύπη τους για τη συγκεκριμένη απώλεια. Φαίνεται έτσι το πόσο επιδραστικοί ήταν οι Mary and the Boy για μια μερίδα μουσικόφιλων της ηλικίας μου. Άνοιξαν άλλωστε καλλιτεχνικούς δρόμους για επόμενα σχήματα στην ελληνική μουσική σκηνή. Και είναι λογικό ή αναμενόμενο να στεναχωριόμαστε για τον Bowie, τον Reed ή τον Cohen, αλλά έχει άλλη βιαιότητα αυτός ο θάνατος. Εν τω μεταξύ μόλις τώρα συνειδητοποίησα πόσο νέα ήταν η Μαίρη, αφού ακούγοντάς την τότε, σχεδόν 10 χρόνια πριν, πίστευα ότι για να κάνει κάτι τόσο εντυπωσιακό για τα δικά μου τα αυτιά τουλάχιστον, έπρεπε να είναι σαφώς αρκετά μεγαλύτερή μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι στα 30 τους δεν έχουν βρει καν ακόμα τι τους αρέσει να κάνουν και με τι θα ασχοληθούν στη ζωή τους, αλλά η Μαίρη Τσώνη πρόλαβε και έγινε χορεύτρια, μουσικός, ηθοποιός. Και μάλιστα πολύ καλή. Πέρασε από όλους αυτούς τους κόσμους, και τον δικό μας, με χάρη, ταλέντο, σοβαρότητα, αλλά μάλλον δεν κατάφερε να χωρέσει ακριβώς σε κανέναν. Το πώς συνέβη αυτό πάντως δεν αφορά, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να αφορά, απολύτως κανέναν, όπως σχολιάστηκε και από τον Χρήστο. Μαίρη σε ευχαριστούμε.
