Όταν την πρωτοείδα ήταν πανέμορφη.
Μ'αρεσε · πολύ.Κι ας μην την λες κι ωραία.
Βρίσκω συχνά πανέμορφα πρόσωπα που δεν τα λες κι ωραία.
Το κάνω συχνά αυτό.Έτσι κάνω εγώ.
Έιναι υγιές θαρρώ, μια συνεχής νίκη του όμορφου.
Το κορμί της έκανε την Ανοιξη* να'ρθεί. Και να μην φύγει ποτέ.
Το κάνει συνέχεια αυτό. Έτσι κάνει αυτή.
Το χαμόγελο της έκανε το χρόνο να παγώσει.
Καλύτερα έτσι όμως. Ο χρόνος μακριά της είναι ανυπόφορος.
Όταν την ξαναείδα, ήταν ακόμη πανέμορφη.
Μου χαμογέλασε πλατιά, γεμάτα και πάγωσε τον χρόνο.
Το κάνει συνέχεια αυτό. Έτσι κάνει αυτή.
Τότε θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή.
Το κάνω συχνά αυτό. έτσι κάνω εγώ.
''Κοίτα τον κόσμο γύρω σου· πλημμύρισε από εκείνη
κοίτα τον κόσμο γύρω σου, τι όμορφος που είναι''
*την Άνοιξη, αλλιώς εννοούμενη, την εντόπισα πρόσφατα σε μια ζωγραφιά που είχα κάνει στην πέμπτη δημοτικού. Από κάτω της η πρόταση: ''Την αφιερώνω σάυτούς που χαίρονται την Άνοιξη'', έτσι κι αυτό το κάτι-σαν-ποίημα. Είναι ωραίο να ζεις την Άνοιξη, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να την χαίρεσαι.
**Στη ζωγραφιά αυτή, εκτός από τη θύμηση της Άνοιξης, χρωστάω και την ιδέα τα κείμενά μου να συνοδεύονται από μια ζωγραφία σχετικά με το εκάστοτε θέμα τους (αν τέλος πάντων έχουν). Η ζωγραφιά αυτή λοιπόν, ελπίζω και οι επόμενες, είναι του Θοδωρή Ζάκκα, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ.
