Την Κυριακή, πήγαμε στο θέατρο επί Κολωνώ πιο νωρίς απ' ό,τι συνήθως. Ο λόγος ήταν ότι θα βλέπαμε μια παιδική θεατρική παράσταση. Παρακολουθήσαμε λοιπόν το Ατελείωτο Βασίλειο του Γρηγόρη Χατζάκη, στο οποίο παίζουν ο ίδιος, η Άννα Κολιοφώτη, ο Χάρης Μπόσινας και ο Μενέλαος Χαζαράκης· ένα παραμύθι πρωτότυπο, καθώς χρησιμοποιεί τα κλασικά στοιχεία του παραμυθιού (πριγκίπισσα, ιππότης, παλάτι, περιπέτεια), αλλά με τρόπο αντισυμβατικό και χιουμοριστικό. Μάλιστα, έχει χιούμορ ασυνήθιστο για το παιδικό κοινό, χιούμορ σε πολλά σημεία πυκνό (στο κείμενο υπάρχουν πολλά λογοπαίγνια), μεταμοντέρνο (ο αφηγητής πολλές φορές σχολιάζει τη δράση του ως αφηγητή και κάνει διάλογο με τα πρόσωπα), κουφό (με την καλή έννοια). Παρακολουθήσαμε την παράσταση με μεγάλη ευχαρίστηση, μαζί με παιδιά που διαρκώς γελούσαν και συμμετείχαν. Στη συνέχεια, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τρεις από τους συντελεστές της παράστασης στον ηλιόλουστο πίσω κήπο του θεάτρου.
Τι ήταν το θεατρικό που είδαμε;
Γρηγόρης: Ήταν ένα παραμύθι, το Ατελείωτο Βασίλειο, που προορίζεται για παιδιά , ηλικίας κυρίως 7-12 ετών, αλλά και για μεγάλους, ελπίζω. Είναι για ένα βασίλειο που δεν τελειώνει πουθενά και στο οποίο δεν τελειώνει και τίποτα, όλα μένουν μισά. Βασικά είναι η ιστορία ενός ιππότη, που απαντάει σε μια αγγελία της βασίλισσας, η οποία είναι κι αυτή μισή, οπότε δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Επομένως πρέπει ο ίδιος και να βρει τι πρέπει να κάνει, αλλά και να βρει τη λύση. Κι έτσι περνάει από διάφορες περίεργες και σουρεαλιστικές περιπέτειες. Για να το κάνει όμως αυτό, κατά κάποιον τρόπο πρέπει να περάσει να περάσει από μια δικιά του πορεία συγκεκριμένη, να καταλάβει πώς συνδέονται οι δικές του ελλείψεις με τις ελλείψεις του βασιλείου, οπότε το θεατρικό είναι και μια περιπέτεια αυτογνωσίας, αλλά εντάξει, όχι τόσο βαριά όσο ακούγεται (γέλια).
Μας έκανε μεγάλη εντύπωση που τα παιδιά που βρίσκονταν στο κοινό ανταποκρίνονταν στα σουρεαλιστικά στοιχεία του έγου με τρόπο απόλυτα φυσικό, τα δέχονταν χωρίς κανένα πρόβλημα.
Γρηγόρης: Ναι, γιατί τα παιδιά είναι πολύ πιο κοντά στη φαντασία απ' ό,τι οι ενήλικες. Δηλαδή μπορεί να θεωρήσουν δεδομένα κάποια πράγμτα που για τους ενήλικες χρειάζονται αποκωδικοποίηση. Δηλαδή οι ενήλικες που βλέπουν το έργο, χρειάζονται μια εξήγηση, ενώ τα παιδιά όχι. Ίσα ίσα αν τους εξηγήσεις παραπάνω πράγματα, μπορεί να μπλεχτούνε, γιατί δεν την έχουν ανάγκη την εξήγηση, είναι μια έξτρα πληροφορία που περιττεύει….
Χάρης: Απολύτως: τα παιδιά δεν έχουν μπει στη σύμβαση όπως έχουμε μπει εμείς, να ξέρουμε ότι ο ουρανός είναι πάνω και η γη είναι κάτω, ο ουρανός μπορεί να είναι οπουδήποτε.
Πώς είναι να φτιάχνετε ένα έργο για τα παιδιά; Πώς σας εκφράζει;
Γρηγόρης:Επειδή έχω τρομερή αγάπη για τα παιδιά, νομίζω πως μπορώ μέχρι ένα σημείο να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτονται…
Βύρωνας: Είναι παιδί κι ο ίδιος!
Γρηγόρης:…Οπότε μου είναι πολύ οικείο ένα έργο για παιδιά. Γενικά δεν μπήκα καθόλου στη διαδικασία να φτιάξω ένα έργο που πρέπει να είναι πάρα πολύ παιδιάστικο, απλουστευμένο, με το κουταλάκι. Απλώς θέλησα να μπορεί να ταξιδέψει το παιδί.
Λοιπόν το έχω μεγάλη χαρά να δουλεύω για παιδιά, μου αρέσει πολύ που μιλάνε, αντιδρούν, συμμετέχουν και αυτό μου έρχεται πολύ φυσικά, δε με αγχώνει καθόλου.
Xάρης: Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι τα παιδιά είναι αθώα και δεν καταλαβαίνουν τη σύμβαση τόσο καλά, οπότε συμμετέχουν στην παράσταση και ακούς πολύ ωραία σχόλια, τα οποία περιέργως, ενώ σε ένα θέατρο ενηλίκων μπορεί να σε χαλάσουν, να σε πετάξουν έξω, στο παιδικό θέατρο δεν σε πετάνε έξω,σε ενισχύει, σε βοηθάνε να πας παραπέρα. Θεωρώ ότι είναι υπέροχο, ευλογημένο.
Βύρωνας: Επίσης η έλλειψη χρόνου, που υπάρχει μέσα στο έργο, νομίζω ότι ταιριάζει πάρα πολύ στα παιδιά, τα οποία δεν έχουν καθόλου αίσθηση του χρόνου.
Γρηγόρης: Τώρα ως προς τη μουσική, θα σου πει περισσότερα ο Βύρωνας. Γενικά αποφασίσαμε, επειδή και το ίδιο το έργο είναι μια αναίρεση αυτού που θεωρούμε δεδομένο, είναι ένα παραμύθι πειραγμένο, δηλαδή υπάρχουν τα κλασικά στοιχεία του παραμυθιού, η βασίλισσα, ο ιππότης, το παλάτι, αλλά χρησιμοποιούνται αλλιώς και μπλέκονται με πολλά σύγχρονα και σουρεαλιστικά θέματα, και η μουσική να είναι πειραγμένη, δηλαδή να πάρουμε κλασικά κομμάτια και να τα αλλάξουμε.
Βύρωνας: Δεν έγραψα μουσική εγώ, ή μάλλον μισοέγραψα. Όλη η μουσική ήταν κλασικά κομμάτια πειραγμένα, λόγου χάρη στο ένα έβαλα μπιτ. Είχα την ιδέα να το κάνουμε όλο το θεατρικό έτσι, γιατί είναι ωραίο να ακούνε τα παιδιά τέτοιες μελωδίες. Υπάρχει μουσική που διάλεξα από διάφορες αιώνες, από το μπαρόκ μέχρι ρομαντισμό, μέχρι ιμπρεσσιονισμό, υπάρχουν λόγου χάρη μέσα στο έργο δύο Satie.
Γρηγόρη, παρατήρησα πως υπήρχαν μέσα στο έργο στοιχεία που είναι δικά σου, που τα βρίσκουμε και σε άλλες παραστάσεις. Είναι το στυλ σου δηλαδή.
Γρηγόρης: Ναι καλέ, δικό μου είναι το κείμενο (γέλια).
Βύρωνας: Πάντως αυτό είναι πράγματι ευτυχές και πολύ ενδιαφέρον. Ότι δηλαδή κάνεις κάτι παιδικό, αλλά παράλληλα δεν κάνεις εκπτώσεις σε αυτό που είσαι. Ο ηθοποιός μπορεί να κάνει τα παιδιά να γελάσουν σχεδόν με οτιδήποτε, όμως ο Γρηγόρης έβαλε το χιούμορ που μας αρέσει, το κανονικό του και τα παιδιά το αντιλαμβάνονται κατ' ευθείαν.
Γρηγόρης: Ναι, ας πούμε στις προ-παραστάσεις άκουσα κάτι πολύ συγκινητικό. Ένας μπαμπάς μού είχε πει ότι συγκινήθηκε, γιατί πρώτη φορά γελούσε στα ίδια σημεία με την κόρη του.
Σχετικά με το ότι δεν κάνεις εκπτώσεις, υπάρχουν κάποιες φράσεις όπως "τα όνειρα από τη φύση τους δεν έχουν τελειωμό" μπορεί τα παιδιά να μην το καταλαβαίνουν πλήρως τώρα, αλλά να μείνουν μέσα τους.
Γρηγόρης: Ναι, ναι, υπάρχουν τέτοια στοιχεία. Πχ το σχόλιο "τελικά μπορεί να μη χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από ένα φιλί κι ένα τίποτα" μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά στο παιδί και στον ενήλικα. Κι επειδή είναι κάπως περίεργη και παιχνιδιάρικη φράση, μπορεί το παιδί να την αποκωδικοποιήσει αργότερα, αν του έχει μείνει, με άλλο τρόπο.
Πείτε μας για τη Χορευτική Πανούκλα, την παράσταση που ετοιμάζετε τώρα.
Γρηγόρης: Ετοιμάζουμε με το Βύρωνα μια παράσταση πάνω σε ένα έργο που έχουμε γράψει μαζί, ο Βύρωνας κάνει το sound design, σκηνοθετώ εγώ, παίζουμε κι οι δύο, μαζί με τους Βαγγέλη Στρατηγάκο, Πανάγο Ιωακείμ και Βάλη Μαυρίδη . Είναι ένα έργο καθαρά σουρεαλιστικό και κωμικό, σε μια λογική μετά-monty python. Είναι βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός που είχε συμβεί το Μεσαίωνα, μια επιδημία χορού (ο κόσμος άρχιζε και χόρευε χωρίς λόγο και πέθαινε από το χορό). Τώρα το πώς παρουσιάζονται τα πραγματικά γεγονότα και ποια είναι η ιδιαίτερη συνθήκη, θα τα δείτε στην παράσταση.
Οι βασικοί συντελεστές της παράστασης:
Κείμενο & Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Κοστούμια: La Reina (Βάλη Μαυρίδη)
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Μπάμπης
Μουσική: Βύρων Κατρίτσης
Κίνηση: Μαρία Καραγεώργου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ζωή Αρβανίτη, Μάριος Βούρος
Αφίσα:Μάριος Βούρος
Το αφιέρωμα έκαναν για λογαριασμό του KABOOM οι Γιάννης Κ. και Anj Elie.
