Κωνσταντίνος Λιανός

Στην πτυχιακή παρουσιάζω αναδρομικά την επιλεγμένη δουλειά των τελευταίων δύο χρόνων, ξεκινώντας από το Έλλειψη επιλογής, το έργο που εγώ κρίνω ότι αρχίζει να υπάρχει μια πιο ώριμη συμβολιστική αφήγηση. Δεν έχω μια πολύ συγκεκριμένη θεματική γιατί ούτως ή άλλως δεν έβρισκα τον εαυτό μου μέσα σε μια τέτοια. Είμαι σε ένα διαρκές μεταιχμιακό στάδιο, δηλαδή νιώθω ότι κάθε πίνακάς μου είναι μια επαναπροσέγγιση, μια αναδιαπραγμάτευση αυτής της συμβολιστικής αφήγησης. 

 

 

Τι ζωγραφίζεις;

 

Τα θέματα αλλά και οι φόρμες μου είναι ανθρωποκεντρικά. Ουσιαστικά όταν ζωγραφίζω είναι σαν να σκηνοθετώ ζωγραφικά τους προβληματισμούς μου, χωρίς να παίρνω μια πολύ ξεκάθαρη θέση, γιατί δεν νιώθω και ηλικιακά ώριμος για να το κάνω και φοβάμαι κάπως. Κυρίως θέτω την ερώτησή μου. Βέβαια και ο τρόπος που θέτεις την ερώτηση είναι σαν να παίρνεις μια θέση απέναντι στα πράγματα.

 

Βλέπω και δύο πίνακες με χρώμα, πράγμα που προσωπικά δεν το είχα ξαναδεί στα έργα σου.

 

Ναι, το ένιωθα, με γαργαλούσε, το σπούδαζα παράλληλα για χρόνια χωρίς να μπορώ ακόμη κάπου να το εντάξω, γιατί το ασπρόμαυρο παίζει ένα πολύ μεγάλο ρόλο στην αισθητική μου εξέλιξη και τώρα ήρθε η περίοδος που ξανάσκασε το χρώμα. Και φαίνεται κιόλας μια πολύ μεγάλη αντίθεση, γιατί από το ασπρόμαυρο πέρασα ουσιαστικά σχεδόν σε όλα τα χρώματα της παλέτας, σε μια ιριδίζουσα γκάμα χρωμάτων.

 

 

Τι μετράει πιο πολύ; Το ταλέντο ή η προσπάθεια;

 

Θεωρώ πως το ταλέντο είναι η κλίση που έχει ένας άνθρωπος να εκφράζεται πολύ έντονα μέσα από ένα μέσο, είτε αυτό είναι η ζωγραφική, είτε ο κινηματογράφος κλπ. Ταλέντο είναι να εκφράζεσαι καλά με κάτι. Το ταλέντο είναι κάτι παραπάνω από ένα σύνολο δεξιοτήτων, δεν υπάρχει από μόνο του, είναι αυτό που σπρώχνει τη δουλειά, είναι η ίδια η φωτιά που σε ωθεί να σκάβεις και να εξελίσσεις την εκφραστικότητα του μέσου σου. Επομένως πιστεύω πως είναι αλληλένδετες οι δύο έννοιες, ταλέντο και δουλειά.

 

Πες μας δυο πράγματα για τη σχέση σου με τις άλλες τέχνες.

 

Η μουσική είναι για μένα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι, αλλά γενικά η τριβή μου με τις άλλες τέχνες παίζει ρόλο, βάζουν όλες ένα λιθαράκι. Αλλά όχι μόνο οι τέχνες, τα πάντα. Αλλά επειδή εγώ είμαι μέσα σε αυτό, δεν μπορώ να σταθώ ως παρατηρητής και να μιλήσω συγκεκριμένα για το ρόλο που παίζει το κάθε τι.

 

 

Ποιος είναι ένας ζωγράφος που θαυμάζεις ή θεωρείς δάσκαλο;

 

Υπάρχουν πολλοί, όχι ένας που να τον θεωρώ τομή. Ανά περιόδους μού άρεσαν πάρα πολλές δουλειές, από τις οποίες τώρα πια αρκετές δε με εκφράζουν. Από τους πιο κλασικούς, έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους που πέρασαν ποτέ θεωρώ τον Μαγκρίτ. Μου αρέσει ο Martin Kippenberger, που είναι και δεν είναι συγγενής ζωγράφος, έχει ένα χιουμοριστικό στοιχείο που εγώ δεν το έχω και μου αρέσει πολύ.  O Nicola Samori, σύγχρονος ιταλός, που επαναδιαπραγματεύεται το μπαρόκ με μια σύγχρονη αφαίρεση. Vladimir Velicovic,  Bacon.  Υπάρχουν και σύγχρονοι ζωγράφοι, λίγο μεγαλύτεροι από μένα. Είναι μεγάλη η λίστα. Θα μπορούσα να σου στείλω μια λίστα με εκατό ονόματα.

 

 

Πηγαίνεις σε εκθέσεις να τους δεις ή τους βλέπεις μέσω ίντερνετ κυρίως;

 

Πηγαίνω συχνά σε εκθέσεις. Έχω την τύχη να έχω δει από κοντά Egon Schiele, και στη Βιέννη, αλλά και εδώ όταν είχε έρθει. Ήμουν 12 ή 13 χρονών και ήταν σαν να άνοιξε μια πόρτα για μένα. Είναι από τους πρώτους ζωγράφους που έχει εισάγει με μια ζωγραφική προσέγγιση illustration στοιχεία, είναι πολύ ωραίος. Και έλληνες ζωγράφους κλασικούς, όπως Γύζη και Λύτρα έχω δει πιο μικρός, κι ας μη με εξιτάρει τώρα πια τόσο η αναπαραστατική ζωγραφική.

 

 

Υπάρχει πολιτική μέσα στο έργο σου; Δεν εννοώ τα κόμματα, προφανώς.

 

Κοίταξε, δε γίνεται να μην υπάρχει μια τέτοια σκοπιά, αλλά δε θα τη χαρακτήριζα πολιτική τέχνη τη δικιά μου. Με την έννοια ότι τα θέματά μου δεν παραπέμπουν με μια πρώτη ανάγνωση σε πολιτικά θέματα ή γεγονότα, δεν έχω αναφορές σε πολιτικά ή ιστορικά γεγονότα. Είναι πιο πολύ ανθρωποκεντρικά, αφορούν προσωπικά ερωτήματα, στοχασμούς πάνω στη ζωή. 

 

Τη συνέντευξη πήραν για λογαριασμό του Kaboom οι Γιάννης Κ. και Anj Elie.