Προσοχή: Αν μιλήσεις για αυτό το άρθρο, θα σπάσεις τους δυο πρώτους κανόνες... Ξέρεις. Του Fight Club. Συνεχίζεις με δική σου ευθύνη.
***
Για το "παλιό" Fight Club, δεν υπάρχουν πολλά ακόμη να πει κανείς.
...εκτός από το ότι το βιβλίο του Chuck Palahniuk ήταν καλύτερο από την ταινία τελικά- αλλά αυτό, πέρα από προσωπική εκτίμηση, φεύγει από τις ανάγκες αυτής της σύντομης δημοσίευσης.
Ήταν ένα φαινόμενο. Ένα ματωμένο, έντονα σατυρικό, βίαια εκρηκτικό σχόλιο στον μοντέρνο δυτικό κομφορισμό, τον καταναλωτισμό σαν υπνωτικό για τα κοινωνικά αντανακλαστικά, την αστική παρακμή κ.ο.κ. Μια γροθιά στο στομάχι...
Αυτό:
Ο Palahniuk είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα περίπτωση. Είχα κολλήσει μια εποχή, διαβάζοντάς τον άτακτα και καταβροχθίζοντας την λογοτεχνική εκδοχή του "Fight Club", μετά το "Νανούρισμα" και τον "Πνιγμό", για να σταματήσω απότομα στο "Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι" που με έφερε στα άκρα μου (για τους συμπάσχοντες, η σκηνή της πισίνας).
Στα τέλη του 2015 οι Εκδόσεις Οξύ, υπεύθυνες για τις ελληνικές εκδόσεις του έργου του και την μεταφορά από την Dark Horse Comics, προχώρησαν στην ελληνική κυκλοφορία της φρέσκιας συνέχειας του Fight Club. Όχι σε βιβλίο, αυτή την φορά: ο Palahniuk επέλεξε να κυκλοφορήσει την συνέχεια της ιστορίας του σε μορφή graphic novel!
Σ.σ.:O όρος "graphic novel" είναι ένας εξαιρετικά ακριβής τρόπος να περιγράψεις μια εικονογραφημένη νουβέλλα και όχι απλά αραδιασμένα καρέ σκίτσων. Το γεγονός ωστόσο αυτό καθιστά το παρόν κείμενο όχι παρουσίαση βιβλίου αλλά παρουσίαση κόμικ και, μολονότι η 9η Τέχνη είναι πλήρως αυθύπαρκτη, οι υπάρχουσες μέχρι στιγμής κατηγορίες του Kaboom θα με ανάγκαζαν να το κατατάξω είτε στο "Βιβλίο" είτε στα "Εικαστικά". Η επιλογή ήταν απολύτως αυτονόητη...
ίχνη από χειροποίητη νιτρική ποτάσα. Τόσο ντεζαβού.
Η ιστορία θα ολοκληρωθεί σε δέκα τεύχη, ενώ ο Palahniuk, υπεύθυνος για όλο το σενάριο και τους διαλόγους, ανακοίνωσε την κυκλοφορία της για πρώτη φορά στο φεστιβάλ Comic-Con του Σαν Ντιέγκο το 2013.
Ο πρωταγωνιστής, o ρόλος που ενσάρκωσε ο Edward Norton στην ταινία -"Τώρα λέει ότι τον λένε Σεμπάστιαν..."- ζει ως ένας συμβιβασμένος μεσήλικας πατέρας σε ένα αμερικάνικο προάστιο. Έχει σχεδόν χάσει το παλιό πάθος του για την σύζυγό του -ναι, την διαβόητη Μarla Singer...- ενώ ο γάμος του καταρρέει. Η Μarla με την σειρά της δυσανασχετεί και αποζητά τις έντονες, άγριες στιγμές που έζησε με τον ανεξέλεγκτο Τyler Durden, τον άντρα που εκείνη ερωτεύτηκε oυσιαστικά. Προκειμένου να το πετύχει, "παίζει" με τα ψυχοφάρμακα που τώρα χρησιμοποιεί ο άντρας της για να καταπιέζει συστηματικά τον δεύτερο εαυτό του να αναδύεται... Και το πετυχαίνει.
Ω, ναι, το πετυχαίνει.
Για τα ιδιαίτερα εξώφυλλα "ευθύνεται" ο David Mack (Daredevil, Kabuki) ενώ για το σκίτσο ο ταλαντούχος Cameron Stewart (κάτοχος μεταξύ άλλων και του Βραβείου Eisner για το "Sin Titulo").
Την αποκλειστική διάθεση στην Ελλάδα έχουν τα Public, ενώ μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει τρία τεύχη εκ των οποίων το τεύχος 0, ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο Fight Club και το Fight Club 2.
Αναρχία. Xάος. Σαπούνι. Ξανά.
Καρέ από το Fight Club 2, Τεύχος #0. Εκδόσεις Οξύ.
***
ΔΙΑΣΤΑΛΤΙΚΟ SPOILER ALERT
Υ.Γ.: Ιδανικό -κι αναγκαίο- υστερόγραφο το βασικότερο τραγούδι της ταινίας, το "Where is my mind", όχι όμως από τους Pixies: Το πιάνο στον Maxence Cyrin και ο λόγος για το Mr. Robot, μια περσινή τηλεοπτική προσπάθεια που αντέγραψε χυδαία που πάτησε διακριτικά στο Fight Club.
