Άφατο: αυτό που δε μπορεί να μπορεί να ειπωθεί, να εκφραστεί με λόγια.
Τα χέρια μας συγκροτούν την ειδοποιό διαφορά από τα άλλα κοινά όντα, όχι ο νους. Τα χέρια συμβολοποιούν το σύνολο των συναισθημάτων που παράγονται στο άτομο.
Χέρια εραστών. Πλεγμένα σε διάφορους συνδυασμούς, χέρια ίσα το ένα προς το άλλο, ξένοιαστα, μοναδικά όσο και οι σχέσεις των ανθρώπων. Ξεκινούν από το δειλό κράτημα των πρώτων συναντήσεων. Το έντονο κράτημα της ερωτικής επαφής. Το δημόσιο κράτημα που σηματοδοτεί την έναρξη μιας σχέσης. Ύστερα έρχεται αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του άλλου χεριού.. ως επιβεβαίωση του κοινού συναισθήματος. Το κοινό της επαφής διαδέχεται η αποξένωση του χωρισμού. Το ένα χέρι δεν ανέχεται πλέον το άλλο, καταπίεση, υποχρέωση, τέλος. Δειλά το ένα χέρι πλησιάζει ελπίζοντας στο αρχικό κράτημα, αιφνιδιάζει το άλλο, που απομακρύνεται σταδιακά, διακριτικά... ενίοτε ενοχικά. Το τέλος είναι οριστικό.
Χέρια γονέων. Το δροσερό χέρι της μητέρας που απαλύνει τον κάθε πόνο, την κάθε στεναχώρια. Το καταπιεστικό χέρι που σε συγκρατεί στο δρόμο, δε σου επιτρέπει να ανοίξεις το βήμα, να απομακρυνθείς... Το δυνατό κράτημα του πατέρα όταν πέφτεις και η ανακούφιση του ίδιου χεριού που σε σηκώνει.
Χειραψίες πρώτης γνωριμίας. Επαγγελματικές χειραψίες, τυπικές και αγχωμένες. Ουσιαστικές χειραψίες από δασκάλους και ανθρώπους που σέβεσαι.
Χέρια συντροφικά στις πορείες και στα αμφιθέατρα, που κάνουν «αλυσίδες» ή υψώνονται σε γροθιές.
Χέρια που μιλάνε τη δική τους γλώσσα ή που χρησιμοποιούνται ως επίρρωση της προφορικής γλώσσας, της ομιλούσας.
Ο άνθρωπος πουλί ξυπνά τις νύχτες. Ονειρεύεται ότι πετάει, μήπως μπορέσει έτσι και διαβεί τους τοίχους. Τα χέρια του σηματοδοτούν τα φτερά. Άλλοτε απελευθερώνουν, άλλοτε καταπιέζουν. Και επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να πετάξει, γράφει…
*Cover photo: "The hands of faith", Marco Tagliarino for National Geographic
