Ο Άγγελος Γεωργόπουλος βρίσκεται εδώ και περισσότερους από έξι μήνες στον δρόμο, γυρίζοντας τον κόσμο πάνω σε ένα σπαστό ηλεκτρικό ποδήλατο. Η διαδρομή του έχει ως εξής: ξεκίνησε από την Ευρώπη, για να περάσει στην Αμερική, μετά στην Αφρική, στην Κίνα, στη Ρωσία, ώστε να καταλήξει και πάλι στην Ευρώπη. Εμείς επικοινωνήσαμε μαζί του ενώ βρισκόταν στην Κολομβία, για μια πολύ ιδιαίτερη -διαδικτυακή- συνέντευξη.
Πρώτα απ' όλα, πες μας λίγα πράγματα για κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για σένα. Ποιος είσαι και τι κάνεις αυτή τη στιγμή;
Με λένε Άγγελο και μεγάλωσα στην Αθήνα. Είμαι 26 χρονών και... δεν ξέρω... Με δυσκολεύει λίγο η ερώτηση... Ποιος είμαι; Δεν ξέρω... Ένα ποίημα ;!
Κάνω μια μεγάλη παύση και βγαίνω απ’ τη ροή της κανονικότητας των πτυχίων και των μεταπτυχιακών ξανα-πτυχίων. Μιλάω με τα ερεθίσματα εκτός Ελλάδας σε μια προσπάθεια να μιλήσω και με μένα, στη βάση μιας άλλης σχέσης, προσωπικής και σε ένα πλαίσιο από και για εμένα. Ασκούμαι σχετικά έντονα στο διανοητικό και στο σωματικό επίπεδο - θέλω να πιστεύω ότι ακονίζομαι. Ζητώ να δω και να περι-εργαστώ ποιος θέλω να είμαι στα χρόνια που έρχονται - αν έρθουν. Θέλω να έρθω σε επαφή με το διαφορετικό για να το γνωρίσω και να αποπειραθώ να το αποδεχτώ, να το αγκαλιάσω. Πέραν της απλής περιήγησης, το ταξίδι αυτό όλο είναι μέχρι τώρα, ένας διάλογος με τον Θεό. Στο συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον μου, κι επειδή απολαμβάνω μια μοναχικότητα ιδιαίτερη, προσπαθώ να Τον αναζητήσω, να δω αν και πώς υπάρχει, να Τον βρω μέσα στις διάφορες εκφάνσεις αυτής της “περιπέτειας”. Εκκλησιάζομαι στις κατά τόπους Ορθόδοξες εκκλησίες - είναι ωραία. Kαθώς ταξιδεύω προσπαθώ να επισκέπτομαι δημοτικά σχολεία στα πλαίσια της πτυχιακής μου εργασίας για το Παιδαγωγικό. Η διαδρομή μου έχει ως εξής: Ευρώπη - Β. Αμερική - Ν. Αμερική - Αφρική - Κίνα - Ρωσία - Ευρώπη. Κύριο μέσο μετακίνησης μου είναι ένα σπαστό και ηλεκτρικό ποδήλατο. Αυτή τη στιγμή ταξιδεύω ήδη 208 μέρες. Βρίσκομαι στην Κολομβία.
Δεν κάνω τον ¨γύρο του κόσμου με το ποδήλατο¨, γιατί ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος, οι χώρες πάρα πολλές, και οι δρόμοι ατελείωτοι.
Δεν πραγματοποιώ τα παιδικά μου όνειρα, μιας και δεν είχα τέτοιου είδους παιδικά όνειρα. Είναι όμως αλήθεια, ότι η σπίθα για αυτό το ταξίδι μπήκε από ένα “ονειρεύομαι” που άκουσα Σεπτέμβρη του 14, από τον Ηλία τον δάσκαλό μου - “Για φέτος ονειρεύομαι...” Εγώ τι ονειρεύομαι, αναρωτήθηκα.
Και πώς καλύπτεται το κόστος του ταξιδιού;
Το κόστος του ταξιδιού καλύπτεται... σταδιακά και ποικιλοτρόπως.. Κύρια πηγή εσόδων είναι οι αποταμιεύσεις των γονιών μου που γινόντουσαν από τότε που γεννήθηκα για λογαριασμό μου. Έγινα 25, άνοιξε αυτός ο λογαριασμός και παρά του ότι δε γνώριζα την ύπαρξη αυτών των χρημάτων όταν σχεδίαζα το ταξίδι, είναι το πιο σημαντικό μέρος των χρημάτων που έχω. Αλλά, δεν είναι καθόλου αρκετό. Πούλησα το αυτοκίνητο που είχα κι ένα ποδήλατο μου, εργάστηκα όλον τον χρόνο πριν φύγω με σκοπό την αποταμίευση, και προσπαθώ να δουλεύω όπου ο χρόνος εργασίας σε σχέση με τις απολαβές είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικός (προς το παρόν, στις Η.Π.Α). Επίσης, ενισχύομαι από ένα μικρό ποσό που μου δίνει ο πατέρας μου μηνιαίως και από δωρεές, δια μέσου του μπλογκ. Ευχαριστώ!
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μεγαλύτερο κέρδος που έχεις αποκομίσει ως τώρα στο ταξίδι σου;
H πεποίθηση ότι ο κόσμος όλος είναι μες στον νου μας. Εμείς εκεί τον σχεδιάζουμε. Εγώ σχεδίασα έναν κόσμο όμορφο που θέλω να τον γνωρίσω και από τότε συναντάω μόνο μέρη και ανθρώπους όμορφους. Συναντάω αγάπη.
Η αναζωπύρωση και πιο έντονη αναζήτηση απάντησης στο ερώτημα. “κι αν υπάρχει;” - ο Θεός, η αιώνια ζωή, ο Χριστός και όλα αυτά που λέει η εκκλησία.
Η χαρά και η ξεγνοιασιά και η αποδέσμευση από αυτά τα πρέπει τα συστημικά, τα κλασικά. Τώρα βάζω εγώ τα “πρέπει” μου. Πάντως η χαρά. Η ανακάλυψη νέων συνόρων στη χαρά. Δε γνώριζα πόσο χαρούμενος μπορεί να είναι κάποιος. Είμαι πολύ χαρούμενος ανά φάσεις.
Η ομορφιά της διανοητικής παραγωγής. Η σκέψη, συγγραφή και κατάθεση που προκύπτει λόγω των ποικίλων ερεθισμάτων - η “ένθερμος αναμόχλευση των υπαρχόντων” που λέει ο Εμπειρίκος στα Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο. Η ξανα-διαπίστωση του πόσο μπορεί να πιεστεί το σώμα και να τα καταφέρει.
Ποια η χειρότερη εμπειρία σου ως τώρα στον δρόμο;
Η χειρότερη εμπειρία μου ήταν δίπλα σε ένα δάσος κοντά στο Βιλερσέξελ (Boρειοανατολική Γαλλία), όπου και κατασκήνωσα. Έστηνα τη σκηνή μου και έβλεπα κουκουβάγιες στα κλαδιά από πάνω μου και σκίουρους κοντά μου, και όλα αυτά μου άρεσαν “γιατί ήμουνα στη φύση”. Ξύπνησα όμως μες στο βράδυ από πολύ δυνατές κραυγές μεγαλόσωμου ζώου (όχι δεν το είδα, αλλά το... άκουσα μεγάλο!) Φοβήθηκα λοιπόν, εκείνη τη στιγμή, όσο δεν έχω ξαναφοβηθεί. Φοβήθηκα δηλαδή για τη ζωή μου. Νόμιζα πως ήταν αρκούδα και δεν ήξερα τι να κάνω. Ακόμα και το να βγω από τη σκηνή και να αρχίσω να μαζεύω φάνταζε αδύνατο. Άρχισα την προσευχή κι έπεισα τον εαυτό μου ότι η καλύτερη λύση είναι να κοιμηθώ. Είδα στον ύπνο μου τον νονό μου να μου λέει ότι όλα είναι καλά και δεν παίζει πρόβλημα. Ξύπνησα πάλι απ’ τις κραυγές, ξανακοιμήθηκα πειθαναγκαστικά, είδα και πάλι τον νονό μου στον ύπνο μου να με καθησυχάζει, αλλά αυτή τη φορά είχα γνώση ότι είναι στο όνειρό μου κι ότι στην πραγματικότητα μπορεί να κινδυνεύω!!! Παρόλα αυτά ήμουν ήρεμος. Συνέχισα τον ύπνο μου και το πρωί έφυγα χαρούμενος που ζω. (Το ζώο ήταν ελάφι κατά πάσα πιθανότητα, μιας και μετά αναζήτησα μανιωδώς στο ίντερνετ τι μπορεί να ήταν. Πάρτε μια “γεύση” και θα καταλάβετε τι πέρασα 🙂
Στο Hostal Kundur (Κολομβία)
Τι σου είπαν οι φίλοι και οι συγγενείς σου όταν άκουσαν την πρόθεσή σου να κάνεις τον γύρο του κόσμου με ποδήλατο;
Ναι, εγώ έλεγα περί του ταξιδιού για έναν χρόνο περίπου. Στην αρχή οι περισσότεροι δε με πιστεύανε, στη συνέχεια οι περισσότεροι δε με πιστεύανε και στο τέλος όλοι με συνδράμανε, ο καθένας με τον τρόπο του. Χαχα. Ναι, για πολύ καιρό το ταξίδι αυτό κινείτο στα όρια της φαντασίας μου και σε κάποια στοιχειώδη γκουγκλαρίσματα, οπότε θεώρησα και αρκετά λογική τη στάση τους. Γενικότερα, από τους φίλους, υπήρξε θαυμασμός και υποστήριξη. Από τους πολύ στενούς φίλους υπήρξε ουσιαστικά συνδιαμόρφωση του ταξιδιού. Τώρα οι συγγενείς μου... προσπάθησαν να το συζητήσουν μαζί μου σε λογικά πλαίσια... Να με αποτρέψουν ή να με πείσουν να κάνω κάτι παρόμοιο αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα (π.χ. ο πατέρας μου μού έλεγε ότι αυτό κινείται στα όρια της αυτοκτονίας, και ο αδερφός μου μού έλεγε να περιοριστώ στην Ευρώπη, άντε και στην Αμερική). Σιγά-σιγά όμως μέσα από συζητήσεις επί συζητήσεων είδανε πως ήμουν αποφασισμένος, και ενώ η προετοιμασία κυλούσε και οι λεπτομέρειες τίθεντο επί τάπητος (ή μάλλον, επί χάρτου), όλοι με υποστήριξαν 🙂
Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή που απαντάς τις συγκεκριμένες ερωτήσεις; Πες μας το πιο εντυπωσιακό πράγμα που σου συνέβη σήμερα!
Χαχα. Λοιπόν, βρίσκομαι στο σαλόνι της εξαμελούς οικογένειας Εσπινέλ, στην με πολλά κάλλη πόλη Κάλι (καλό;), της νοτιοδυτικής Κολομβίας - στην παγκόσμια πρωτεύουσα της Σάλσα! Πριν συνεχίσω, να σας πω πώς βρέθηκα και υπό ποιες συνθήκες διαμένω εδώ, εδώ και 2 βδομάδες. Το πρωί της αναχώρησης μου από της προηγούμενη πόλη που ήμουνα (Περέιρα - 223 χλμ μακριά), όπου και γιόρτασα το Πάσχα φιλοξενούμενος του Ορθόδοξου (Κολομβιανού) ιερέα, με ρώτησε ο ιερέας πού θα μείνω στην Κάλι. Του είπα ότι δεν ξέρω, και μάλλον θα πάω σε ένα χόστελ. Μου έδωσε το τηλέφωνο μιας ορθόδοξης οικογένειας εδώ και μόλις ήρθα τους πήρα τηλέφωνο και ήρθα σπίτι τους. Μετά τη φιλοξενία 2 ημερών, και αφού τους κοινοποίησα ότι πάω σε χόστελ για να μην τους επιβαρύνω, με ρωτήσανε πόσα θα πληρώνω στο χόστελ. 20.000 πέσος αποκρίθηκα (μόνο διαμονή). Μου λένε, θες να μας δώσεις 15.000 πέσος τη μέρα (κάτω απο 4.5 ευρώ), να τρως εδώ ότι φαγητό έχουμε, να κάτσεις όσο θέλεις και να μας βοηθήσεις και οικονομικά (είναι φτωχή οικογένεια). Φυσικά και αποδέχτηκα! Έχω το δωματιάκι μου, σπιτικό φαγητό και ίντερνετ, μα το καλύτερο είναι ότι ζω μαζί τους και βλέπω πώς επικοινώνουν, πώς περνάνε τη μέρα τους, τι συνήθειες έχουν κλπ.! Δυστυχώς δεν μπορώ να σας αποκαλύψω το πιο εντυπωσιακό της σήμερον, όμως θα σας πω για χτες μπαίνω στο σαλόνι και βλέπω τον 17χρονο γιο της οικογένειας, που είναι “και πολύ μάγκας” (τατουάζ, σκουλαρίκια, τσιγάρα, ραπίλες και γενικά πολύ γιο κατάσταση) να βάφει τα νύχια του πολύ σχολαστικά! Τον βλέπω, του λέω “τι κάνεις εκει ρε;” μου λέει “τι εννοείς;” του λέω “τα νύχια σου;;” Μου λέει “είναι κλασσικό εδώ για τους άντρες, κι ο πατέρας μου το κάνει, κι ο αδερφός μου και όλοι”. Όντως, ξυρισμένοι ολόσωμα, βαμμένα νύχια (διάφανα βέβαια), μαλλάκι... στην τρίχα! Πολύ περιποίηση εδώ - γυναίκες, άντρες!
Υπάρχουν περισσότερα πράγματα που ενώνουν ή χωρίζουν τους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη; Οι θρησκείες κατά τη γνώμη σου σε ποια κατηγορία συγκαταλέγονται;
Είναι σα να με ρωτάς αν το μαχαίρι είναι ωφέλιμο ή επικίνδυνο για την ανθρωπότητα. Με το μαχαίρι κόβεις τον καρπό και τρως, με το μαχαίρι δολοφονείς. Όλα ενώνουν τους ανθρώπους και όλα τους χωρίζουν. Ο Άνθρωπος είναι ένας - γεννιέται, αγαπάει, πονάει, πεθαίνει. Περνάς τα σύνορα και η φύση είναι ίδια, δεν άλλαξε τίποτα. Η Γη είναι κοινή. Τώρα Πολιτική, Θρησκείες, Έθνη, Αθλήματα κλπ είναι ανθρώπινες κατασκευές και, εξ ορισμού, οποιαδήποτε ένωση/ομαδοποίηση, συσπειρώνει τους “μέσα” σε σχέση με τους “έξω”. Κόμματα, θρησκείες, χώρες, ποδοσφαιρικές ομάδες... Εγώ, μέχρι τώρα, πάντως, συνάντησα τον ίδιο άνθρωπο. Φιλόξενο, περιποιητικό, ευγενικό, προβληματισμένο σε σχέση με την οικονομία και με την κατάσταση του πλανήτη, απογοητευμένο από τους πολιτικούς. Ανθρώπους να κοιμούνται στον δρόμο είδα και στο Παρίσι και στην Ουάσινγκτον και στην Μπογκοτά. Οι γονείς μού λέγανε για τα παιδιά τους, οι νεότεροι ήταν “στον κόσμο τους”, οι 25άρηδες ψάχνανε τι θα κάνουν στη ζωή τους και αναρωτιούνται για τον έρωτα και την/τον σύντροφο τους. Αυτοί που γνώρισα εγώ, έτσι.. Υπάρχει πάντως ευρύτερη αναστάτωση και προβληματισμός - σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά, γενικότερα. Αυτό που βλέπω σε σχέση με τον εαυτό μου και την αλληλεπίδραση με ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας, κοινωνικής τάξης, χώρας, φύλου κλπ είναι πως αν και φαινομενικά με κάποιους δεν έχω απολύτως κανένα κοινό, πάντα όταν θα επικοινωνήσουμε λίγο, θα κάτσουμε να φάμε μαζί και θα συζητήσουμε ενώπιος ενωπίω, πάντα θα τα πούμε ωραία και θα βρούμε πολλά κοινά. Νομίζω, δεν είναι η παράθεση και καταμέτρηση των στοιχείων που μας ενώνουν ή μας χωρίζουν το σημαντικό. Το σημαντικό είναι πού δίνουμε έμφαση! Εγώ στο ταξίδι προσπαθώ να δίνω έμφαση στα κοινά στοιχεία και αυτό απαιτεί... “εξερεύνηση”. Θα σκεφτώ ποιος είναι ο άλλος, ποιος ειναι ο κόσμος του, τι μπορεί να τον ενδιαφέρει, να τον εξιτάρει, θα τον ακούσω προσεχτικά, θα του κάνω ερωτήσεις. Οι θρησκείες συγκεκριμένα, κατά τη γνώμη μου, χωρίζουν! Αλλά αυτό όταν ορίζουμε τις θρησκείες ως συστήματα κανόνων, ως κλειστά κυκλώματα. Η εκκλησία είναι αγαπητικό άθλημα και μόνο με ενώνει με τους άλλους... Τους όποιους άλλους. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο πώς τα ορίζουμε τα πράγματα, αλλά και πώς τα ζούμε. Και το “Έθνος” μπορεί να λειτουργήσει καταστρεπτικά, ως άξονας μισαλλοδοξίας και φανατισμού, αλλά και ως πηγή, ως ιστορικό-πολιτισμικός αυτο-προσδιορισμός.
Φύση ή άνθρωποι; Ποιο κομμάτι του ταξιδιού απολαμβάνεις περισσότερο;
Σίγουρα το δεύτερο! Όχι απαραίτητα γιατί είναι “ποιοτικώς ανώτερο” αλλά, γιατί δίνω πιο πολύ έμφαση μέχρι τώρα. Μπορώ βέβαια να πω πως και τον χρόνο που είμαι στη φύση (που συνήθως είμαι και μόνος μου) τον απολαμβάνω... εξίσου, ίσως και περισσότερο. αυτοααναιρέθηκα. Δεν ξέρω. Στη φύση περνάω τέλεια είναι η αλήθεια. Κινείσαι δίπλα από πυκνά δάση, ακούς όλα μαζί τα πουλιά στο σούρουπο, βλέπεις ελάφια μπροστά σου - δίπλα σου, σκάνε οι μυρωδιές “πω, σαν το χωριό μου μυρίζει εδώ”... Ή περπατάς στις Άνδεις εδώ στην Κολομβία και βλέπεις κάτι δέντρα πανύψηλα και βλάστηση πυκνή και μετά, πιο ψηλά στο βουνό, δεν αναπνέεις καλά και όλο το τοπίο έχει αλλάξει. Τώρα τις προάλλες έκανα πεζοπορία σε ένα ηφαίστειο ανενεργό - φτάσαμε στον κρατήρα... Υψόμετρο: 4647 μέτρα. Κατασκηνώνεις μες στη γαλήνη του πουθενά, βλέπεις τα αστέρια πριν κοιμηθείς, ακούς τους ήχους της φύσης... Τόσοι άγνωστοι ήχοι. Εντάξει... Όλα αυτά τα ευχαριστιέμαι σε απίστευτο βαθμό. Αλλά ευχαριστιέμαι εξίσου και τη συναναστροφή μου με τους ανθρώπους. Να γνωρίζω κόσμο, να μιλάμε. Να με ρωτάνε για την Ελλάδα και για το ταξίδι, να ρωτάω για ό,τι να ναι! Είμαι σε καλή διάθεση γενικά και κάθε συναπάντημα μέχρι τώρα, πάντα μα πάντα εξελίσσεται πολύ ευχάριστα. Έχει ενδιαφέρον ότι με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και με φιλοξενούνε κάνουμε απλά πράγματα καθημερινά. Θα πάμε στο σούπερ μάρκετ, θα φάμε παρέα και θα τα πούμε, θα πάμε με το αυτοκίνητο να κάνουμε τις δουλειές που υπάρχουν, θα βγάλουμε τον σκύλο, θα πάμε στον γείτονα, θα δούμε τηλεόραση, θα μαγειρέψουμε, θα έρθει ο φίλος απ’ το σπίτι γιατί έχει έρθει “ο Έλληνας που γυρίζει τον κόσμο με το ποδήλατο”, θα σε κερνάνε διάφορα. Στα χόστελ επίσης, η κατάσταση είναι μαγευτική. Συναντάς ενδιαφέροντες ανθρώπους από όλον τον κόσμο και συζητάτε, βγαίνετε μαζί, παίζετε μουσική, ανταλλάσσετε διαδρομές και εμπειρίες - υπάρχει γενικά μια πολύ καλή ατμόσφαιρα. Μια διάθεση “θες να γίνουμε φίλοι;” Eιδικά από τους solo travellers - ψάχνονται να σχετισθούν! Γενικά υπάρχει χαμόγελο. Όποιος ταξιδεύει χαίρεται. Κανέναν βαρετό τύπο δεν έχω συναντήσει. Ιδιόρρυθμους ναι, άπλυτους ναι, αμίλητους ναι, αδιάφορους, όμως, όχι.
Τα τελευταία χρόνια ακμάζουν από τη μία οι αντιλήψεις περί "πολιτισμικού σχετικισμού" και από την άλλη οι ιδέες περί της "σύγκρουσης των πολιτισμών". Λαμβάνοντας υπ' όψιν και τα όσα ζεις στα ταξίδια σου, ποια είναι η γνώμη σου για τους διαφορετικούς πολιτισμούς;
Εγώ είμαι υπέρ του πολιτισμικού σχετικισμού, νομίζω. Πιστεύω ότι οι κοινωνίες πρέπει να αυτορρυθμίζονται. Δεν πιστεύω ότι χρειαζόμαστε βορειοαμερικάνους να επιβάλλουν τη δημοκρατία, ούτε βρίσκω τις συγκρίσεις χρήσιμες αν αυτές πρέπει να καταλήξουν σε αξιολογική κρίση. Στα πλαίσια της αυτορρύθμισης, βέβαια, προκύπτουν ερωτήματα. Δεν πρέπει να υπάρχει παρέμβαση από τρίτους όταν καταπατώνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα; το δικαίωμα στη ζωή είναι αναφαίρετο για όλους! Ναι, αλλά, πιστεύω ότι οι παρεμβάσεις τρίτων μόνο να οξύνουν την κατάσταση μπορούν. Και εγώ ο ίδιος προσωπικά, δεν μπορώ να συλλάβω τη θέση της γυναίκας στον Ισλαμικό κόσμο, αλλά η Βαλμπόνα από την Αλβανία (που ήταν πιστή μουσουλμάνα) αισθανόταν υπέροχα με αυτό που ζούσε κι ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος. Γνώμη μου είναι, και εν μέρει ασπαζόμενος μια διαλεκτική ανάγνωση της ιστορίας, ότι όταν στην τοπική κοινωνία παράγονται ισχυρές ανισότητες, ισχυρές αδικίες, θα υπάρξει εσωτερική σύγκρουση, κάποιου είδους θάνατος, και αναδιάρθρωση. Αν μπλέκονται όλοι, δε βρίσκεται άκρη, γιατί δεν είναι ότι συγκρούονται 2 - 3 μέρη, συγκρούονται δεκάδες συμφέροντα. Βέβαια, αναμφισβήτητα θα υπάρχει εμπλοκή τρίτων. Όμως αυτό είναι ένα φοβερά περίπλοκο θέμα...
Υπάρχει μοναξιά στο δρόμο; Πώς την αντιμετωπίζεις;
Όχι, δεν νοιώθω καθόλου μα καθόλου μοναξιά... Μια φορά μόνο, στη Βοστώνη, τσίτωσα γιατί δεν μπορούσα να πετύχω κάποιον φίλο μου στο σκάηπ, να συζητήσω ένα θέμα που είχε ανακύψει. Ή καμιά φορά όταν μαγειρεύεις, που θέλεις να τα πεις με κάποιον αλλά δεν είναι κανείς on-line. Πάντως, όχι, καθόλου μοναξιά. Περνάω πολύ ωραία με τον εαυτό μου, χαχα. Όταν κάνω ποδήλατο για να πάω από μια πόλη σε μια άλλη (και κάποιες φορές μπορεί να μου πάρει και 12 ώρες) σκέφτομαι διάφορα... Από τον χειρισμό παρελθουσών καταστάσεων, μέχρι όνειρα για το μέλλον, μέχρι πρόσωπα αγαπημένα, ή τι μπορώ να κάνω ενώ ταξιδεύω. Ψάχνω να βρω τον δρόμο (μου), ακούω μουσική, παρακαλάω να μην έχει άλλη ανηφόρα, αλλά βασικά... νοιώθω - περνάνε οι ώρες χωρίς να πάρω πρέφα. Από ένα σημείο και μετά μπαίνεις στον αυτόματο πιλότο, κάνεις πετάλι, χαζεύεις, σαν να μη σκέφτεσαι τίποτα. Μετά, στις πόλεις και στα χωριά, περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους. Εκτός του ότι πλέον αισθάνομαι εξαιρετικά κοινωνικός και εύκολα θα “μπλεχτώ” με άλλους, απολαμβάνω και το να κάθομαι μόνος. Να γράφω μπλογκ ποστς, να διαβάζω τα νέα, να μελετάω για ιστορικά πρόσωπα, για πνευματικούς ανθρώπους, για καλλιτέχνες, να χαζεύω τις φωτογραφίες μου, να σκρολάρω στο facebook. Απολαμβάνω να περπατάω μόνος για ώωωωρες και να κοιτάω γύρω-γύρω, να κάθομαι κάπου που έχει κόσμο και να παρατηρώ, και άλλα τέτοια μονα(χ/δ)ικά. Ωραία φάση!
Τι γλώσσες μιλάς; Σε τρομάζει το γλωσσικό εμπόδιο όταν θα βρεθείς σε περιοχές του κόσμου όπου ίσως δεν θα μιλιούνται από πολλούς οι γλώσσες που ξέρεις;
Μιλάω μέτρια Ισπανικά και καλούτσικα Αγγλικά. Το γλωσσικό εμπόδιο εκτός του ότι δε με τρομάζει, μερικές φορές μου αρέσει κιόλας. Για παράδειγμα τώρα στην Κολομβία, όταν είμαι σε μια παρέα και μιλάνε τα ισπανικά γρήγορα αναμεταξύ τους, πρέπει να κάνω προσπάθεια για να ακολουθήσω. Μου αρέσει ιδιαίτερα να παραιτούμαι από αυτό το κυνήγι του γλωσσικού νοήματος και να αφήνομαι στην παρατήρηση· να αφουγκράζομαι τις λεπτομέρειες: τη γλώσσα του σώματος, τα ρούχα, τα αξεσουάρ, το πόσο “περιποιημένος” είναι κάποιος. Όλα αυτά τα περι-ουσιακά στοιχεία είναι πολύ ουσιαστικά! Ήδη, βέβαια, έχω περάσει από χώρες που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω καθόλου γλωσσικά (Μαυροβούνιο και Βοσνία Ερζεργοβίνη (ΒΕ) για παράδειγμα, η πλειοψηφία δε μιλάει αγγλικά). Τα παιδιά των δημόσιων σχολείων (που συνάντησα) δεν ξέρανε παρά 5 λέξεις στα αγγλικά. Αλλά και πάλι, μια χαρά επικοινωνούσαμε· παντομίμα! Φτάνω στο Γκάτσκο (ένα χωριό στη ΒΕ), έχω κάνει 180 χλμ., είναι βράδυ, είμαι “πτώμα”, η χώρα είναι σχετικά φτηνή, λέω θα αναζητήσω έναν ξενώνα ή κάτι παρόμοιο. Βλέπω κάτι νεαρούς στον δρόμο, λέω “Hostel”, “Hotel”, κάνω τα χέρια μου μαξιλάρι για να καταλάβουν, ξαναλέω “Χοτέλ”, μου λένε “Νe, Νe!” - εγώ άκουσα “Ναι! Ναι!” - τέλεια λέω! Έλα όμως που “ne” στη γλώσσα τους σημαίνει “όχι!”...! Xαχαχα! Επίσης στη ΒΕ, πριν μπω σε ένα πυκνό δάσος, ένας ψαράς που πήγαινε στο ποτάμι μου λέει (με τα χέρια) “θα σε πάρω εγώ στο αμάξι να σε πάω εκεί που θες” (είχε βραδυάσει, είχα χαθεί και μου έκανε χειρονομίες ότι το δάσος έχει αρκούδες). Μιάμιση ώρα στο αμάξι μιλάγαμε αυτός σλάβικα και γω ελληνικά - είχε πολύ πλάκα... Ενώ ήξερε ότι δεν καταλαβαίνω, συνέχιζε να μου μιλάει και να προσπαθεί με τα χέρια του να με κάνει να εννοήσω... Αμ δε! Του μίλαγα και γω Ελληνικά για το σουρεάλ της υποθέσεως!
Στο Popayan (Κολομβία)
Όταν επιστρέψεις με το καλό, πόσο καιρό θα κάνεις για να ξανανέβεις σε ποδήλατο;
Noμίζω πολύ λίγο! Την έχω καταβρεί με το ηλεκτρικό.. Πολλοί θεωρούν οτί είναι σα να “κλέβεις” - εγώ το βλέπω ως εξής: η κούραση ίδια είναι, η απόσταση μεγαλώνει! Όπως και να χει, το ποδήλατο είναι λατρεία: σέβεσαι τον πλανήτη, αθλείσαι, μελετάς τον περίγυρό σου, δεν πληρώνεις για να μετακινηθείς, δε μετέχεις στο κυκλοφοριακό, μα πάνω απ’ όλα ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ - εκκρίνεις ντοπαμίνη, σεροτονίνη, αδρεναλίνη, ενδορφίνη, παμελιγοτηντρελαμουσίνη!
Θα ήθελα πριν κλείσουμε, τέλος, να πω ένα ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που με στηρίζουν καθοδόν٠ με τα μηνύματα, τις προτροπές τους αλλά και την οικονομική τους συμβολή. Επίσης θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στους χορηγούς αυτής της προσπάθειας. Η Redivider και ο Σίμος Ευφραιμιάδης μου έστησαν το ποδήλατο άκρως επαγγελματικά, και είμαι ακόμα εν κινήσει μετά από 7.000 χλμ. Η Αμερικανική εταιρεία DZR μου δίνει τα πιο όμορφα, διακριτικά και αδιάβροχα ποδηλατικά παπούτσια. Η Αυστριακή εταιρία ηλεκτροκίνησης add-e μου εμπιστεύεται το ηλεκτρικό της κιτ. Η Ομάδα Τέχνης Πάροδος με στηρίζει οικονομικά. Η AlpamayoPro μου παρέχει είδη camping πολύ υψηλής ποιότητας, πανάλαφρα και ανθεκτικά. Τέλος, ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε: o Λουκάς και η Loukas Bikes, με ντύνουν με τα κορυφαία Endura! Τους ευχαριστώ θερμά και καλώ και όσους αναγνώστες επιθυμούν να τους στηρίξουν με τη σειρά τους, διότι σε πολύ πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία οι άνθρωποι αυτοί με συνδράμανε στο όνειρό μου. Ευχαριστώ.
Περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι του Άγγελου μπορείτε να βρείτε στο blog του και στη σελίδα του στο facebook, απ' όπου πήραμε και όλες τις φωτογραφίες του κειμένου.
