Ήταν 14 Μαΐου 1998 όταν ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα άφηνε την τελευταία πνοή του στο Λος Άντζελες.
Με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις, 11 βραβεία Γκράμμυ αλλά και ένα βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), αυτός ο γόνος Ιταλών μεταναστών ξεκίνησε τραγουδώντας bel canto για να χτίσει μια τεράστια καριέρα δεκαετιών.
Η βιογραφία του στο περιοδικό Rolling Stone γράφει γι'αυτόν: "Παρά την επιρροή του από το σιγοτραγούδισμα του Bing Crosby, και το ότι έμαθε τον έλεγχο της αναπνοής από τον τρομπονίστα Tommy Dorsey και το ρυθμικό swing από την μπλουζ τραγουδίστρια Billie Holiday, o Frank Sinatra έκανε δημοφιλή την ιδέα του να αντιμετωπίζεις τους στίχους σαν προσωπική κατάθεση και να χειρίζεσαι τις μελωδίες με την άνεση τζαζ αυτοσχεδιαστή."
Έζησε μια πολυτάραχη ζωή με σκαμπανεβάσματα από τα οποία πάντοτε επιβίωνε καλλιτεχνικά - κλασσικό στιγμιότυπο, η κοινή εμφάνισή του με το υπόλοιπο "rat pack", τους Πίτερ Λόφορντ, Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις τζούνιορ και Τζόι Μπίσοπ στο ξενοδοχείο Sands του Λας Βέγκας με αφορμή το κλείσιμό του.
Κι αν χρεώθηκε κάποιες επαφές τρίτου τύπου με την ιταλική μαφία, άφησε τέτοια διαμάντια που μπορεί ίσως κανείς να το συγχωρήσει στον Sultan of Swoon...
Η σύντομη ιστορία του σημερινού blast αφορά ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του, το "Μy Way", “Με τον τρόπο μου”, ένα κομμάτι πολυτραγουδισμένο από μια έκταση που περιλαμβάνει εκατοντάδες καλλιτέχνες, από τον Elvis Prisley ως τους… Sex Pistols (!).
Ένα βράδυ στην Νέα Υόρκη ο Paul Anka δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον Σινάτρα. “Αυτό ήταν”, του είπε. “Σταματάω την δουλειά, τα σιχάθηκα όλα. Γράψε μου κάτι. Εδώ και χρόνια μου έχεις υποσχεθεί να μου γράψεις κάτι”.
Το μυαλό του Άνκα είχε συμπτωματικά καιρό κολλήσει σε μια γαλλική μελωδία που άκουσε στην Γαλλική Ριβιέρα, το Comme d’Habitude του Γάλλου τραγουδιστή Claude Francois, ένα τραγούδι που αφορά το αργό τέλος μιας ερωτικής σχέσης. Είχε πάρει τα δικαιώματα του τραγουδιού δωρεάν από τον Francois, αλλά δεν ήξερε τί να κάνει μαζί του. Το τηλέφωνο του Σινάτρα ήταν αυτό που χρειάστηκε για να εμπνευστεί.
“Χρησιμοποίησα λέξεις που ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα” θυμάται, "...τον τρόπο που μιλούσε ο Σινάτρα και το υπόλοιπο Rat Pack, τους άρεσε να μιλούν σαν μαφιόζοι".
Ο Πωλ Άνκα κάθισε στην γραφομηχανη και στις πέντε τα ξημερώματα τηλεφώνησε στον Σινάτρα.
Το κύκνειο άσμα του Φρανκ Σινάτρα ήταν έτοιμο για ηχογράφηση, ένας γλυκόπικρος απολογισμός.
Και κάπως σαν οδηγός πορείας, θα έλεγε κανείς...
[Vangelis D.]
