Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης και ο Βύρων Θεοδωρόπουλος είναι πλέον από τους πιο αναγνωρίσιμους και σίγουρα από τους αξιολογότερους Έλληνες stand-up κωμικούς, καθώς έχουν οργώσει όλη την Ελλάδα για παραστάσεις σε θέατρα, μπαρ, φεστιβάλ και κάθε είδους χώρους με τεράστια επιτυχία. Το Kaboom τους συνάντησε εν όψει του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κωμωδίας που θα λάβει χώρα από τις 16 έως τις 20 Ιουνίου στο θέατρο Άβατον στην Αθήνα και από τις 14 έως τις 17 Ιουνίου στο θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη. Το Φεστιβάλ και η Raw παράσταση (κωμωδία με «βρώμικα» αστεία που σοκάρουν) που εμπεριέχεται στο πρόγραμμά του στάθηκαν απλώς η αφορμή για αυτήν τη συνέντευξη, βαθύτερο κίνητρο της οποίας ήταν μια κουβέντα σχετικά με τα όρια του χιούμορ. Τελικά μάλλον εξελίχθηκε σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.
Υπάρχει όριο στην κωμωδία;
Μιχάλης Μαθιουδάκης: Έχει να κάνει με το πλαίσιο που βάζεις. Έχει μεγάλη σημασία να ξέρεις σε τι χώρο βρίσκεσαι και σε τι ανθρώπους απευθύνεσαι. Αστεία του raw δεν μπορείς να τα κάνεις σε μια καφετέρια. Αν υπάρχει μια κοινή συνωμοσία, μια εκ των προτέρων συμφωνία μεταξύ κωμικού και θεατών, τα όρια μπορεί να είναι πολύ διευρυμένα. Αν όμως πας κάπου που δεν ξέρουν εσένα, το ύφος σου και τι κάνεις, πρέπει να έχεις μια ευαισθησία ως προς τα όρια του κόσμου γιατί πάνω από όλα είμαστε διασκεδαστές.
Βύρων Θεοδωρόπουλος: Ακριβώς, είναι διπλός ο ρόλος του stand-up κωμικού. Επειδή ο πολύς κόσμος δεν ξέρει τι είναι το stand-up, εκπροσωπεί την τέχνη και τους δείχνει τι είναι, αλλά ταυτόχρονα κάνει και διασκέδαση, όχι μόνο αγνή τέχνη. Είναι ένα κομμάτι του entertainment. Αν θες να κάνεις μόνο τέχνη ή θα τσακωθείς σε 30 μαγαζιά και θα φύγεις ή απλά δεν θα γελάνε, αν είσαι μόνο διασκεδαστής, αυτό έχει να κάνει μετά με το δικό σου καλλιτεχνικό βάρος. Επίσης, όσον αφορά τα βρώμικα (raw sets), πάντοτε κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος. Αν πεις ένα αστείο, όχι μια απλή αναφορά ούτε μια ξεκάρφωτη βρισιά, αλλά ένα κανονικό αστείο με σωστή σύνταξη και βγει, τότε αυτό το κοινό ήταν για αυτό το αστείο. Αν δεν βγει, ή δεν ήταν το αστείο σου καλό, ή αυτό το κοινό δεν ήταν για το συγκεκριμένο αστείο. Δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες που δεν αγγίζεις για μένα, αλλά πρώτον πρέπει να είναι αστείο, δεύτερον δεν πρέπει να είναι προσβλητικό για τους από κάτω, εκτός αν είναι τέτοιο το πλαίσιο.
Μ.Μ.: Είναι πάντα καθοριστικής σημασίας ο τρόπος, εκεί φαίνεται και η αξία μας ως κωμικοί. Αν μπορέσεις να βρεις τον τρόπο μπορείς να κάνεις ένα βήμα πιο διεισδυτικό στις αντιστάσεις του κόσμου και να σε ακολουθήσει και το κοινό, αλλά θέλει πάρα πολύ συγκεκριμένη διαχείριση. Πρέπει να τους έχεις πείσει πενήντα λεπτά για να παρέμβεις ένα.
On stage vs real life
Β.Θ.: Ένα λάθος του κοινού είναι ότι θεωρεί πως ο άνθρωπος που μιλάει, είναι έτσι και στην κανονική του ζωή, πρόκειται όμως για μια on-stage persona. Ας πούμε εμένα το κείμενο που έχει κοντράρει τις περισσότερες φορές σε κοινό είναι αυτό με τα πεθαμένα σκυλάκια. Μπορώ να πω για οτιδήποτε άλλο, μόλις πω για πεθαμένα σκυλάκια, με το που τελειώσει η παράσταση θα υπάρχει πάντα κάποιος φιλόζωος που θα με ρωτήσει αν το εννοούσα. Είναι ευθύνη του κοινού και δική μας από την άλλη να του επικοινωνήσουμε ότι άλλο είναι το on stage και άλλο η πραγματική ζωή.
Μ.M.: Σοκάρονται και δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι ο Βύρωνας που μιλάει εκείνη την ώρα.
Β.Θ.: Είχε βγει σε ένα open mic μια φορά ένας πιτσιρικάς και είχε κάνει ένα πεντάλεπτο ρατσιστικό. Ήταν όμως κακό, δηλαδή αυτός δεν έχασε το κοινό επειδή ήταν ρατσιστικά τα αστεία του αλλά επειδή δεν ήταν αστεία.
Μ.Μ.: Άρα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αστείο και τι όχι και μετά να δούμε αν είναι προκλητικό ή όχι. Μπορεί δηλαδή κάποιος να μη γελάσει με κάτι που είπες όχι επειδή ήταν πολύ μπροστά το αστείο σου από την εποχή του και δεν το έπιασε, αλλά απλώς επειδή δεν ήταν αστείο. Επίσης επειδή το κοινό μπορεί να αντιδράσει και συναισθηματικά, δρας αναλόγως. Δεν πας σε ένα φασιστότοπο να πεις το πιο ακραίο σου αριστερό αστείο, είναι θέμα στοιχειώδους ευφυΐας, δεν θα σταυρωθείς εσύ λες και ο φασίστας θα αναθεωρήσει την κοσμοθεωρία του. Δεν θα αλλάξεις κανέναν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Όσοι τρελαθήκαμε με τον Carlin ή τον Hicks για παράδειγμα, ήμασταν ήδη διαμορφωμένοι και συνδεθήκαμε γιατί ήταν ένα μέρος του εαυτού μας, άλλοι τους σιχαίνονται.
Β.Θ.: Είναι πολύ βασικό ότι το stand-up είναι προφορικός λόγος, εμπεριέχει τη ρητορεία και βασικές τεχνικές της. Αν ο άλλος πιστεύει ότι αυτός που μιλάει λέει και το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, σφάλλει. Υπάρχει ένα νόημα πίσω από κάθε καλλιτέχνη που κάνει stand-up, αλλά αν νομίζει το κοινό ότι θα βρει έναν καλλιτέχνη να τον εκφράσει απόλυτα και να του αλλάξει τη ζωή, είναι πρόβλημα του θεατή. Και σίγουρα δεν είναι ευθύνη του κωμικού.
Πηγή φωτογραφίας: popaganda
Το ακραίο χιούμορ κινδυνεύει να εκληφθεί κυριολεκτικά;
Μ.Μ.: Αλίμονο αν διαμορφώναμε το περιεχόμενό μας με βάση τον παθολογικό χαρακτήρα των ανθρώπων. Δεν θα μπορούσαμε να αρθρώσουμε λέξη.
Β.Θ.: Ενδέχεται στο stand-up οι άλλοι να είναι πιο απαιτητικοί ακριβώς επειδή είναι και ρητορεία. Έχουν συνηθίσει να μιλάνε οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, ο Λαζόπουλος, οι ΑΜΑΝ… Έχουν εθιστεί σε έναν τέτοιου είδους προφορικό λόγο, οπότε ψάχνουν με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια τα αστεία μας. Ενώ βλέπει κανείς ταινίες του Χόλυγουντ όπου βρέχει σεξισμό και κλισέ και τα προσπερνάει, δεν στέκεται εκεί.
Μ.Μ.: Το ακραίο υλικό πάντως δεν είναι ευρέως διαδεδομένο, ειδικά στην Ελλάδα. Είναι πολύ περιορισμένοι οι χώροι και η συχνότητα που γίνεται και πάντα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως τότε στο σχολείο που γελούσαμε μεταξύ μας με τα ανέκδοτα της Αννούλας. Δεν έβγαινε όμως κανένας να τα πει την ώρα της προσευχής για παράδειγμα. Κατά κύριο λόγο, το 99% των κωμικών δεν θα κάνουμε τέτοια αστεία. Μιλάμε για ένα πράγμα που βρίσκεται στα μυαλά των ανθρώπων χωρίς όμως να συμβαίνει.
Πολιτική ορθότητα και κωμωδία
Μ.Μ.: Η πολιτική ορθότητα φυσικά χωράει στην κωμωδία και είναι ένας δρόμος. Μπορεί να είσαι εξαιρετικός κωμικός και να είσαι politically correct. Αλλά μπορεί να κάνεις εξαιρετική κωμωδία χωρίς να είσαι.
Β.Θ.: Εγώ ας πούμε, όποιον και να ρωτήσεις θεωρούμαι ένας clean κωμικός. Έχω παίξει από χριστουγεννιάτικο bazaar μέχρι κάτω από τρένα, οπουδήποτε. Κανένας ποτέ δεν μου έχει βάλει χέρι για το υλικό μου. Αν ακούσεις το άλμπουμ μου που πρόκειται να βγει έχει 40 βρισιές το 1ο δεκάλεπτο. Αλλά είναι περισσότερο εν τη ρύμη του λόγου, για τη ροή και το attitude και όχι τόσο γιατί πρέπει να βρίζουμε για να είναι αστείο. Δηλαδή μπορείς να πεις γκόμενα αν η συμπεριφορά είναι γκομενίστικη και αν αυτό είναι το premise του αστείου, αλλά αν το αστείο σου είναι κάτι άλλο και πετάξεις τη λέξη γκόμενα αντί για κοπέλα, είναι προβληματικό.
Μ.Μ.: Παλιά ίσως γινόταν το stand-up με έναν πιο επιθετικό τρόπο, μπορεί τα σεξιστικά αστεία να ήταν πολύ πιο νομιμοποιημένα και πιθανόν να πληρώνουμε τώρα μια κακή μνήμη ενδεχομένως από άλλους χρόνους που δεν υπήρχε ούτε αρκετό χιούμορ και η ακρότητα της γλώσσας ήταν ακόμη περισσότερο εκτεθειμένη. Αν όπως λέει ο Βύρωνας, η λέξη γκόμενα για παράδειγμα δεν είναι μέσα στο αστείο, αν δεν είσαι καν αστείος, φαίνονται και τα ελαττώματα του χαρακτήρα και της σκέψης σου.
Ο μανδύας της «πλάκας» και το φτηνό χιούμορ
Β.Θ.: Εμείς δεν κάνουμε πλάκα, κάνουμε αστεία. Πλάκα κάνεις με τους φίλους σου στον καφέ και το τσίπουρο. Αν το ψειρίσεις, οποιαδήποτε λέξη βάζεις ακόμα και ανάλογα με τη σειρά που τη βάζεις, μπορεί να συνδέεται συνειρμικά με το σεξισμό ή με έναν υπόγειο ρατσισμό, αλλά είναι το ίδιο με το να σκουντήξεις κάποιον στο μετρό και να του πεις ή όχι συγγνώμη σχετικά με το πόσο αλλάζει τη ζωή του. Δεν την αλλάζει και τόσο.
Μ.Μ.: Επίσης επανερχόμαστε στο αν αυτό είναι αστείο. Πρέπει πρώτα να είναι αστείο, έπειτα συζητάμε.
Η περίπτωση Gervais και οι αντιδράσεις του κοινού
Β.Θ.: Ο Gervais έχει χτίσει μια από τις πιο ιδιαίτερες κωμικές περσόνες της Ευρώπης τα τελευταία 25 χρόνια. Είναι αυτός, ο Borat, ο Stewart Lee, 3-4 άτομα. Αν του την πέσανε έχει να κάνει λίγο και με το ότι ο κόσμος έχει πάρα πολύ χρόνο και θέλουν όλοι να πουν την αποψάρα τους. Να κρεμαστούν από ένα φλέγον ζήτημα το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι φλέγον για την κωμωδία, δεν αφορά κανέναν. Αν ψάξεις τι έχει γραφτεί ας πούμε σε στίχους, από Doors μέχρι R.A.T.M. κ.λ.π., θα βρεις πολύ πιο ακραία πράγματα και δεν υπάρχει τόσο λεπτομερής εξέταση. Με τους κωμικούς υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος.
Στην Ελλάδα δεν παίζουν αντιδράσεις τέτοιου μεγέθους. Έχει τύχει κάνα-δυο φορές σε παραστάσεις άλλων κωμικών να αντιδράσουν κάποιοι στο κοινό αλλά μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις θεατών. Προσβλήθηκε ένας ας πούμε από το mash-up του εθνικού ύμνου με τη φραγκοσυριανή που κάνει ο Ρήγας, ενώ εγώ έχω κάνει 3 λεπτά αστεία περί αυνανισμού στην επαρχία και δεν υπήρξε κανένα θέμα.
Ήθος καλλιτέχνη
Β.Θ: Δεν ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο αν έχει ήθος ένας καλλιτέχνης. Αλλά αν δει κανείς συνολικά την πορεία, το πώς μιλάει στον κόσμο, στους εργαζόμενους στα μπαρ που παίζει, πόσο βάζει το εισιτήριο, μπορεί να μην καταλάβει ακριβώς ποιος είναι αλλά κάτι διαισθάνεται. Επίσης όσο περνάει ο καιρός αρχίζουν να αποκαλύπτονται αδιόρατα ίσως πράγματα για σένα από το υλικό σου στο κοινό.
Μ.Μ.: Ταυτόχρονα επειδή οι άνθρωποι παραμένουν σε ένα επίπεδο ακόμη ζώα, οσφραίνονται κάποια πράγματα, το κοινό έχει ένστικτο. Υπάρχουν μέρη στην επικοινωνία των ανθρώπων που δεν τα έχουμε εκλογικεύσει ακόμα, οπότε οι θεατές κατανοούν εκείνη την ώρα πράγματα αόρατα, οντολογικού περιεχομένου που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το κείμενο.
Raw comedy. Πρόκληση ή ευκολία;
Β.Θ.: Εγώ θέλω να περάσω τα αστεία με τα σκυλιά. Ευκολία δεν είναι, αντίθετα μου είναι πιο δύσκολο να γράψω raw κείμενο, θα το κάνω σαν άσκηση ύφους περισσότερο. Σκέφτομαι τι είναι ακραίο και αν μπορώ να γράψω ένα αστείο πάνω σ’ αυτό. Δεν τα λέω αλλού αυτά, δεν θα κρατήσουμε τα αστεία. Η περσινή αντίστοιχη παράσταση πάντως ήταν η πολυπληθέστερη του φεστιβάλ.
Μ.Μ.: Τι εύκολη λύση; Πρόκειται για ένα φεστιβάλ 15 παραστάσεων και έχουμε βάλει ένα μεταμεσονύκτιο raw και ένα κομμάτι με setlist (αυτοσχεδιαστικά κομμάτια stand-up comedy με θέματα που οι κωμικοί βλέπουν εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά) με 3 λεπτά κειμένου για τον καθένα. Δεν τα λέμε αυτά τα κείμενα, γίνονται σπάνια αυτά. Είναι περισσότερο ένα χάπενινγκ ακραίας γλώσσας, μαζευόμαστε 7 τύποι, λέμε άσχημες λέξεις και γελάμε σαν μικρά παιδιά, ενώ και ο κόσμος που θα έρθει είναι πολύ συγκεκριμένος. Το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Κωμωδίας είναι ένα πολυθέαμα κωμωδίας, μέσα στο οποίο υπάρχουν και αυτά που δεν είναι mainstream.
Το καλύτερο κοινό
Β.Θ.: Στο εξωτερικό δεν έχω παίξει αλλά απ’ αυτά που έχω ακούσει νομίζω ότι είμαστε πολύ ζεστό κοινό. Πρώτον επειδή δεν είναι τόσο μαθημένο το κοινό οπότε δεν έχει και μέτρο σύγκρισης και δεύτερον επειδή όλοι θέλουν να γελάσουν τελικά.
Μ.Μ.: Κι εγώ αυτό νομίζω. Κάποιοι μας ξέρουν ήδη από τα βίντεό μας, αλλά και όσοι δεν είναι μαθημένοι έχουν συντονιστεί πολύ γρήγορα στις παραστάσεις.
Β.Θ.: Το ‘Μαιευτήριο’ στη Θεσσαλονίκη τα ανέχεται όλα. Ό,τι θες κάνεις. Η Ήπειρος και η Πελοπόννησος ίσως είναι λίγο πιο δύσκολες, αλλά η διαφορά δεν είναι μεγάλη.
Μ.Μ.: Στο κάμπο, Θεσσαλία, Λάρισα, Βόλο, Καρδίτσα κ.λ.π. οι άνθρωποι είναι πιο μαλακοί. Αλλά γενικά όπου και αν έχουμε πάει στην Ελλάδα είναι μια χαρά.
Η πρόθεση διαμόρφωσης των θεατών
Μ.Μ.: Η άποψη διαμορφώνεται κάνοντας καλές παραστάσεις. Αν κάνεις υψηλό επίπεδο κωμωδίας διαμορφώνεις και τι καταναλώνει ο μέσος θεατής ως χιούμορ και έτσι αποκτάς κοινό που έχει ένα υψηλότερο κριτήριο από αυτόν που μεγάλωσε με τις βιντεοκασέτες του ’80 και όλα τα σκουπίδια του ΄90 και έχει έναν διαμορφωμένο κώδικα, μια σαθρή αισθητική στο χιούμορ. Πλέον είμαστε πολύ πιο κοντά σε ένα ευρωπαϊκό πρότυπο σε σχέση με κάποια ελληνικά stand-up του ΄90 που είχαν συγκλονιστική διαφορά με τα αντίστοιχα του εξωτερικού. Και το είδος κωμωδίας αυτό διαμόρφωνε και ήθος ανθρώπων, όχι μόνο από το περιεχόμενο αλλά και από τον φτηνό τρόπο που γινόταν η κωμωδία.
Β.Θ.: Nαι, συμφωνώ. Κρατάει ακόμα εδώ η κωμωδία μια αξιοκρατία. Συγκριτικά με έξω, τα open mics εδώ στέκονται πολύ καλύτερα, υπάρχει ένα αυξημένο work ethic. Όποιον καλέσει ο Μαθιουδάκης να κάνει από πέντε, δέκα λεπτά, θα δουλέψει σκληρά. Δεν θα του χαριστεί ο χρόνος επειδή είναι ωραίο παιδί.
Οι χειρότερες αντιδράσεις του κοινού
Μ.Μ.: Σε raw δεν έχουμε συναντήσει ποτέ άσχημες αντιδράσεις, μόνο κανένα επιφώνημα που εκδηλώνει το σοκ κάποιου, αλλά αυτό είναι τέλειο, είναι μέσα στο πλαίσιο. Γενικά ούτε στις κανονικές παραστάσεις έχουμε αντιμετωπίσει κάτι πέρα από αγένεια ίσως, κανέναν μεθυσμένο που μιλάει ή θέλει να πει την αποψάρα του. Μέχρι εκεί όμως.
Β.Θ.: Ναι, τίποτα ακραίο, να σηκωθούν να φύγουν ας πούμε. Και ποτέ τίποτε σε raw. Μόνο ένα σκηνικό θυμάμαι σε άλλον κωμικό που επειδή είχε βωμολοχίες η παράσταση και ήταν μεσημέρι, δημιουργήθηκε πρόβλημα από γονείς, αλλά εκεί ήταν οργανωτικό το λάθος λόγω ώρας. Εμείς αν δούμε πιτσιρίκια στην παράσταση ενημερώνουμε ότι θα ακουστούν βωμολοχίες. Όποιος παραμείνει έχει και την ευθύνη.
Ελληνική γλώσσα και περιορισμοί
Β.Θ.: Εδώ και Κύπρο μπορείς να παίξεις αναγκαστικά, άντε και Αυστραλία ή Αμερική για ομογενείς. Έχω σκεφτεί να γράψω αγγλικά αλλά όχι τόσο για να φύγω έξω, όσο για να παίζω σε τουρίστες. Είναι τέλειο να κάνεις αστεία στα αγγλικά μιας και όλες σου οι αναφορές είναι από εκεί. Επίσης δεν έχουν τόσο βαρύ συντακτικό, γένη, κλίσεις και οι λέξεις είναι πιο ωραίες για stand-up. Βέβαια αναγκαστικά σκεφτόμαστε στα ελληνικά.
Μ.Μ.: Εμένα με δυσκολεύει, για να κάτσω να γράψω πρέπει να με παρακινήσει κάποια αντιξοότητα, δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες θα γράψω ένα φοβερό πεντάλεπτο στα αγγλικά για να πλουτίσω. Όντως πάντως τα ελληνικά δεν είναι καλή γλώσσα για stand-up επειδή είναι μεσογειακή και πιο σύνθετη, πολύπλοκη και πλούσια δομικά και εννοιολογικά. Σε δυσκολεύει για το ρυθμό της κωμωδίας που θες σύντομα αστεία για να έχεις πολλά γέλια. Στα αγγλικά ο δρόμος για το αστείο είναι πιο σύντομος.
Β.Θ.: Ναι, κατ’ αρχάς έχεις πολλές μεγάλες λέξεις, ανεύρεση, προέλευση, όλες τρεις-τέσσερις συλλαβές. Έχεις πρόβλημα. Είναι πιο δύσκολο να κάνεις πρόζα με τέτοιο γλωσσικό ρυθμό όπως ο Carlin, αλλά βέβαια δεν είναι και αδύνατο.
Δημόσια πρόσωπα και πολιτική
Β.Θ.: Στην Αγγλία είναι κοινός τόπος να κάνεις stand-up με δημόσια πρόσωπα. Εδώ οι κωμικοί δεν θέλουν να κάνουν αστεία με τον Άδωνι Γεωργιάδη επί παραδείγματι, γιατί δεν προσφέρει κάτι.
Μ.Μ.: Μα μόλις εκφέρεις τη λέξη Άδωνις Γεωργιάδης, είναι σαν να ρίχνεις λάσπη στη σαλάτα σου! Γι’ αυτό δεν ασχολούμαστε με την πολιτική και με θέματα που αναδύουν μια σαπίλα. Αν μιλήσεις γι’ αυτά αναγκαστικά τα φέρνεις στο πιάτο του άλλου. Εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο κωμωδίας, όπου μπορούμε να μιλάμε με αστείο τρόπο για άλλα πράγματα. Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε μια σκηνή μακριά από αυτούς τους ανθρώπους. Πολιτικά έχει σημασία το τι κάνουμε, όχι το τι λέμε. Το τι λέμε έχει σημασία μόνο με την έννοια ότι πρέπει να είναι αστεία, αφού κάνουμε θέατρο λόγου. Στο stand-up μπορείς να γίνεις πολιτικός για πολύ λίγο μετά από πολλή ώρα μέσα στην παράσταση.
Β.Θ.: Ακριβώς έτσι είναι. Γιατί λέει ο άλλος, εγώ ήρθα να δω κωμωδία και αυτός αγορεύει; Μπορεί να το δεχόμαστε από τον Carlin αυτό το social philosophy, αλλά εδώ δεν είμαστε ακόμα σ’ αυτό το σημείο. Τόσα χρόνια που κάνω κωμωδία, ένα πολιτικό αστείο έχω γράψει για την κρίση. Η αμερικανική κοινωνία είναι πιο πολωμένη στα διάφορα ζητήματα και οι εκατέρωθεν απόψεις, των φιλελεύθερων και συντηρητικών πιο παγιωμένες. Ξέρουν όλοι τους κανόνες και τα επιχειρήματα των μεν και των δε, άρα δέχονται πιο εύκολα το αστείο. Εδώ ο μέσος ψηφοφόρος στο κεφάλι του έχει έναν αχταρμά, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που ψήφισαν το ίδιο πράγμα
Καταληκτικά…
Μ.Μ.: Νομίζω ότι είναι πιο σημαντικό να κάνουμε stand-up και λιγότερο να μιλάμε γι’ αυτό. Όσες αντιδράσεις έχουν προκύψει είναι μετά σε συζητήσεις ενός άλλου επιπέδου και ποτέ την ώρα της παράστασης. Τώρα εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας, θα περάσουν μερικά χρόνια και τότε θα μιλήσουμε. Ακόμα η κατάσταση είναι υπό διαμόρφωση στην Ελλάδα. Πιο σημαντικό είναι να κάνουμε κωμωδία παρά να το παρακάνουμε με συζητήσεις για τα όρια της κωμωδίας.
Β.Θ.: Κάποτε απάντησα σε μια πρόσκληση για να συζητήσουμε για τα όρια του χιούμορ ότι από τη στιγμή που οι καλύτεροι κωμικοί που έχετε δει είμαστε εγώ και ο Μιχάλης και οι μόνες παραστάσεις αυτές που έχουμε διοργανώσει μαζί, δεν μπορούμε να συζητήσουμε για κωμωδία. Αργότερα θα φανεί τι έχει αφήσει η σκηνή σαν στίγμα.
Τη συνέντευξη για λογαριασμό του Kaboom πήρε ο Μάριος Κατρίτσης με τη βοήθεια της Στεφανίας Κωνσταντέλλου.
