Δεν μας αρέσουν οι επέτειοι -και δη οι επέτειοι θανάτου-, αλλά κυριολεκτικά δεν έχει περάσει μέρα που να μην έλειψε από τον παγκόσμιο κινηματογράφο ο Philip Seymour Hoffman. Μπορεί να άφησε μία τεράστια σε ποιότητα παρακαταθήκη (Capote, Master, Synecdoche New York, 25th hour, Mary and Max -και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται για ώρα), αλλά άφησε ένα εξίσου τεράστιο κενό. Γιατί πέρυσι τέτοια μέρα έφυγε από τη ζωή ένας από τους ελάχιστους ηθοποιούς που μπορούσε να διαλύει την ανθρώπινη ψυχή σε μικρά κομμάτια, να βλέπει μέσα της κι έπειτα να καταθέτει αυτά τα κομμάτια ενώπιόν μας.
[μίκο]Δείτε επίσης
Σχετικά με τον αρθρογράφο
