Ακόμα ένας από τον καλλιτεχνικό χώρο προστέθηκε στη λίστα των θανόντων για το 2016 μόλις την ενδέκατη ημέρα του νέου έτους.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος από το χώρο του ελληνικού σινεμά. Ένας δημιουργός γνωστός λίγο έως πολύ σε όλους τους Έλληνες είτε για τις ιδιαίτερες και στοχαστικές ταινίες του που έγραψαν με τη σειρά τους το δικό τους κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου: Τα χρώματα της ίριδας (1974), Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978), Αυτή η νύχτα μένει (2000) είτε για τις πιο mainstream δημιουργίες του: Η λιμουζίνα (2013), Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου (2002) είτε για τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του, Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006).
Μα, είναι και αυτή η μουσική, μα και οι εικόνες… Με την είδηση του θανάτου του, άρχισε να αντηχεί στα αυτιά το «Αυτή η νύχτα μένει» και η Αθηνά Μαξίμου να χορεύει μπροστά μου. Την ίδια στιγμή ήθελα να τρέξω στα πεζοδρόμια της Αθήνας φωνάζοντας «Είναι για τους τυφλούς, είναι για τους τυφλούς!» [Τα οπωροφόρα της Αθήνας (2010)].
Προς ανάπαυση σε ειρήνη ο Νίκος Παναγιωτόπουλος και εμείς μπορούμε να ξαναδούμε στη μνήμη του κάποιες από τις ταινίες του. Η δική μου επιλογή είναι Τα χρώματα της ίριδας, Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, Αυτή η νύχτα μένει και Τα οπωροφόρα της Αθήνας, μια ταινία που με έκανε να χαμογελάσω όσο λίγες.
Η δική σας;
