Η εκπομπή «ΖΗΤΩ το ελληνικό τραγούδι» (ζήτω ή ζητώ; - η παιγνιώδης αμφισημία) που προβαλλόταν στο κρατικό κανάλι από τον Οκτώβριο του 1986 ως τον Ιούνιο του 1987 με παρουσιαστή τον Διονύση Σαββόπουλο, κατάφερε να συγκεντρώσει κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού (και εν γένει του καλλιτεχνικού στερεώματος), πραγματοποιώντας απρόβλεπτες συμπράξεις και ξεχωριστές ζωντανές ηχογραφήσεις. Αποτέλεσε αναμφίβολα μία από τις ευάριθμες εκπομπές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, αλλά και επηρέασαν ταυτόχρονα τα μουσικά πράγματα της εποχής.
Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, η ΕΡΤ αναθέτει στον Σαββόπουλο να ετοιμάσει μία εκπομπή γιορταστική για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά του 1995: πετυχημένη αν μη τι άλλο επιλογή, μια που ο Σαββόπουλος είναι, ακόμη μέχρι σήμερα, ο κατεξοχήν μάστορας του παραμυθιακού όσο και του διονυσιακού/πανηγυρικού στοιχείου.
Ο μεγαλόσχημος καλεσμένος όμως της εκπομπής (η ταυτότητα του οποίου παραμένει μυστήριο αν και διατηρούμε ορισμένες υποψίες) αθέτησε το λόγο του, και, για αιτία που δεν διευκρινίζεται, δεν εμφανίστηκε ποτέ στο αεροδρόμιο, αναγκάζοντας τον Δ.Σαββόπουλο να καταφύγει σε μια έκτακτη λύση, και την ύστατη στιγμή να τηλεφωνήσει στον «Βενιαμίν της οικογενείας μας των τραγουδοποιών» με καπέλο τζόκευ και τζελ στο μαλλί, που μοιάζει κάπως σαν να το έσκασε από κάποιο τοπικό γυμνάσιο!
Ο 22χρονος Φοίβος Δεληβοριάς έχει ήδη κυκλοφορήσει την πρωτόλεια «Παρέλαση» με προτροπή και συμπαράσταση του Χατζιδάκι, και την ίδια χρονιά προβολής της εκπομπής, βγαίνει ο πρώτος ενήλικος δίσκος του, «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία» (1995).
Η εκπομπή είναι ένα αληθινό διαμαντάκι. Αν εξαιρέσουμε τους στουντιακούς μονολόγους του Σαββόπουλου που στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ένα αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο παραλήρημα (ήταν η εποχή του «Κουρέματος» άλλωστε και η συμπόρευση με τον Μητσοτάκη…) :
«Είδατε τους καινούριους φούρνους; Καταπληκτικοί πλέον οι φούρνοι στην Ελλάδα! Ή στις επιχειρήσεις: βλέπεις νέους επιχειρηματίες οι οποίοι εξορμούνε εκτός Ελλάδος, στη Βαλκανική, και ήδη, από την άλλη μεριά η Ευρώπη έχει γεμίσει από τους θεϊκούς φρουτοχυμούς μας! Και δεν ξυπνάνε οι Εγγλέζοι πλέον, εάν δεν φάνε ελληνικό γιαουρτάκι…» [ηηήμαρτον!]
Πώς να ξεπεράσουμε όμως ότι ο Νίονιος που γεννήθηκε στη Σαλονίκη «Δεκέμβρη του ’44, με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ» τώρα έχει γίνει πλασιέ φούρνου και φρουτοχυμών;
Εκείνος ο Σαββόπουλος, αποξενωμένος κι απ’ τον εαυτό του τον ίδιο, μάς έχει ήδη εγκαταλείψει οριστικά, και μαζί η δυνατότητά του να συγκλονίσει όταν αποπειράται να ξαναπεί τη «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» ή κάποιο άλλο τραγούδι της μάχιμης νιότης του, που η κατοπινή του ερμηνεία ηχεί μάλλον νερόβραστη και γλυκερή.
Μην τα πολυλογούμε όμως με τον κοινό πόνο της πλειονότητας των σαββοπουλικών, ας γυρίσουμε στις μεγάλες στιγμές τις εκπομπής, ξεχωρίζοντας δύο σημεία:
Σημείο πρώτο. Αρχειακό υλικό από το 1975, η ιστορία πίσω απ’ την ηχογράφηση του «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια». Ο Σαββόπουλος (δικαίως) πιστεύει ότι έγραψε το πρώτο του μεγάλο λαϊκό τραγούδι. Η Μπέλλου που μέσα στο θάλαμο τραγουδά με ιερουργική σοβαρότητα, βγάινει έξω ανάλαφρη, μ’ ένα χαμόγελο ως τ’ αφτιά και πετάει την επική ατάκα:
«Αχ Διονύση, μ’ έκανες και τραγουδάω ποπ! Με τις φωνές μου, με τις παραφωνές μου!»
Κόκκαλο ο Σαββόπουλος!
Σημείο δέυτερο. Η Κική στη στοά Μοδιανό (κι έχει γράψει πολλά το KABOOM γι’ αυτή τη στοά). Η κορυφαία σύμπραξη των κορυφαίων τραγουδοποιών δυο γενιών. Πάνω από μία φουφού και κάτω από τεχνητό χιόνι (βαμβάκι σε ανεμιστήρα -όπως μάθαμε αργότερα από αξιόπιστη πηγή), ο Δεληβοριάς κι ο Σαββόπουλος τραγουδούν ντουέτο την «Κική», με το Σαββόπουλο (από αβλεψία; από άποψη;) να παραλλάσσει τους στίχους (κι έχει γράψει πολλά το KABOOM γι’ αυτούς τους στίχους)
"Αλβανοί, ναύτες, γέροι, κι άλλοι μου συγγενείς" (λέει ο Φ.Δ. στο δίσκο)
"Αλβανοί και ναύτες γέροι, όλοι μου οι συγγενείς" (λέει ο Δ.Σ. στο ντουέτο)
Η εκπομπή κλείνει με το Σαββόπουλο ως άλλο παραμυθά παππού – γέρο χρόνο που φέυγει, ν’ ανιστορεί:
«Γιορτάζουμε σήμερα μία γέννα, που όπως κάθε γέννα, είναι πάντα γέννα ενός, μοναχού ανθρώπου. Ο μοναχός ο άνθρωπος είναι αυτός που κουβαλάει το φως και κάνει καινούριο τον χρόνο. Μη φοβάστε τη μοναξιά. Είναι ευγενική. Κουβαλάει μέσα της όλο τον κόσμο, και όλο τον κόσμο τον αγαπάει».
υγ: το 1999 ο Δ.Σαββόπουλος κυκλοφορεί το δίσκο «Χρονοποιός» και λίγο έπειτα ανακοινώνει ότι σταματάει να γράφει μουσική. Στο συνθετικό κύκνειο άσμα του λοιπόν, που σε αντίθεση με τους περισσότερους άλλους δίσκους του της δεκαετίας του ’80 και του ’90, δεν ήταν ούτε ανέμπνευστο ούτε αναμάσημα των παλιών επιτυχιών, τελευταίο, «κρυφό» κομμάτι είναι το διαμαντάκι «Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου»
