Τα καλοκαίρια ως παιδί μοιάζουν με έ ν α ατέλειωτο, γιγαντιαίο στα μάτια και στο μυαλό καλοκαίρι. Λες και υπάρχεις μόνο εκεί. Η διάρκεια μετριέται στο «πόσα παγωτά έφαγες», «πόσα μπάνια έκανες», στα μεγάλα μεσημέρια που «έπρεπε» να κοιμηθείς για να μην θυμώσει η γιαγιά, στις βουτιές από το βραχώδες νησάκι – πάλι μου πέταξες μακριά τις σαγιονάρες και κλάμα εγώ γιατί έχει αχινούς και πώς θα γυρίσω πίσω; - στο μονοκίνι, στη σύγκριση της πλάτης για το ποιος έχει μαυρίσει πιο πολύ, στα πολλά σύκα που κόβεις από το γείτονα κρυφά στο δρόμο προς τη θάλασσα. Πονηρό βλέμμα και μετά πονόκοιλος.
Τα παιδικά μου καλοκαίρια έχουν πρόγραμμα και ξεγνοιασιά. Εννιά το πρωί σηκώνομαι, παραλία κατευθείαν, οι φίλοι πάντα εκεί, οι δικοί μου φίλοι, ένα τσαμπί σταφύλι πλυμένο με θαλασσινό νερό. Μεσημέρι και πάμε πάλι συνεννοήσεις για το απόγευμα, «μήλα και αμπάριζα» στο δρόμο απέναντι, βόλτες με το ποδήλατο μου, πάλι μέσα στην υπερβολική χαρά μου έπεσα, ακόμα να μάθω, Άννα-χτυπημένα γόνατα 0-1.
Και με τα χρόνια τα καλοκαίρια μετριούνται στα πάρτι, στις συναυλίες, στα πρώτα φιλιά, στις νύχτες που κοιμήθηκες στην παραλία κάτω από το ολοστρόγγυλο φεγγάρι, στις ματιές, στην ανυπομονησία να τελειώσει η εξεταστική και να φύγουμε, στην ακόμα μεγαλύτερη προσμονή να πάρουμε άδεια από τη δουλεία και να σαλπάρουμε. Με τα απαραίτητα και μόνο. Στις στιγμές που ακούς μόνο την ανάσα σου. Και σε αυτές που πάνω στη γη νιώθεις να υπάρχεις μόνο εσύ. Ή αυτός. Μάλλον εσύ και αυτός.
Το καλοκαίρι είναι χρώματα, μυρωδιές και εικόνες. Πολλές εικόνες. Είναι οι ήχοι από τζιτζίκια κι εσύ νωχελικός κάτω από έναν ίσκιο να ατενίζεις τη θάλασσα. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να τη ζηλεύεις μόνο λίγο που βρίσκει πάντα μια στεριά.
Είναι διάλειμμα που ξεχνάς το χρόνο, και είναι απόδραση. Είναι αθόρυβη προετοιμασία για αλλαγή. Αφήνεις μεμιάς τον παλιό σου εαυτό στο κύμα! Είναι παιχνίδι και μνήμη. Εγώ ακόμα την κρατάω μέσα μου παιδική. Και έτσι σου εύχομαι το καλοκαίρι σου να κρύβει κάποιο απρόσμενο μαγικό δώρο, όπως εκείνα τα παγωτά – έκπληξη που τρώγαμε παιδιά!
