Με αφορμή τις επικείμενες εμφανίσεις του Steve Wynn με τον Chris Cacavas, σε Αθήνα (19 και 20 Νοεμβρίου) και Θεσσαλονίκη (21 Νοεμβρίου), μιλήσαμε με τον Steve, ανατρέχοντας σε όλη τη μουσική διαδρομή, προσωπική και ως μέλος των θρυλικών Dream Syndicate.
Ποια είναι τα συναισθήματά σου κοιτώντας πίσω στις μέρες του paisley underground (σ.σ. ψυχεδελικό υποείδος της ροκ, δημοφιλές στην Καλιφόρνια το 1980); Σε ποιο βαθμό σε καθόρισε αυτή η περίοδος σαν άτομο αλλά και σαν καλλιτέχνη;
Οι ομάδες και τα άτομα με παρόμοιο τρόπο σκέψης σημαίνουν πολλά για μένα. Σαν μοναχοπαίδι έζησα το μεγαλύτερο μέρος της νεότητάς μου μέσα στο συννεφάκι μου. Νομίζω πως ήταν καλό για μένα, Καθώς όμως ανακάλυψα συνάδελφους μουσικούς και νέους φίλους που τους άρεσε η μουσική μου, αυτό ήταν κάτι αναζωογωνητικό για μένα. Επίσης η ένταξη – συνύπαρξη όλων των συγκροτημάτων στο πλαίσιο της σκηνής το έκανε πιο προσιτό στο κοινό του Λος Άντζελες, σε μια εποχή που η μουσική μας ήταν τελείως εκτός μόδας.
Συνεχίζεις να επισκέπτεσαι επανειλημμένα την Ελλάδα εδώ και τριάντα χρόνια. Μπορείς να μας περιγράψεις αυτό τον ιδιαίτερο δεσμό σου με το ελληνικό κοινό;
Να τον περιγράψω; Τύχη. Αισθάνομαι πολύ τυχερός. Αγαπώ την Ελλάδα και πιστεύω πως αυτός ο ιδιαίτερος δεσμός αναπτύχθηκε όταν πρωτόπαιξα με τους Dream Syndicate πίσω στο 1986. Το εσωτερικό σύστημα ήχου μας κατέρρευσε και τότε γύρισα τα μόνιτορ της σκηνής προς το κοινό ώστε να ακούει ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι δεν ακούγαμε εμείς τί παίζαμε. Αυτό έγινε ενστικτωδώς αλλά ήταν ειλικρινές, και αυτόν ακριβώς τον δεσμό προσπαθώ να ενισχύω μέχρι σήμερα.
Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές σου ώστε να φτιάξεις τους Dream Syndicate;
Απλά ήθελα να κάνω μία μουσική που δεν άκουγα εγώ ο ίδιος στη σκηνή της εποχής, μία μουσική που εγώ αγαπούσα. Φαίνεται παράξενο σήμερα αλλά συγκροτήματα όπως οι Velvet Underground, οι Big Star, οι Modern Lovers ή οι Gun Club – όλοι καθιερωμένοι σήμερα - ήταν τότε ένα καλά φυλαγμένο μυστικό στην Αμερική. Κυρίως εγώ ή ο Peter Buck κι ο Paul Westerburg είμαστε διασκορπισμένοι σε ολόκληρη την χώρα. Όλοι εμείς θέλαμε να ακούσουμε αυτή τη μουσική, όλοι εμείς θέλαμε να φτιάξουμε αυτή τη μουσική και τελικά γίναμε το προσωπικό μας soundtrack.
Ποια ήταν η βασική ιδέα πίσω από τη δημιουργία του τελευταίου σου δίσκου με τους Dream Syndicate; Η συναυλία σας πέρσι στην Αθήνα ήταν φανταστική.
Σε ευχαριστώ – ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά, έτσι δεν είναι; Με αυτή τη συναυλία κλείσαμε την περιοδεία μας και δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο φινάλε σ αυτήν την περιπέτεια. Για κάποια χρόνια δίναμε συναυλίες με αφορμή την επανένωσή μας και περνούσαμε τέλεια, συνδεόμενοι με νέους και παλιούς ακροατές και νιώσαμε πως ήταν η στιγμή να δούμε αν μπορούσαμε να φτιάξουμε καινούρια τραγούδια μαζί με τα παλιά. Το άλμπουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες μας κι είναι ωραίο να βλέπουμε πως οι ακροατές ένιωσαν το ίδιο.
Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο είναι για σένα να δουλεύεις ως σόλο καλλιτέχνης δίνοντας μια σόλο συναυλία;
Δεν είναι τόσο διαφορετικό όσο πιστεύεις. Ακόμα και στις προσωπικές μπάντες είμαι απλά ένα μέλος του γκρουπ. Η κύρια διαφορά είναι ότι στη σόλο δουλειά μου μπορώ να αλλάζω τον ήχο από δίσκο σε δίσκο και να αφήνω τη δυναμική των διαφορετικών μουσικών να καθορίσουν το ύφος της μπάντας στην οποία συμμετέχω τον εκάστοτε μήνα ή χρόνο. Αντίθετα, οι Dream Syndicate είναι εγώ, ο Mark κι ο Dennis εδώ και 35 χρόνια κι ο Jason τα τελευταία 7 χρόνια. Αυτή είναι η μπάντα. Αυτοί είμαστε.
Σε μια περίοδο όπου περίπου όλοι παίζανε punk, post punk ή new wave, εσύ ήσουν μια από τις πιο δημιουργικές περιπτώσεις καλλιτεχνών, που σε ακολούθησαν μπάντες όπως οι Rain Parade ή οι Green on Red, που έδωσες ένα τελείως διαφορετικό στίγμα, βασισμένο σε ένα πολύ ρομαντικό, αν μπορώ να το πω έτσι, comeback του ύφους και αξιών του καθαρόαιμου ψυχεδελικού ροκ των sixties. Ποια είναι η άποψή σου για τη σημερινή, τρίτη στη σειρά, περίοδο ανακάλυψης αυτού του ιδιαίτερου ήχου και για μπάντες όπως οι The Black ή οι Wooden ships angels, για παράδειγμα;
Είναι ωραίο να βλέπεις τόσες πολλές εξαιρετικές ψυχεδελικές και γκαράζ μπάντες. Ενδεχομένως κάποιοι να έχουν επηρεαστεί από μας – έχω γνωρίσει κάποιους οι οποίοι μου το έχουν πει. Και άλλοι χρησιμοποιούν παρόμοια στοιχεία με μας εμπλουτίζοντάς τα όμως με νέες ιδέες και κατευθύνσεις. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Thee Oh Sees, οιTame Impala κι ο Ty Segall αλλά και τόσοι άλλοι εκεί έξω. Τα νέα παιδιά είναι ωραία!
Στα 60s όλο το μουσικό κίνημα μπολιάστηκε με μια ριζοσπαστική και πολύ προοδευτική αντικουλτούρα. Πόσο πιο δύσκολο ήταν να προβάλετε ένα τέτοιο ασυνήθιστο και ρομαντικό πνεύμα αυτοεξερεύνησης και ελευθεριότητας μέσα στο συντηρητικό πλαίσιο των μέσων της δεκαετίας του 1980;
Ήταν δύσκολο. Τα 80s ήταν η χειρότερη εποχή για μία δημιουργική μπάντα, αυτό δηλαδή που σήμαινε για μένα η μουσική. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι αλήθεια. Ο παραγωγός ήταν ο σταρ και οι μπάντες έβλεπαν τα μέλη τους να αντικαθίστανται κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης των δίσκων ή έρχονταν session μουσικοί για να ξαναπαίξουν ήδη ηχογραφημένα μέρη. Τα drum machines κυριαρχούσαν. Και το χειρότερο, οι δισκογραφικές ήθελαν τις μπάντες να βγάζουν δίσκους σε λιγότερο από δύο χρόνια με ατέλειωτα δοκιμαστικά (demos) και αλλαγές. Μεγάλωσα σε μία εποχή όπου μπάντες έβγαζαν τρεις δίσκους το χρόνο και πιστεύω πως κάνεις καλύτερη μουσική όταν κάνεις περισσότερη μουσική. Ευτυχώς καταφέραμε να δράσουμε αρκετά κάτω απ’ το ραντάρ ώστε τον πρώτο καιρό να βγάλουμε δίσκους που μας άρεσαν – εύχομαι απλώς να είχαμε κάνει περισσότερους. Και σήμερα; Είναι τέλεια! Αυτές τις μέρες μπορείς να βγάζεις έναν καινούριο δίσκο κάθε βδομάδα αν το θέλεις. Γι’ αυτό το λόγο ως Dream Syndicate συνεχίζουμε να δουλεύουμε και να κάνουμε καινούρια πράγματα. Απλά επειδή μπορούμε!
Πώς θα περιέγραφες την προσωπική και καλλιτεχνική σου σχέση με τον Chris Cacavas;
Πηγαίνουμε πολύ παλιά πίσω. Από την εποχή που κυκλοφόρησα το πρώτο Green on red EP στο δικό μου label, μέχρι τα μπάρμπεκιου με πολύ αλκοόλ τα Σαββατοκύριακα, ως του δίσκους Danny & Dusty Records και τους σόλο δίσκους μου που περιέλαβα κάποια από τα αγαπημένα μου κομμάτια όπως τα “Here Comes The Miracle” και το“Static Transmission”, μέχρι που αφού έκανα την παραγωγή σε δύο δίσκους του, έγινε κανονικό μέλος των νέων Dream Syndicate του 21ου αιώνα και κάναμε πολλές περιοδείες μαζί όπως και η τωρινή. Είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία. Περιττό να πω πως ξέρουμε πώς να δουλεύουμε μαζί, να παίζουμε και να περνάμε καλά παρέα.
Τι να περιμένουμε από αυτήν την ιδιαίτερη συνεργασία στα προσεχή live σου στο tiki bar; Πρόκειται για έναν χώρο που έχεις κάνει πολύ δυνατές sold out συναυλίες στο παρελθόν.
Στόχος μας είναι να μην παίξουμε κανένα ίδιο κομμάτι από βραδιά σε βραδιά. Και στις δύο συναυλίες θα παίξουμε κομμάτια μόνοι μας αλλά και παρέα, όμως πρόκειται για δύο ξεχωριστά shows. Α! Έχουμε και dj sets μετά τις συναυλίες. Ίσως αυτή να είναι κι η μόνη αφορμή για να τσακωθούμε κατά την περιοδεία – και οι δύο θέλουμε να βρισκόμαστε πίσω από τα decks όλη νύχτα!
Ποιες είναι οι σκέψεις σου σχετικά με την Αγάπη; Πόσο σε οδηγεί στη ζωή αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα;
Η αγάπη κυβερνά τα πάντα. Η ανάγκη της, ο πόνος όταν αυτή σε εγκαταλείπει., και τελικά, αν είσαι τυχερός, το να την κρατάς, να τη διατηρείς, να την τρέφεις και να τη διαφυλάσσεις όταν συναντήσεις το σωστό πρόσωπο.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου!
Εκτός από την αγάπη, ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος και άπιαστος θησαυρός. Ανυπομονώ να περάσω 72 ώρες από τον χρόνο μου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
* Ο Steve Wynn θα εμφανιστεί μαζί με τον Chris Cacavas για δύο συναυλίες στην Αθήνα, στις 19 και 20 Νοεμβρίου στο Tiki Bar, και για μία συναυλία στη Θεσσαλονίκη, στις 21 Νοεμβρίου στο Duente.
