Καλοκαίρι 2014.Απολογισμός διακοπών:1105 χιλιόμετρα ,μια καμένη φλάντζα , οτοστόπ και άδειο πορτοφόλι. Θα έλεγε κανείς ότι πέρασα άσχημα το δίχως άλλο. Οι διακοπές ξεκινούν από την όμορφη και πλέον κοσμοπολίτικη Λευκάδα η οποία εν έτει 2014 αποτελεί “hot spot” και οι διάσημες παραλίες της όπως το Πόρτο Κατσίκι , Κάθισμα και Εγκρεμνή γίνονται αιτία χιλιάδων check in και upload φωτογραφιών πολλών νέων, στα καταγάλανα νερά τους.
Το σχέδιο ήταν φέτος να κάνουμε πιο εναλλακτικές διακοπές, (λίγο η κρίση λίγο το ένα λίγο τ’ άλλο) και ενώ ήμασταν προετοιμασμένοι για ελεύθερο κάμπινγκ, καταλήξαμε στο "κάμπινγκ κάθισμα" πάνω από την ομώνυμη παραλία, αφού έγινα λίγο γκρινιάρα και έπεισα τον φίλο μου να μείνουμε σε οργανωμένο, με τη δικαιολογία της εξάντλησης από την εξεταστική που πέρασε. Βέβαια, δεν άργησα πολύ να τον πείσω αφού κάνοντας μια βόλτα στους χώρους του κάμπινγκ του φάνηκε ιδανικό. Μικρό, 40 θέσεις, οικογενειακό, ησυχία, σκιά, οικονομικό και μόνο 1,5 χμ από τη φημισμένη παραλία. Μπαίνοντας γνωρίσαμε τον Αλέκο (τη μορφή του χωριού). Με μια πρώτη ματιά θα νόμιζες πως πρόκειται για κρητικό: ντυμένος στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω, ένα περίεργο σταυρό στο λαιμό και μια προφορά που σ’ έκανε να αναρωτιέσαι ακόμα περισσότερο για τη καταγωγή του! Τελικά ο άνθρωπος ήταν γνήσιος Λευκαδίτης, παραγωγός μελιού και κρασιού και πωλητής βενζίνης (1.779, στην ανάγκη του να πέσεις!) Πρέπει να ήταν γνωστός στο τόπο όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Με το που μας συστήθηκε μας προσκάλεσε στο "γραφείο" του και εντόπισε στο χάρτη μας τις παραλίες και τις ταβέρνες που έπρεπε να επισκεφθούμε. Συγκεκριμένα, μας παρότρυνε να χρησιμοποιήσουμε το όνομά του σε όλες τις τοπικές επιχειρήσεις (φούρνους ,ταβέρνες, μπαράκια) ώστε να έχουμε κάποια έκπτωση (μας είπε!). Απαντώ σε όλους εσάς που λέτε ότι η Λευκάδα δεν είναι για πάνω από τρείς μέρες (και πραγματικά είστε πολλοί) , ότι δεν έχετε δίκιο. Η Λευκάδα μάς αποζημίωσε και με το παραπάνω. Συνολικά μείναμε 6 μέρες κι αν δεν είχαμε την πίεση του χρόνου θα μέναμε περισσότερο!
Κλείνω την παρένθεσή μου και συνεχίζω περιγράφοντας συνοπτικά τα κωμικοτραγικά γεγονότα που συνέβησαν στο μεσοδιάστημα. Τη πρώτη μέρα, αφού στήσαμε τη σκηνή μας και τακτοποιηθήκαμε, πήραμε τις απαραίτητες πληροφορίες από τον Αλέκο και κατευθυνθήκαμε προς το Κάθισμα. Πετύχαμε, πιστεύω, την παραλία στην καλύτερη φάση της. Δύση ηλίου, κλειστές ομπρέλες, άδειες ξαπλώστρες. Απόλυτη ηρεμία. Ωστόσο, δεν έλεγες το ίδιο και για τη θάλασσα. Κατεβαίνοντας το βουνό (γιατί για να πας σε οποιαδήποτε παραλία, εκτός από τις αμέτρητες στροφές και τις φουρκέτες που κάνουν οι δρόμοι, πρέπει να κάψεις και λίγη βενζίνη παραπάνω για να ανεβοκατέβεις τις πλαγίες –και μερικές φορές τις γκρεμίλες) αρχικά σε συνεπαίρνει ο όμορφος συνδυασμός γαλάζιου και βαθύ μπλε που διακοσμεί τις παραλίες και ενώ τα νερά από ψηλά φαίνονται ήρεμά με το που πλησιάζεις τη θάλασσα διαπιστώνεις ότι έχει αρκετά μεγάλα κύματα (και δεν είμαι υπερβολική) που λόγω του δυνατού ρεύματος δεν επιτρέπουν στους λιγότερο τολμηρούς –όπως εμένα, να κολυμπήσουν σε απόσταση μεγαλύτερη των είκοσι μέτρων από την ακτή. Προφανώς και η πρώτη μου γνωριμία με τα κύματα ήταν σκέτη αποτυχία .Με πήρε και με σήκωσε και με έσκασε σαν καρπούζι στον πάτο. 1-0! Βγαίνοντας στην επιφάνεια βλέπω τον φίλο μου να γελάει με απόλυτη ικανοποίηση ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να αποβάλω από πάνω μου τα δέκα κιλά χαλίκι που είχε φτάσει μέχρι και στα αφτιά μου. Νευριασμένη και νιώθοντας ότι σώθηκα από βέβαιο πνιγμό (τουτέστιν χεσμένη) βγήκα στην αμμουδιά και άραξα ενώ λίγο πιο πέρα στροβιλίζονταν μέσα στα κύματα με τόση ευχαρίστηση, και αμέριμνα, κάμποσα πιτσιρίκια, γεγονός που με έκανε να νιώθω τόσο φλώρος. Σημείωση: Στο κάθισμα πήγε να πνιγεί η μητέρα μου όταν ήταν μικρή και έβγαλε τον ώμο της μια γνωστή του αγοριού μου! (χρησιμοποιώ την άχρηστη αυτή πληροφορία σαν ελαφρυντικό για το άτομο μου, προς αποφυγή του χαρακτηρισμού της χαζής) Την ίδια μέρα σουλατσάραμε στον Άγιο Νικήτα ένα μικρό, πολύ μικρό γραφικό χωριό με παρακλάδια από σοκάκια που προσφέρονται για εξερεύνηση τις πρωινές ώρες! Ο Άγιος Νικήτας τα έχει όλα, και προπάντων μια φοβερή ταβέρνα στο τέλος του κεντρικού δρόμου με φαγητά που προκαλούν ηδονή τόσο στον ουρανίσκο όσο και στο στομάχι. Στον λαίμαργο φίλο μου βέβαια εκτός απ’ αυτά, του προκάλεσαν και τυμπανισμό! Εάν σταθείς τυχερός όπως σταθήκαμε εμείς, κάποιος ντόπιος θα σου σφυρίξει την παραλία Μύλος, στην οποία για να πας ακολουθείς ένα από τα στενά του Άγιου Νικήτα μέσα από μια απίστευτη διαδρομή 15-20 λεπτών .Προτείνω να είστε καλά εφοδιασμένοι με ψυγειάκι νερά κλπ (δεν πρόκειται για οργανωμένη παραλία) και να φοράτε αθλητικά αν δεν θέλετε να φτάσετε απευθείας στη παραλία γλιστρώντας από τα κατσάβραχα, γιατί η κατάβαση είναι κομμάτι περίεργο. Βέβαια αν ο φίλος σας ή οι φίλοι σας , το παίζουν survivor θα βρούν τη διαδρομή τρομερά βολική και θα σου σπάσουν τα νεύρα μέχρι να φτάσεις κάνοντας σχόλια του τύπου "κουνήσου!, πάτα εκεί !, βασικά μη πατάς εκεί!, ουάου! ένας ιστός αράχνης, βγάλε λίγο το νερό" Όταν φτάσεις όμως στη παραλία τα ξεχνάς όλα… Απλά κάθεσαι, ηρεμείς και απολαμβάνεις.
Τις επόμενες μέρες είπαμε να επισκεφθούμε παραλίες λιγότερο φημισμένες, ξέρετε τις ερημικές, με τους κολπίσκους , τη νηνεμία, αυτές που αποκαλούμε πιο ‘’χωμένες’’ τέλος πάντων. Πραγματικά είναι τόσες πολλές που δε θυμάμαι να τις αναφέρω όλες, οι πιο χαρακτηριστικές όμως ήταν το Αγιοφύλι και ο Γιαλός που επιβεβαίωναν για ακόμη μια φορά την επιλογή της Λευκάδας ως φετινού μας προορισμού!
Αφήσαμε πίσω μας το πράσινο νησί με τις χρυσές αμμουδιές και τα γαλάζια νερά, γεμάτοι διάθεση, χαλίκια (σοβαρά μιλάω) και ανυπομονησία για τον επόμενο σταθμό μας που ήταν η Πάργα. Η διαδρομή μέσα από την Ήπειρο είναι εξίσου μαγευτική, με πολλές δελεαστικές παραλίες που αξίζει να κάνεις μια γρήγορη στάση για να τις επισκεφθείς!
Η Πάργα είναι χτισμένη αμφιθεατρικά και το πρώτο πράγμα που παρατηρείς όταν βρεθείς στο κέντρο της είναι η αρχιτεκτονική της η οποία είναι επηρεασμένη από την ιταλική τεχνοτροπία. Περιλαμβάνει πολύχρωμα σπιτάκια που έρχονται και δένουν με το πράσινο και μπλε φυσικό στοιχείο .Η Πάργα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα καθώς αγκαλιάζεται από το Ιόνιο και σε διάρκεια μικρότερη της μιας ώρας, σου δίνει την ευκαιρία να βρεθείς στους Παξούς και τους Αντίπαξους, ενώ όσον αφορά τις χερσαίες αποδράσεις βρίσκεται 17 χμ από τον ποταμό Αχέροντα!
Προφανώς και δεν ξέραμε από πού ν’ αρχίσουμε! Το γεγονός ότι είχαμε αμάξι μάς έδινε μια αίσθηση ελευθερίας και θέλαμε να εξερευνήσουμε τα πάντα! Δεν προλάβαμε να δούμε μια δυο παραλίες και το αμάξι ξεμένει από φλάντζα στο χωρίο Πέρδικα. «Παιδιά το αμάξι πρέπει να πάει στο συνεργείο στην Ηγουμενίτσα, η ζημιά είναι μεγάλη θα χρειαστούν μέρες» Αφού κάναμε ένα μίνι tour με το φορτηγό της οδικής βοήθειας και ύστερα από αρκετή ταλαιπωρία φτάσαμε στο δωμάτιό μας με τα κεφάλια κάτω. Μην τα πολυλογώ οι επόμενες δυο μέρες ήταν αρκετά κουραστικές όμως είχα καλή συντροφιά και δε ξεμείναμε από όρεξη και κέφι ούτε για λίγο! (Ίσως μόνο όταν πήραμε είδηση ,κι ενώ βρισκόμασταν στο ταξί για το δρόμο προς τα δωμάτια, ότι έχουμε –είχε, ξεχάσει το πορτοφόλι και τα κλειδιά μέσα στο αμάξι το οποίο όδευε προς Ηγουμενίτσα). Με τα λίγα και τα πολλά κάναμε δυο οτοστόπ, κάναμε τα μπανάκια μας, φάγαμε τις μπορούλες μας και τελικά το αμάξι επιστρέφει στα χέρια μας σώο!
Από την Πάργα περισσότερο θα έχω να θυμάμαι την υπέροχη θέα στο Ιόνιο συντροφιά με το κόκκινο κρασάκι (πότε δε κατάλαβα ποιο από τα νησιά ήταν οι Παξοί ποιο οι Αντίπαξοι ποιο η Κέρκυρα, γιατί εκτός τ’ ότι χάνω πάντα και παντού τον προσανατολισμό μου, είμαι και αγεωγράφητη) , καθώς και τον Αχέροντα.
Για να φτάσoυμε στον Αχέροντα θέλαμε περίπου 20 λεπτά. Εμείς, σαν λάτρεις της τεχνολογίας (ούτε καν) ακολουθούσαμε πιστά την σέξι φωνή της πλοήγησης και έτσι αντί να αντικρύσουμε βουνό, σπηλιές, καταρράκτες κλπ φτάσαμε στις εκβολές του ποταμού σε ένα βαλτοχώρι. Επιτυχία. Τελικά, περνώντας μέσα από χωριά όπως το Νεκρομαντείο, που το όνομά τους και μόνο σου δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία να επισκεφθείς τον Αχέροντα γνωστό και ως το πέρασμα για τον Άδη, «σε 450 μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας» είπε η σέξι φωνη.
Η εκδρομή στον Αχέροντα ήταν το καλύτερο κλείσιμο για τις διακοπές μας. Έτσι απλά. Το πώς εξελίσσεται το τοπίο σάς αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας !
