Η αναζήτηση, μέρος 2ο

[Η αναζήτηση: το 1ο μέρος εδώ]

Το κακό με τα πνεύματα είναι πως δεν δίνουν ποτέ ξεκάθαρες απαντήσεις. Και εσύ μένεις ο μαλάκας της υπόθεσης που πρέπει να μαντέψει τί ακριβώς σου ζητάνε και να τους βοηθήσεις. Εξοργιστικό. Αλλά υποθέτω πως και γω αν ήμουν νεκρός και ήθελα ένα τρόπο να περάσω την αιωνιότητα –η οποία παρεμπιπτόντως είναι πολύς καιρός- θα έκανα το ίδιο, δηλαδή θα «βασάνιζα» τους ζωντανούς.

Συνήθως όταν δεν έχεις απο που να ξεκινήσεις το ψάξιμο απευθύνεσαι στο Lux, το νούμερο 1 πιάνο μπαρ. Δαίμονες, βαμπίρ, έκπτωτοι άγγελοι, μάγοι,μάγισσες και τραπεζίτες αποτελούν την σταθερή πελατεία του μαγαζιού. Τα σκουπίδια του υποκόσμου -κυριολεκτικά- μαζεύονται στο Lux.

Ένα καλό μέρος λοιπόν για να ξεκινήσει κανείς την έρευνα.

Για κάποιο γαμημένο λόγο το πρόσωπο της κοπέλας που είδε στο όνειρο του, του φαινόταν οικείο. Απροσδιόριστα οικείο. Ίσως ήταν το πνεύμα μιας κοπέλας που δεν κατάφερε να σώσει. Ίσως ήταν το πνεύμα μιας κοπέλας που κατάφερε να σώσει. Δύσκολο να θυμηθεί. Είχαν περάσει πολλά "θύματα" και πολλοί "θύτες" από τη ζωή του.

Σήκωσε το τηλέφωνο, σχημάτισε γρήγορα έναν αριθμό και περίμενε να ακουστεί η φωνή απο την άλλη γραμμή.

-Παρακαλώ...
-Τσαζ, ο Κόνσταντιν είμαι... χρειάζομαι μεταφορικό μέσο.
- Έγινε Τζον... για που?
-Για που αλλού, για το Lux..
-Καινούργια υπόθεσηΤζον?
-Δεν ξέρω ακόμα Τσαζ... θα δείξει... σε κάθε περίπτωση θα είμαι εκεί σε 10

Έκλεισε το τηλέφωνο. Έβαλε τα Σιλκ Κατ στην τσέπη του. Μια Βίβλος τσέπης, ένα μαχαίρι σκαλισμένο απο δόντι δράκου- ιδανικό για να σκοτώνεις δαίμονες- και ένα κουτάκι σπίρτα -ο αναπτήρας του είχε τελιώσει και δεν πήγε ποτέ να τον γεμίσει, εξάλλου τα σπίρτα ήταν πάντα στη μόδα- όλα πράγματα που έπρεπε πάντα να έχει πάνω του ένας μάγος/εξορκιστής/δαιμονολόγος στο Λος Άντζελες.

Στη διαδρομήγια το Lux παρατηρούσε τον κόσμο που περπατούσε. Σκυφτά κεφάλια, άγχος και στραβωμένα στόματα. Ένα καθημερινό μητροπολίτικο τοπίο. Μια γοητευτική σαπίλα η οποία τον είχε παγιδεύσει. Δεν υπήρχε τίποτε όμορφο κι όμως δεν μπορούσε να μείνει μακρυά απο το Λος Άντζελες, την πόλη των αγγέλων....

-Τζον, να σε ρωτήσω κάτι?
-Ρίχτο, Τσαζ..
-Έχεις ποτέ αϋπνίες?
-Συνεχώς... αλλά το πας κάπου συγκεκριμμένα?
-Δεν ξέρω ρε γαμώτο... απλώς τελευταία βασανίζομαι... κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου βλέπω όλους εκείνους που σκοτώσαμε, εκείνους που δεν καταφέραμε να σώσουμε, τους φίλους που χάσαμε.. Και ξέρεις, δεν είναι λίγοι... είναι πολλοί, αρκετοί ώστε κάθε μέρα που περνάει να μου στοιχειώνει τα όνειρα και κάποιος διαφορετικός. Καταλαβαίνεις τι εννοώ?
-Καταλαβαίνω ναι, αλλά σταμάτησα να έχω αυτά τα όνειρα πολύ καιρό πριν...
-Και οι αϋπνίες?
-Τι οι αϋπνίες?
-Από που προέρχονται?
- Μα φυσικά από τις μεγάλες ποσότητες αλκόολ και ναρκωτικών που καταναλώνω καθημερινά... Και μην το πάρεις στραβά αλλά αν ήμουν αρκετά αδύνατος για να επιτρέψω σε κάθε επιτυχία ή αποτυχία του παρελθόντος να με πτοεί δεν θα ήμουν και πολύ καλός στη δουλειά μου.. Και αυτή είναι μια δουλειά που δεν είναι για όλους. Για να καταλάβεις λίγο καλύτερα Τσαζ, είμαι αυτός που περπατάει στις σκιές με την καμπαρτίνα και τα Σιλκ Κατ μου, γεμάτος αλαζονεία και έτοιμος να αντιμετωπίσω όλη την τρέλα αυτού του γαμημένου κόσμου που ζούμε. Τα έχω όλα υπολογισμένα και ραμένα στα μέτρα μου. Θα δώσω ακόμα και την τελευταία σταγόνα του αίματος μου για διώξω τους δαίμονες σου. Τους δικούς σου και του οποιουδήποτε. Γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Ένα κανονικό γαμημένο προσκοπάκι. Ένα γαμημένο προσκοπάκι που κλωτσάει τους δαίμονες στα παπάρια και τους φτύνει κατάμουτρα ενώ είναι πεσμένοι κάτω. Και όταν επιστρέφουν στην κόλαση, εκεί όπου ανήκουν, επιστρέφω και εγώ πίσω στις σκιές, όπου ανήκω. Και όταν φεύγω μένει μόνο η κάπνα από τα τσιγάρα μου και μερικά αστεία σχολιάκια. Αυτός είναι ο δρόμος που έχω επιλέξει. Μοναχικός μεν αλλά και τι να κάνουμε? Η ζωή είναι άδικη και ο Θεός είναι ένας μεγάλος μαλάκας που έχει αφήσει εμάς να σκουπίζουμε τα σκατά του.