Πόσα είναι τα πράγματα που επιτρέπουμε να μας συμβούν απλά επειδή νιώθουμε ότι δε μας έχει δοθεί η πολυτέλεια της επιλογής; Θα χειριζόμασταν άραγε διαφορετικά τις καταστάσεις, αν τη στιγμή που νιώθουμε απόλυτα στριμωγμένοι μας ψιθύριζε κάποιος στο αυτί ότι υπάρχει τρόπος να γλυτώσουμε;
‘’What are your choices when someone puts a gun to your head?’’ ρωτάει ο Harvey Spector (Suits) και ο Mike (τον οποίο έχει σιχτιρίσει κάθε φοιτητής νομικής που έχει γεράσει πάνω από τα βιβλία του για να μάθει σε πέντε χρόνια όσα μαθαίνει ο Mike μέσα σε πέντε λεπτά!), τον ρωτά: ‘’What are you talking about? You do what they say or they shoot you.’’. Και τότε ο Harvey μας απαντά: ‘’Wrong! You take the gun, or you pull out a bigger one. Or call out their bluff, or you do any one of a hundred and forty six other things.’’
Με άλλα λόγια αν σταθούμε ακίνητοι, κολλημένοι με την πλάτη μας στον τοίχο μέχρι να πεθάνουμε, θα είναι απλά γιατί εμείς διαλέξαμε να ζήσουμε έτσι. ‘’Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος’’ μας εύχεται σε ένα τραγούδι του ο Φοίβος Δεληβοριάς. Μήπως λοιπόν η επιλογή δεν είναι τελικά πολυτέλεια και πόσω μάλλον μια πολυτέλεια η οποία θα μας δοθεί από κάπου;
Βεβαίως ξέρω ότι πολλοί θα σκεφτούν ότι εντάξει καλά τα λέω, αλλά να πάω να τα πω και σε μία ανασφάλιστη μητέρα δύο παιδιών που δουλεύει δεξιά-αριστερά για να τα βγάλει πέρα, να δούμε τι θα έχει να απαντήσει στις αμπελοφιλοσοφίες μου. Όμως θέλω να πιστεύω ότι και εκείνη ακόμη, αν συνειδητοποιούσε, ότι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι προκειμένου να αντεπεξέλθει στην πραγματικότητά της, το λιγότερο που θα ένιωθε θα ήταν ανακούφιση. Ίσως και να καταλάβαινε, ότι κάθε φορά που αναγκάζεται να κάνει κάτι, υπάρχει ένα λεπτό σημείο που κάνει τη διαφορά και μετατρέπει τη φαινομενικά αναπόφευκτη θυσία σε συνειδητή υποχώρηση και την ίδια από θύμα εκμετάλλευσης σε κυρίαρχο.
Γιατί μαθαίνουμε καλύτερα κάτι όταν το καταλαβαίνουμε και όχι όταν το αποστηθίζουμε; Γιατί τα παιδιά σταματάνε να κάνουν μία αταξία όταν κάποιος μπει στον κόπο να τους εξηγήσει ποιό είναι το λάθος και όχι όταν ακούν υστερικές φωνές; Γιατί απλά τότε και σε κάθε τέτοια περίπτωση γίνεται μία επιλογή. Το πώς ούτε που το ξέρω! Το μόνο ίσως που θα μπορούσαμε να πούμε σχετικά με τον τρόπο επιλογής, είναι να φροντίζουμε να είναι όσο το δυνατόν πιο αβίαστες, ειλικρινείς γίνεται. Λέγοντας αβίαστες εννοώ να λαμβάνουμε υπόψη τα περιστατικά ως έχουν τη δεδομένη στιγμή και η εκάστοτε απόφασή μας να εξαρτάται μόνο από αυτά και όχι από ανασφάλειες, φόβους ή ελπίδες που τα αλλοιώνουν. Συνεπώς μία τέτοια επιλογή καμία σχέση δεν έχει με μία παρορμητική ή και επιπόλαιη επιλογή.
Σαφώς, και ευτυχώς αν με ρωτάτε, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τα αποτελέσματά της. Παρ’ όλ’ αυτά και όταν ακόμη οι επιλογές μας δε μας βγάλουν εκεί όπου θα επιθυμούσαμε, αν ήταν όντως καρποί της ιδιαιτερότητάς μας, μόνο πολύτιμα θα είναι τα όσα θα φέρουν!
