Χορεύουμε;
Στο πάτωμα ξαπλωμένη κοιτάζω το ταβάνι. Ευθύγραμμο σώμα πάνω στο ξύλο. Βαθιές ανάσες και τα ακροδάχτυλα να χαιδεύουν την επιφάνεια. Παίζει σιγανά μουσική.
Everything that happens from now
This is pouring rain
This is paralyzed
Αργά το απόγευμα. Η κατάλληλη ώρα. Έλα να παραλύσουμε μαζί τώρα που η μέρα τελειώνει. Όλα τα μέρη θέλουν να ενωθούν, τα χέρια απλώνονται.
Αστέρια παντού. Τα φώτα γίνονται μία γραμμή που τρέμει. Κάνω κύκλους. Γυρίζω γύρω γύρω. Δεν έχω βάρος, δεν έχω σκέψη, δεν έχω μέσα δεν έχω έξω-ένας αέρας μόνο. Ο αέρας που με τυλίγει.
Να κοιτάς ψηλά. Να κοιτάς απέναντι. Κοίτα τον καθρέφτη και μη φοβάσαι. Το είδωλο σου είναι μόνο. Κλείσε τα μάτια τώρα και γύρε τους ώμους μπροστά. Παραιτήσου. Ναι, μπορείς απλά να αφεθείς. Ξεκούρασε τα πόδια σου και πέσε. Μπορείς να λυγίσεις τώρα. Μπορείς απλά να βαρεθείς το παιχνίδι. Ξέρεις τι άλλο; Άπλωσε τα χέρια μπροστά , αδύναμα έτσι όπως είναι, δεστα γύρω σου. Ναι μπορείς , είναι απλώς μια δική σου αγκαλιά.
Στην άκρη του δωματίου σβήνει και το τελευταίο κερί. Τα είδωλα στον καθρέφτη δεν φαίνονται, όμως ο αέρας κουνάει τις κουρτίνες και φέρνει διαλόγούς από μακρυά. Ξέχασα τα πάντα. Μέθυσα από τα αρωματισμένα κεριά. Κάνω βόλτα στο δωμάτιο. Ωραία. Ο κρύος τοίχος με τις απότομες γωνίες του. Άδειος τοίχος γεμάτος σκιές. Ωραίος τοίχος.
Υπάρχει λίγος χώρος για μένα. Έδω που πάλι ξαπλώνουμε μαζί.
Δεν έχω απαντησεις για το τι θέλω. Τα θελω μου θα με εγκλωβίσουν πάλι. Έχω χρωματιστές αναμνήσεις που θα με παρασύρουν. Λιγο , για λίγο
Αναπολώ ένα ηλιοβασίλεμα στο κάστρο της αστυπάλαιας. Ένα χοτ σποτ. ένα κλικ του φακού που με βρισκει με το τελευταιο μου γλυκό.
τη ζάλη από το δακρυγόνο στη μέση της πλατείας.
Τη πρώτη βροχή του φθινοπώρου που με βρίσκει με πέδιλα και κοντή φούστα στα χαλασμένα πεζοδρόμια της Σίνα.
Η κολλητή που με βάζει να περπατήσω στην ευθεία για να δει αν μέθυσα. Το τσιγάρο πριν παω για ύπνο.
Ο πρώτος καφές στο ΑΚΝ.
Η πρώτη φορά στα μπουζούκια και ο όρκος ότι δεν θα ξαναπάω ποτέ μα ποτέ.
Το γάλα και το κουλούρι στα Στάχυα τα χαράματα.
[staxya.jpg]
Εκείνο το πανό του μικρού πρίγκιπα που είναι ιδεαλιστικό και όχι υλιστικό, αλλά τι να κάνεις που την ούσια τα μάτια δεν τη βλέπουν;
Ξέχασα λέω. Ξέχασα τι ηταν αυτό που με άφησε άγρυπνη χθές. Δεν καταλαβαίνω γιατί βρέθηκα πάλι εδώ. Γιατί ξέχασα πάλι;
Ένα δύο τρία
Τα φώτα ανάβουν. Ο χορός ανήκει σε μένα κ σε σένα. Πιάνεις τη μέση μου και τώρα μπορώ και λυγίζω πάνω σου. Δεν φοβάμαι τη πτώση. Νιώθω την ελευθερία μου να με δυναμώνει. Μετράμε τα βήματα και βρίσκουμε τον ρυθμό. Ιδρώνουμε μέσα στο παραλήρημα. Προσποιήσου μια παραζάλη. Ένα μετωπικό τρακάρισμα.
Ένα βράδυ τρίτης με βρήκε έδω. Στον 3ο. με τα μαλλια πιασμένα και τα πόδια γυμνά. Στην αρχή μόνη μέσα στην αναμονή και μετά αγκαλιά με μία ομάδα. Τυχερή μεσα σε μια επικοινωνιακή σιωπή. Ήρεμη στην ιδέα μίας ομορφιάς που έσπασε τα πρότυπα της.
Κάποια στιγμή μπορεί να κλάψεις. Τα δάκρυα εκείνα πρέπει να κυλήσουν, πρέπει το σώμα να ανατριχιάσει.
Έλα να χορέψουμε . έλα να βρούμε ένα σκοτεινό δωμάτιο χώρις ήρωες και δύσκολα φεγγάρια!
