Θα έπρεπε να ανησυχεί , όχι να καθησυχάζει τη κυβέρνηση το γεγονός πως έχουν γίνει αποδεκτοί, περίπου ως μεσσίες.
Όχι ως καλοί πολιτικοί, καλοί διαπραγματευτές, καλοί σχεδιαστές του κράτους, άτομα που ξέρουν τί θέλουν να κάνουν.Το κλίμα απέναντί τους είναι περίπου το ίδιο με εκείνο που απολάμβανε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004.Όλοι είναι εκ των προτέρων έντιμοι, όλοι είναι εκ των προτέρων αποφασισμένοι για δουλειά, δεν υπάρχει πιθανότητα να πάει κάτι στραβά. Γενικώς τους περιμέναμε να μας σώσουν κι αυτοί αργήσανε και μάλιστα πάρα πολύ.
Το άτομο που εισπράττει αυτό το κλίμα περισσότερο από όλους με διαφορά είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για ΥΠ.ΟΙΚ, το πιθανότερο δε, είναι να έχει ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο στο μυαλό του για την περίπτωση που στραβώσουν οι διαπραγματεύσεις. Είναι ωστόσο ανεξήγητο πώς, ενώ έχει 10 μέρες θητεία, και προς το παρόν μας έχει πει μόνο σκέψεις και πλάνα, η κοινή γνώμη εξαντλεί τον ενθουσιασμό της στο πρόσωπό του και με αμετροέπεια τον περιβάλλει με λατρεία λες και είναι σταρ του βεληνεκούς του MickJaggerκαι βάλε. Πιθανώς να αποδειχθεί ο καλύτερος ΥΠ.ΟΙΚ. στην ιστορία του Ελληνικού κράτους, πιθανώς και να αποδειχθεί μια ακόμα μέτρια περίπτωση που καλό θα ήταν να έχει παραμείνει στα πανεπιστημιακά έδρανα και να είναι χρησιμότερος για την κοινωνία από εκεί. Το ζήτημα είναι πως δεν του δίνεται πίστωση χρόνου για να αποδείξει τι από τα δύο είναι.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στη γενικότερη τάση της Ελληνικής κοινωνίας να μυθοποιεί με μεγάλη ευκολία και να στοχοποιεί με εξίσου μεγάλη. Δεν υπάρχει πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που να μην ήρθε σε αποθέωση και να μην αποχώρησε κυνηγημένος. Μοναδική εξαίρεση ο Αντώνης Σαμαράς. Θα πίστευε κανείς πως οι άνθρωποι έμαθαν, ωρίμασαν, κατάλαβαν πως οι ηγέτες είναι κοινοί θνητοί με δυνατότητες και ελλείψεις, πως έκλεισε ο κύκλος του μεσσιανισμού της πολιτικής, πως μαζί με τη φτώχεια επέστρεψε και κάποιου είδους ορθολογισμός στη πολιτική κριτική.
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ήρθε να διαψεύσει αυτό το σενάριο δημιουργώντας εικόνες όπου γέροντες σε χωριά κανουν γλέντια στα καφενεία το βράδυ των εκλογών, φρενήρη πάρτι στήνονται στις πόλεις για να υποδεχθούν το νέο ηγέτη, μέχρι και πανελλήνια διαδήλωση υποστήριξης της κυβέρνησης οργανώνεται.
Ο Μίνως Ζομπανάκης, αναφερόμενος στη σχέση κοινωνικής βάσης με τους Αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ είχε πει παραμονές εκλογών του 2004: “Toν Αντρέα τον αγαπούσαμε και τον εμπιστευόμασταν, το Σημίτη δεν τον αγαπούσαμε αλλά τον εμπιστευόμασταν, το Γιώργο τον αγαπάμε αλλά δεν τον εμπιστευόμαστε." Ελπίζουμε για τον Αλέξη Τσίπρα να μπορούμε να πούμε κάτι από αυτά τα 2 σε ένα χρόνο από σήμερα. Διότι αν δεν τον αγαπήσουμε ή δεν τον εμπιστευτούμε, καραδοκεί στη γωνία ο πιο μαύρος εμετός να πάρει τη θέση του μαζί με τα κεφάλια μας.
