Από μικρός ακούω μουσική και είμαι συλλέκτης δίσκων απ΄όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Αφορμή γι' αυτό το πάθος υπήρξε ένας συγκεκριμένος δίσκος, που δυστυχώς έχω πλέον λιώσει και κατά συνέπεια τον ακούω πια μόνο στο πρωινό μου ψωμάκι αντί για μαρμελάδα. Το Blonde on brunette του Bob Dylan. Όταν τελείωσα την ακρόαση αυτού του δίσκου, θυμάμαι πως ένιωσα να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Οταν η μητέρα μου έβγαλε επιτέλους τα δάχτυλα μου από την πρίζα... είχα αλλλάξει. Για πάντα. Ο Bob Dylan έγινε ο ήρωάς μου. Αγόρασα όλους τους δίσκους του και όλα τα μπλουζάκια με τη στάμπα του στην αγορά σε είκοσι έξι χώρες. Στη συνέχεια, μεγαλώνοντας άκουσα πολλά άλλα πράγματα αλλά ο Dylan παραμένει ακόμα μία από τις αδυναμίες μου.
Όταν λοιπόν, την προηγούμενη εβδομάδα, έκλεισα το τηλέφωνο με τον ατζέντη του θρυλικού μουσικού, εξασφαλίζοντας έτσι μία τηλεφωνική συνέντευξη με τον Dylen, με έπιασε ίλιγγος. Αφού με κατέβασε η μητέρα μου από τη σκάλα που είχα ανέβει για να ξεβιδώσω μία λάμπα γιατί παραείχε φως στη ντουλάπα των ρούχων και μου πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες, εγώ άρχισα να προετοιμάζομαι για τη συνέντευξη. Σ' αυτό το σημείο, θέλω να επισημάνω, και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους αναγνώστες - φαντάζομαι ήδη τις αντιδράσεις που θα προκληθούν και θέλω να πιστέψετε, πραγματικά να πιστέψετε, πως δεν είχα άλλη επιλογή – πως αναγκάστηκα να μεταφράσω τη συνέντευξη από τα αγγλικά στα ελληνικά γιατί τα ελληνικά του Dylon αν και αρκετά καλά, δεν είναι τέλεια, ιδίως δε - αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα ασφαλώς- η προφορά του είναι πολύ μπερδευτική. Ευχαριστώ για την κατανόηση.
Η συνέντευξη.
Του μουσικού αυτού.
Εγώ: Γεια σου Μπόμπαρε!
Ο Ντύλαν: Καλησπέρα Ταμπάσκο. Εκτιμώ το λογοπαίχνιο που έκανες με το όνομά μου.
Εγώ: Σε ευχαριστώ Μπόμπι. Αφού η μουσική σου είναι μπόμπα.
Ο Ντύλαν: Σε ευχαριστώ Βυρωνάκο μου.
Εγώ: Παρακαλώ Μπομπ.
Ο Ντύλαν: Τι άλλα;
Εγώ: Ε τα ίδια... ξέρεις τώρα. Γάμησέ τα.
Ο Ντύλαν: Ναι. Σωστά. Γάμησέ τα.
Εγώ: Από την άλλη, θαρρώ πως είσαι και σπουδαίος ποιητής εκτός από μουσικός. Ποια η σχέση σου αλήθεια με το γραπτό λόγο;
Ο Ντύλαν: Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...
Εγώ: Ε άμα δε γλείψεις και λιγάκι τον συνεντευξιαζόμενο...
Ο Ντύλαν: ...και εκπλήσσομαι ξέρεις, γιατί πρέπει να είσαι ο πρώτος που προσέχει τους στίχους μου. Γράφω από μικρός ξέρεις.
Εγώ: Όχι δεν ξέρω. Δεν είμαστε και κολλητοί.
Ο Ντύλαν: Θυμάμαι... η μαμά μου με έβαζε να γράφω τη λίστα για το σούπερ μάρκετ και αργότερα όταν μεγάλωσα αρκετά έγραφα και τη μαμά στ' αρχίδια μου.
Εγώ: Ποια είναι η διαδικασία της γραφής για σένα;
Ο Ντύλαν: Πρώτα κάθομαι στην καρέκλα μου. Σωστά, χωρίς να καμπουριάζω. Ποτέ στραβά ή χυμένος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Παρατηρώ ότι οι σημερινοί τραγουδοποιοί κάθονται όπως να 'ναι. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο.
Εγώ: Απαράδεκτο!
Ο Ντύλαν: Έπειτα πίνω μια γουλιά καφέ.
Εγώ: Πώς τον πίνεις;
Ο Ντύλαν: Σκέτο.
Εγώ: Μπλακ που λένε.
Ο Ντύλαν: Α γεια σου. Μετά ελέγχω αν έχει χαρτί η γραφομηχανή.
Εγώ: Σημαντικό αυτό;
Ο Ντύλαν: Εξαιρετικά. Θέλω να το τονίσω ιδιαίτερα αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση, όσες ιδέες και να 'χει κανείς, όσο οίστρο και να διαθέτει, να κατορθώσει να γράψει κάτι, εάν δεν υπάρχει πρώτα χαρτί στη γραφομηχανή. Προκαλώ έστω και έναν να το ανατρέψει αυτό. Με επιχειρήματα όμως. Όχι έτσι.
Εγώ: Όχι έτσι;
Ο Ντύλαν: Όχι.
Εγώ: Έτσι.
Ο Ντύλαν: Έτσι μπράβο.
Εγώ: Αλλιώς γίνεται;
Ο Ντύλαν: Με κανέναν τρόπο.
Εγώ: Και ύστερα;
Ο Ντύλαν: Και ύστερα ακουμπάς τα δάχτυλά σου στα πλήκτρα και δακτυλογραφείς. Αυτό είναι όλο.
Εγώ: Ουάου!
Ο Ντύλαν: Δε λες τίποτα.
Εγώ: Ε μα τόσες ερωτήσεις σου έχω κάνει.
Ο Ντύλαν: Εκτός από τους στίχους μου, θα έχεις παρατηρήσει ότι γράφω και γαμάτα ακόρντα στην κιθάρα κι από πάνω τραγουδάω κιόλας.
Εγώ: Πόσα χρόνια το κάνεις αυτό;
Ο Ντύλαν: Από παιδί. Πάνω από πενήντα χρόνια. Είναι η ζωή μου.
Εγώ: Η εξάσκηση βοηθάει στο να γίνεσαι καλύτερος; Τι πιστεύεις; Μπομπ;
Ο Ντύλαν: Χωρίς αμφιβολία. Ναι, Μπομπ.
Εγώ: Και πώς και δεν έχεις μάθει να τραγουδάς σωστά ακόμη;
Ο Ντύλαν: Η σύνδεση δεν είναι πολύ καλή. Επαναλαμβάνεις σε παρακαλώ;
Εγώ: Κουραφέξαλα μαλάκα. Τέλος πάντων, σκοπεύεις να βγάλεις κανά καινούριο δίσκο φέτος ή ψωλάρεις;
Ο Ντύλαν: Για την ακρίβεια, αυτήν την εποχή είμαι στο στούντιο...
Εγώ: Καλά καλά... Διαβάζεις πολύ;
Ο Ντύλαν: Όλη την ώρα.
Εγώ: Ακόμα και τώρα;
Ο Ντύλαν: Ποτέ εν ώρα συνεντεύξεων.
Εγώ: Αυτό δείχνει ακεραιότητα. Είναι σημαντικό πιστεύεις να ζει κανείς σύμφωνα με κάποιες αρχές; Πότε μπορεί να παρεκκλίνει; Μπορεί; Να παρεκκλίνει εννοώ.
Ο Ντύλαν: Είναι πρωταρχικό. Λόγοι για πρέκκλιση δεν υπάρχουν επουδενί. Εκτός κι αν μιλάμε για λόγους προσωπικού οφέλους ή εκμετάλλευση ευκαιριών που παρουσιάζονται στη ζωή μας. Ευτυχώς λίγοι άνθρωποι παρεκκλίνουν από τις αρχές τους στην κοινωνία μας.
Εγώ: Να επιστρέψω όμως στο διάβασμα.
Ο Ντύλαν: Επίστρεψε.
Εγώ: Παρατήρησα ότι είπες “επίστρεψε” και όχι “επέστρεψε” όπως θα λέγαν πολλά αμόρφωτα σκουλήκια.
Ο Ντύλαν: Σε ευκαριστώ μπολύ. Μουόνο η προφορά μου έκει μπρόβλημα.
Εγώ: Έλληνες συγγραφείς διαβάζεις καθόλου; Γνωρίζεις την ελληνική λογοτεχνία και ποίηση;
Ο Ντύλαν: Κυρίως τους αρχαίους. Φοβάμαι πως από τους σύγχρονους δεν ξέρω και πολλά. Μου άρεσε πολύ όμως ένα βιβλίο του Μπογδάνου.
Εγώ: Ναι, είναι άπαιχτος. Πες κι έναν αρχαίο τώρα που θαυμάζεις ιδιαίτερα.
Ο Ντύλαν: Τον Οδυσσέα.
Εγώ: Λαμπρά. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο;
Ο Ντύλαν: Ναι.
Εγώ: Σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτή τη συνέντευξη.
Ο Ντύλαν: Τιμή μου που σε γνώρισα Ταμπάσκο.
Εγώ: Θα 'χεις να το λες στα εγγόνια σου.
