Όπως και να έχει, είναι πάντα έντονο το ενδιαφέρον μας για τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, πόσω μάλλον για το φεστιβάλ Βερολίνου, το οποίο αποτελεί ειδική περίπτωση, λόγω και της ιδιαιτερότητας της πόλης στην οποία διαδραματίζεται.
Αυτή τη χρονιά, η αλήθεια είναι πως το ενδιαφέρον μας μετατοπίστηκε στα πάντοτε εξαιρετικά και φημισμένα γαι τον πειραματισμό τους παράλληλα τμήματα. Το διαγωνιστικό φέτος μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετα αδύναμο. Ίσως από μιά πλευρά αυτό να έχει να κάνει με μιά φετεινή τάση συσώρευσης ονομάτων στις Κάννες ή την Βενετία. Οι επόμενοι μήνες απλώς θα το δείξουν αυτό.
Εδώ μπορούμε να πούμε πάντως πως μέσα σε μια τέτοια συγκυρία, τουλάχιστον, η βράβευση του Fire at sea του Τζιανφράνκο Ρόσι και η ντοκιμαντεριστική δύναμη του, έδωσε στο επίμαχο ζήτημα, την φρίκη της μεταναστευτικής και προσφυγικής τραγωδίας στην Ευρώπη, ισχυρό πολιτικό έρεισμα εικόνας που ομιλεί. Μέσα από το ρεαλιστικό, μέσα από το συμβολικό, μέσα από Εκείνο! Η τέχνη δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της, και η πραγματικότητα του κεντρικού μικρού ήρωα με το παιχνίδι στην στεριά της Λαμπεντούζα ή την περιπλάνηση στην Θάλασσα- που παίρνει κάποια χαρακτηριστικά μυστηριακά αλλά και απόκοσμα στην γυμνή αντανάκλαση του άμετρου βάθους αλλά και της αγριότητας της- μοιάζει να γίνεται μια αλληγορία. Αλληγορία για ποιον; Τι είναι αυτό που διαβάζουμε; Που υπονοείται; Ποιος είναι πραγματικά, αστείος, γλυκός, αλλά και χαμένος, ξέπνοος και άστοχος; Ο μικρός χαρακτήρας και οι συντοπίτες του, η αλμύρα της θάλασσας ή μήπως η ίδια η Ευρώπη; Κάπου αισθάνεσαι φευγαλέα, όχι την αισθητική αλλά την κρυμμένη αγωνία και σκοτεινιά από μια μυθοπλαστική προσπάθεια του 80. Το θρυλικό Europa του Λαρς φον Τρίερ. Κάτι σκοτεινό βρίσκεται στο χαμογελαστό παιχνίδισμα και τη ζάλη της Ευρώπης της ίδιας, κι όχι μόνον ενός παιδιού. Κάτι γίνεται εδώ και κάτι ξεχωρίζει έξω από τα χρώματα. Δεν είναι ευχάριστο. Έχει μια απειλή. Την βλέπουμε όλοι; Άν όχι, μπορούμε τουλάχιστον να την αισθανθούμε; Η Λαμπεντούζα είναι ένα μικρό νησί στη μέση της θάλασσας. Την ίδια στιγμή η Μεσόγειος ξεβράζει τους νεκρούς των πολέμων και της σκληρής γωπολιτικής απάθειας , στις όχθες των χωρών της.
Ακούω ένα χιπ χοπ κομμάτι από κάποιο υπόγειο ελληνικό γκρούπ ενώ τα γράφω αυτά. Είμαστε έτοιμοι σαν ένα παιδί σε ένα ψαράδικο στην μέση της θάλασσας, να ξεπεράσουμε την αυθάδεια του κακομάθημένου παιδιού και να στραφούμε πρός τον άλλο; Προς τον άλλο! Όχι κιβδηλά, όχι political correct. Προς τον Άλλο. Τον Έτερο άλλο, που μοιράζεται μαζί μας το όνειρο του κόσμου, ένα όνειρο που για εκείνον έγινε εδώ και καιρό εφιαλτικό;
