Οι ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου άλλαξαν τον καταστατικό χάρτη της Ευρώπης. Η άνοδος της ακροδεξιάς παγιώνεται πανευρωπαικά, επαναφέροντας φαντάσματα από το παρελθόν. (βλ. http://www.kaboomzine.com/el/future-under-construction/euroelections.html).
Εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα, όπου η Αριστερά του Σύριζα πανηγυρίζει την καθαρή επικράτησή της στην εκλογική αυτή μάχη. Η διαφορά του 3,9% εκλαμβάνεται από την Κουμουνδούρου ως μείζον πολιτικό συμβάν και ως το τελευταίο βήμα πριν από την (νομοτελειακή) τελική νίκη του Σύριζα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν, καθώς η Ιστορία τέθηκε σε κίνηση και η μπίλια “έκατσε” στο κόκκινο.
Η κυβέρνηση Σύριζα (ή,έστω, με κορμό το Σύριζα) φαντάζει πιο κοντά από ποτέ άλλοτε, δίνοντας το “δικαίωμα” στον ιστορικό του μέλλοντος να μιλάει ακόμα και για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, που σχηματικά ονομάστηκε “Μεταπολίτευση”.
Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 25ης Μαίου, η κουβέντα αυτομάτως ανάγεται στο τι είδους πρόκειται να είναι, ή έστω προσδοκούμε να είναι, η επόμενη κυβέρνηση, αυτή του Σύριζα.
Αρκετοί διάκεινται από την βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση αυτή της (πραγματικής;) Αριστεράς θα “αναστήσει” τη λαβωμένη ψυχολογία της μνημονιακής εποχής. Άλλοι τρέφουν ελπίδες ότι η νέα πραγματικότητα που θα διαμορφωθεί με την διακυβέρνηση του Σύριζα θα επηρεάσει συθέμελα τις ευρωπαϊκές προτεραιότητες, σε επίπεδο τόσο πολιτικό, όσο και αξιακό-ηθικό: ο άνθρωπος θα ξαναμπεί στο επίκεντρο, η οικονομία θα εκπέσει της ηγεμονεύουσας σημασίας, τα μνημόνια και η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική θα αποτέλεσουν, σύντομα και σταδιακά, μια “κακή” παρένθεση.
Όσοι υποστηρίζουν το παραπάνω συλλογισμό, δείχνουν να αγνοούν ότι “οι απαντήσεις του σήμερα δεν μπορούν να είναι ιδεολογικές, αλλά να στηρίζονται στις ανάγκες που δημιουργεί μια νέα σύνθεση του κοινωνικού ιστού. Το μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής πρότασης διακυβέρνησης από την Αριστερά είναι η άρνησή της να απαντήσει σε ένα καθοριστικό ερώτημα: Τι είναι αυτό το κράτος που θέλω να αναλάβω; Σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα θα ήθελα να τονίσω ότι οι αυτάρεσκες ιδεολογικές απαντήσεις έχουν ήδη συντριβεί. Δεν είναι τυχαία η συνολική κρίση εκπροσώπησης και το ότι τα κόμματα αδυνατούν να παίξουν έναν ρόλο, υπάρχει μια ευρύτερη σύγκρουση σε εξέλιξη και αυτή είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην ανάθεση και την αυτοθέσμιση”. , όπως τονίζει στο εξαιρετικό του άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Φιλήμονας Πατσάκης:
(http://www.efsyn.gr/?p=198027)
Με λίγα δηλαδή, το ανώτερο και καλύτερο που μπορούμε να αναμένουνε από το Σύριζα
είναι μια καλή “Σοσιαλδημοκρατία”. Εκεί εξαντλείται η όλη προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης από ένα κόμμα εξουσίας, έστω και της “Αριστεράς”.
Πόσο μάλλον για ένα κόμμα σαν το Σύριζα, που από κόμμα του 4%, κατέστη αξιωματική αντιπολίτευση, απορροφώντας, προς ίδιον όφελος, τον κοινωνικό κραδασμό από τα κινήματα των πλατειών και την “αγανάκτηση” των υπηκόων-πολιτών, εγκολπώνοντας πολιτικά το κέρδος από τις διαδικασίες αυτές αντίστασης.
Με την κυβέρνηση Σύριζα, ο κοινοβουλευτισμός και αντιπροσωπευτική Δημοκρατία επαναφέρεται στο προσκήνιο ως η μόνη λελογισμένη λύση. Στη λογική αυτή, ακόμα και το ενδεχόμενο αναθεώρησης του Συντάγματος ή και Συντακτικής Βουλής, φαντάζει ως κάτι παρωχημένο καθώς το οποιοδήποτε Σύνταγμα, προϋποθέτει τη Δύναμη και Την ενισχύει, μην αφήνοντας, σκόπιμα, χώρο στους “από το κάτω”, αφού και πάλι οι “ειδικοί” θα αποφασίσουν για εμάς, χωρίς εμάς.
Εντούτοις, σίγουρα έιναι καλύτερα να είναι υπουργός ο Δρίτσας, παρά ο Άδωνις.
Η Ιστορία κινείται και δείχνει Σύριζα. Η κυβέρνηση Σύριζα έχει αναλογικά μεγαλύτερες ευθύνες, από όσες πραγματικά τις αναλογούν. Διότι σε περίπτωση αποτυχίας της Αριστεράς του Σύριζα, για οποιοδήποτε λόγο, είτε λόγω ανικανότητας και προσωπικών φιλοδοξιών (εσωτερικά ο Σύριζα εξακολουθεί να λειτουργεί φραξιονιστικά ως κόμμα του 4%, και τα (μεγάλο)στελέχη του αυτό που πραγματικά ποθούν είναι να υπουργοποιηθούν και να βρίσκονται όσο το δυνατόν πιο κοντά στο περιβάλλον Τσίπρα).
Είτε λόγω κήρυξης πόλεμου στο Σύριζα από υμέτερα συμφέροντα, είτε επειδή η κατάσταση που παραλαμβάνει είναι όντως δύσκολη.
Και αν αποτύχει πολιτικά η κυβέρνηση Σύριζα, το δυστοπικό σενάριο επανακυβέρνησης της Δεξιάς (Νέα Ελλάδα;) θα φαντάζει κάτι παραπάνω από βέβαιο.
Μόνο που η νέα αυτή κυβέρνηση της Δεξιάς, θα υιοθετήσει απροκάλυπτα, για λόγους και πολιτικού marketing, την ακροδεξιά ατζέντα της Χ.Α.
Και θα μπούμε, συνεπώς, σε μια νέα εποχή σύγχρονου Ολοκληρωτισμού.
