Στον Μιχάλη
Στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο σημαντικός γλύπτης Κλέαρχος Λουκόπουλος αγόρασε ένα σπίτι στη χώρα της Τζιάς. Στη βιβλιοθήκη ακόμη υπάρχουν τα βιβλία του και στους τοίχους τα σχέδιά του. Με τη μεσολάβηση μιας κάποιας τυχαιότητας (χρειάστηκε να αλλάξω σχολείο, να πάω στο συγκεκριμένο γυμνάσιο, να κάνω παρέα με τα συγκεκριμένα παιδιά, ένα εκ των οποίων αποδείχθηκε εγγονός του γλύπτη), βρέθηκα στη βεράντα αυτού του σπιτιού, το πρώτο καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες, να κοιτάζω τον αμφιθεατρικό κυβισμό της Ιουλίδας, που απλωνόταν τριγύρω και προς τα κάτω.
Είναι αλήθεια πως η Τζιά έχει μια πολύ εμπορική πλευρά, καθώς οι σκαφάτοι συρρέουν τα σαββατοκύριακα και τον Αύγουστο στο πρώτο κατοικήσιμο νησί των Κυκλάδων. Πρόσφατα μάλιστα απέκτησε και το αποκορύφωμα, ή έστω το ενδεικτικό σύμπτωμα του νεοπλουτισμού: μια γκαλερί-σουβλατζίδικο. Είναι επίσης αλήθεια πως αν κανείς απλώς τύχει να πάει στην Τζιά, αν κάνει μόνο τις κλασικές διαδρομές, θα τη θεωρήσει μάλλον μέτριο νησί. Κι όμως, ο Κλέαρχος δεν αστόχησε: δεν είναι μόνο τα δημοφιλή Ξύλα. Μέρη όπως η λιγότερο γνωστή Συκαμιά ή η αγροτική ταβέρνα αποζημιώνουν, μέρη με περίεργα ονόματα που τα μάθαμε από την πολλή χρήση και τα αγαπήσαμε από το rotation των φίλων που μας συνόδευσαν εκεί.
Ένα στοιχείο για το νησί, που, όταν το έμαθα, είχα ενθουσιαστεί, είναι το εξής: λίγο μετά την παραλία που ονομάζεται συμβατικά ΔΕΗ, ανασκαφές έφεραν στο φως τα απομεινάρια του προϊστορικού οικισμού της Αγίας Ειρήνης, δίπλα στη θάλασσα. Τώρα τα ευρήματα εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Χώρας. Καμιά φορά, όπως φεύγουμε από τις παραλίες αργά το απόγευμα, έχοντας ξεχάσει ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά ή χάσει έναν αναπτήρα στην άμμο, σκέφτομαι ότι ανακεφαλαιώνουμε τρόπον τινά την ίδια ιστορία.
Δεν ξέρω αν μπορώ να πω κάτι για την Τζιά που να μην είναι προσωπικό ή φορτισμένο. Το αρχαίο λιοντάρι, το ζωντανό σκάκι της Χώρας, το Βινύλιο, όπου πρώτη φορά άκουσα να διασταυρώνονται επιτυχημένα η Γιορτή του Αγγελάκα με το Getting away των James, η αρχαία Καρθαία, άφταστος ακόμη για μένα στόχος, πατάνε σίγουρα με το ένα πόδι στο ιδιωτικό, ελπίζω όμως ότι έχουν το άλλο στον κοινό τόπο που είναι η νήσος Κέα, ώστε το κειμενάκι αυτό να μην είναι εντελώς αυτιστικό.
Ξέρω πάντως ότι, στην Τζιά, μετρήσαμε την ηλικία μας σε καλοκαίρια. Στην αρχή μετακινούμασταν με οτοστόπ, έπειτα πήγαμε και με δικά μας αυτοκίνητα.
Κι αν δεν είχαμε το σπίτι; Είπαμε, η τυχαιότητα· καθώς όμως η τύχη δίνει ευκαιρίες, νομίζω πως μπορώ να πω ότι βρήκα ένα νησί για να ανυπομονώ, ένα νησί που δε μου έκατσε απλώς, αλλά το διάλεξα.
Από τη Ναύπακτο ορμώμενος κι εγώ, όπως ο ήρωας Κέως, που έδωσε στη νήσο που κατέκτησε το όνομά του.
