Είσαι στο πλοίο. Μετά από εξαντλητικά πολλές ώρες ταξιδίου, βλέπεις μπροστά σου το λιμάνι της Σαντορίνης, μοιάζει με όαση. Τι κάνεις λοιπόν; Μένεις να ξεκουραστείς, να δεις τα φημισμένα ηλιοβασιλέματα, να περιηγηθείς στα λευκά στενά της και να «φορτίσεις» τις μπαταριές σου; Η μήπως είσαι από αυτούς/-ες που αποφασίζουν να συνεχίσουν και άλλο στο καράβι, να δουν που θα τους/-τις βγάλει, καθώς και τι θα κάνουν τελικά με τους μoνίμως ανικανοποίητους εαυτούς τους;
Μα φυσικά και συνεχίζεις. Ο παράδεισος απέχει πλέον δυο μόλις ώρες, έχεις φάει τον γάιδαρο, δεν θα κολλήσεις στην ουρά και στα ηλιοβασιλέματα.
Φτάνεις επιτέλους Ανάφη
Ξεκινώντας την περιήγηση σου στο νησί, οφείλεις να γνωρίζεις πρώτα από όλα τους μύθους που στεγάζουν τον ξεχασμένο αυτό βράχο στην άκρη του Αιγαίου. Από τις ιστορίες που κατάφερα να αλιεύσω από τους ντόπιους βρήκα στην wikipedia, η πιο ενδιαφέρουσα αφορά τον τρόπο με τον όποιο η Ανάφη πηρέ το όνομα της: οι Αργοναύτες επιχειρώντας να επιστρέψουν στα σπίτια τους έπεσαν σε καταιγίδα, και καθώς ναυάγησαν άρχισαν να εκλιπαρούν τον θεό Απόλλωνα να τους σώσει. Ο θεός αποφάσισε να απαντήσει στις ικεσίες τους και έφερε στην επιφάνεια το μικρό αυτό νησί, όπου θα μπορούσαν να ξεβραστούν προσωρινά και να βρουν καταφύγιο. Το νησί ανεφάνη (από το ρήμα «αναφαινώ») και έτσι ονομάστηκε από τους Αργοναύτες Ανάφη.
Το άλλο βασικό τώρα για την διαμονή σου είναι να εναρμονιστείς με τον ρυθμό που κυλάει η ζωή εκεί. Δεν υπάρχουν βιασύνες, δεν υπάρχει πρόγραμμα και για τις μετακινήσεις σου υπάρχει μόνο ένα κτελ-χελώνα. Πάρε μαζι σου μουσική και βιβλία (ή ακόμα καλύτερα αγόρασε απο την βιβλιοθήκη -βιβιοπωλείο της Χώρας) και φρόντισε να διώξεις όλα τα φαντάσματα της πόλης. Θα πέρασεις αρκέτο χρόνο αναμονής οπουδήποτε πας, γιατί να μην τον περάσεις ωραία;
Kαι κάτι τελευταίο. Όσο είσαι εκεί, να θυμάσαι πάντα πως η Ανάφη είναι το νησί του ρομαντισμού, του απέραντου μπλε και του φεγγαριού, τα οποία όμως βρίσκουν όλα το πραγμάτικο νοημά τους γύρω από τον μονολιθό του νησιού. Έιναι το «τοτέμ» του περιοχής, το σύμβολο της, φαίνεται απο παντού και με κορυφή του τον Κάλαμο είναι ο δεύτερος ψηλότερος της Ευρώπης μετά το Γιβραλτάρ.
Έφτασε όμως η ώρα που περίμενες. Να ακούσεις την γνώμη του ειδικού για το πού να πας και τί να δεις.
Κεφάλαιο 1ο: Παράλιες
Ένα από τα ισχυρά επιχειρήματα για να επισκεφτείς την Ανάφη. Πρώτα από όλα ο Μεγάλος Ρούκουνας, το μέρος που προτιμάνε και οι περισσότεροι κατασκηνωτές για να μείνουν. Στη συνεχεία Κλεισίδι, Κατσούνι λίγο πιο δίπλα, Μικρός Ρούκουνας, Άγιοι Ανάργυροι, Μοναστήρι, Μέγας Πόταμος, Άγιος Ιωάννης κ.ο.κ., σχηματίζουν όλα μια σχεδόν συνεχόμενη γραμμή παραλίας 12 χιλιομέτρων, με λίγους βράχους να χωρίζουν στην ουσία την μια από την άλλη. Καταπράσινα, μαγευτικά νερά, «άγριο» περιπετειώδες τοπίο που κάνει μερικές φορές δύσκολη την πρόσβαση -εξ’ άλλου πρόκειται για ένα ορεινό και απόκρημνο νησί, ύφαλοι και σχεδόν καθόλου άμμος εντός θάλασσας, καθιστούν απαραίτητη την ύπαρξη αθλητικών παπουτσιών και της διάθεσης να δυσκολευτείς λίγο. Το θέαμα όμως και η ποιότητα του μπάνιου να ξέρεις ότι θα σε αφήσουν πραγματικά με το στόμα ανοιχτό.
Κεφάλαιο 2ο: Νυχτερινή ζωή
Με μια λέξη πλήρης. Η Χωρά ίσως είναι μικρή σε έκταση αλλά είναι γεμάτη συμπαθητικά μαγαζιά και θα βρεις και το καλύτερο σουβλάκι της Ελλάδας. Από το «Αρμενάκι» για τσίπουρο και ζωντανή μουσική, την ταβέρνα «Άνεμος» όπου κυριολεχτικά τα ψάρια της μυρίζουν θάλασσα και αλάτι, την «Μαργαρίτα» για καφέ, μέχρι τον Μύλο για καλοκαιρινό χορό, ποτό και θεά όλο το Αιγαίο, το βράδυ στην Ανάφη ενδείκνυται για όλα τα γούστα. Μακριά από καθωσπρεπισμούς και σε παρά πολύ χαμηλές τιμές, το νησί δείχνει ακόμα να διατηρεί μια γλυκιά αφέλεια η οποία το ξεχωρίζει. Συστήνω ακόμα να πας για mojito στις «Μάντρες» και να χαζέψεις την θεά (το μαγαζί είναι κυριολεκτικά χτισμένο στην μέση του πουθενά). Τέλος, να καταλήξεις πολύ μεθυσμένος –αλλά όντως πολύ- στον «Κουρσάρο» για σφηνάκι. Θα καταλάβεις γιατί τονίζω το μεθυσμένος όταν το δεις, μην αφήσεις όμως να σε ξεγελάσει η πρώτη εντύπωση.
Κεφάλαιο 3ο: Πρέπει / Δεν πρέπει να κάνεις
1. Η Ανάφη είναι το νησί της πεζοπορίας. Πρέπει οπωσδήποτε να πας στο πάνω μοναστήρι (Παναγιά η Καλαμιώτισσα), στην κορυφή του μονόλιθου του νησιού. Ξεκινάς το μεσημέρι, μετά από 2μιση- 3ωρες περπάτημα φτάνεις να δεις το ηλιοβασίλεμα, κοιμάσαι εκεί –θα υπάρχουν ακόμα μια δυο παρέες λογικά- και το πρωί σηκώνεσαι να δεις την ανατολή. Προσωπικά δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξυπνήσω, αλλά όσοι το κάνανε και είδαν τον ήλιο να προβάλλει μέσα από τα βάθη την θάλασσας δεν το έχουν μετανιώσει.
2. Υπάρχουν και αλλά ενδιαφέροντα μονοπάτια να ακολουθήσεις. Το ένα ξεκινάει από τον μονόλιθο του Μοναστηρίου, είναι 4 ώρες πεζοπορία βεβαία, αλλά καταλήγεις στην αρχαία πόλη του νησιού ενώ στη διαδρομή μπορείς να παρατηρείς τα παλιά σπίτια-φούρνους των κατοίκων. Ένα ακόμα ωραίο μονοπάτι είναι αυτό που συνδέει σχεδόν όλη την κατοικημένη πλευρά της Ανάφης παραλιακά. Ξεκινάει και αυτό από τον μονόλιθο και θα δεις σχεδόν όλες τις θάλασσες του νησιού.
3. Αν σου αρέσει να κάνεις γυμνισμό, η Ανάφη είναι το μέρος σου. Μην το σκεφτείς δεύτερη φορά, βγάλε το μαγιό και απόλαυσε το μπάνιο σου γυμνός. Δε θα σε στραβοκοιτάξει ειλικρινά κανείς.
4. Μην πας στο Δρακοντόσπηλο. Την πρώτη φορά που πήγα στην Ανάφη πηρέ τυχαία το αυτί μου την ύπαρξη ενός πανέμορφου σπηλαίου με σταλακτικές και σταλαγμίτες, στο βάθος του μονόλιθου, του οποίου τον δρόμο για να φτάσεις ξέρουν τρεις μόλις κάτοικοι. Μετά από άπειρα παρακάλια να πείσω τον έναν από τους γνώστες να πάμε παρέα, κατάφερα να μου υποσχεθεί πως του χρόνου θα βάλει ταμπέλα και θα χαράξει κάπως το μονοπάτι να το βρω εγώ. Μου είπε ψέματα. Έβαλε όντως ταμπέλα δε λέω, αλλά όταν εννοούσε ότι θα χαράξει μονοπάτι το είχα φανταστεί ολωσδιόλου διαφορετικά. Λοιπόν για να φτάσεις απαιτείται 2ωρη, σχεδόν ελεύθερη κατάβαση, και απλά ο άνθρωπος που είχαμε μιλήσει, έχει βάλει κόκκινα σημάδια για το που να κρατηθείς και προς τα πού να συνεχίσεις. Στον γυρισμό μάλιστα, όταν πήγα, μερικά τμήματα του «δρόμου» άρχισαν να καταρρέουν και έμενα να με πιάνουν κρίσεις πανικού. Όσο ωραίο είναι το σπήλαιο, τόσο δεν αξίζει το ρίσκο.
