Ο Τζον ήταν από εκείνους που έβλεπαν τον κόσμο πέρα από το μαύρο και το άσπρο, ως μια ατελείωτη απόχρωση του γκρι… Η εμπειρία του με δαίμονες, αγγέλους, πνεύματα και ό,τι άλλο κυκλοφορούσε του είχε αφήσει την εξής εντύπωση : δεν είναι όλοι οι άγγελοι καλοί και δεν είναι όλοι οι δαίμονες κακοί. Αυτό ήταν αξιοσημείωτο θα έλεγε κανείς επειδή οι άγγελοι και οι δαίμονες είναι από τη φύση τους πλασμένοι να έχουν συγκεκριμένη συμπεριφορά και ηθική. Οι άγγελοι είναι πλασμένοι για να κάνουν το καλό και οι δαίμονες είναι πλασμένοι για να κάνουν το κακό. Οπότε όταν κάποιος εκ των δύο πάει κόντρα στη φύση του σπάει τη γραμμικότητα αυτής της εξέλιξης. Σπάνια φαινόμενα και τα 2 βέβαια…
Το Luxσαν μαγαζί ήταν αρκετά καλαίσθητο. Υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να το επέλεγε ως στέκι. Αλλά μισούσε πάρα πολύ τον κόσμο που σύχναζε εκεί. Μισούσε επίσης το αφεντικό πάρα πολύ. Τον θεωρούσε ένα αυτάρεσκο αρχίδι.
Βγήκε από το αμάξι του Τσαζ. Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του και διέσχισε την είσοδο.
Μπροστά του στεκόταν ένας καραφλός μυώδης πορτιέρης. Εκ πρώτης όψεως άνθρωπος. Αλλά στον κόσμο του Τζον τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Ο Τζον τον πλησίασε.
- Έχετε κάνει κράτηση?
- Όχι, δεν χρειάζεται να κάνω κράτηση. Είμαι ο Τζον Κόνσταντιν… Και από πότε το Luxπροσλαμβάνει βρυκόλακες?
Ο πορτιέρης χαμογέλασε φανερώνοντας δύο υπερβολικά κοφτερούς κυνόδοντες..
- Από τότε που άλλαξε η διοίκηση, κύριε Κόνσταντιν… Επίσης από τότε που άλλαξε η διοίκηση το όνομα σας δεν σημαίνει τίποτα εδώ…
- Άλλαξε η διοίκηση? Που πήγε ο γέρο Μιντνάϊτ?
- Βγήκε στη σύνταξη.. Τελευταία φορά που μάθαμε νέα του, ήταν σε ένα νησί στην Καραϊβική…
- Και το καινούριο αφεντικό ποιο είναι?
-Κάποιος που δεν θα γνωρίσετε, αφού δεν έχετε κάνει κράτηση. Μπορείτε όμως να προσπαθήσετε κάποια άλλη φορά.
-Κατάλαβα….
Χωρίς να χάσει πολύ χρόνο, ο Τζον τράβηξε με αστραπιαία ταχύτητα ένα ασημένιο λεπίδι και το κάρφωσε στο στομάχι του πορτιέρη. Το βαμπίρ δεν πρόλαβε καν να αντιδράσει και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε γίνει στάχτη.«Στο είπα πως ο Τζον Κονσταντιν δεν χρειάζεται κρατήσεις, καριόλη», μουρμούρισε και έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του περνώντας πάνω από τις στάχτες που μέχρι πριν από λίγο ήταν ο πορτιέρης. Έσπρωξε τις πόρτες και μπήκε στο Lux.
Καμιά φορά σκεφτόταν αν η ζωή των δαιμόνων είχε αξία… Δεν θα έπρεπε.. αφού είναι δαίμονες.. Δεν είναι άνθρωποι.. Παρόλο που μοιάζουν και καμιά φορά κιόλας νιώθουν σαν τους ανθρώπους. Γελάνε, κλαίνε ίσως και να αγαπάνε… Αλλά είναι δαίμονες. Ε να, ξέρετε… σκοτώνουν ανθρώπους, κλέβουν, βιάζουν, εξαπατούν… είναι κακοί ανθρ-…. Είναι κακά πλάσματα τέλος πάντων.. Τελευταία, ο Τζον μπερδευόταν πολύ εύκολα… Βασικά, ξεχνιόταν.. Όπως για παράδειγμα δεν μπορούσε ακριβώς να θυμηθεί τον λόγο για τον οποίο ήρθε στο Lux… Είχε έρθει να μάθει για την κοπέλα που στοίχειωνε τα όνειρα του? Είχε έρθει γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει? Είχε έρθει γιατί ήταν μια μαριονέτα στα χέρια μιας ανώτερης δύναμης, που χόρευε σε ό,τι ρυθμό έδινε η προαναφερθείσα δύναμη προκειμένου να παίξει ένα ρόλο σε μία ακόμη χαζή ιστορία? Απλά είχε έρθει…
Το μέγεθος του Luxδεν είχε καμία σχέση με αυτό που φαινόταν απ’έξω… Το εσωτερικό θύμιζε μεσαιωνικό κάστρο. Το προηγούμενο αφεντικό είχε χρησιμοποιήσει ένα ξόρκι για το μαγαζί ώστε απ’έξω να φαίνεται μικρό, αλλά μέσα να έχει πολλές χιλιάδες τετραγωνικά έκταση… Έξυπνο αφού ο κόσμος που συχνάζει εκεί δεν θέλει να τραβάει πολύ τα βλέμματα. Καλύτερα κιόλας γιατί αν μαθευόταν πως υπάρχει ένα μαγαζί στο οποίο συχνάζει ό,τι πλάσμα έχει γεννήσει ο Παράδεισος και η Κόλαση τα Μ.Μ.Ε θα τρελαινόντουσαν.
Προχώρησε στο διάδρομο προς το φουαγιέ….. Ο νέος ιδιοκτήτης είχε αλλάξει την διακόσμηση.. Η αλήθεια είναι πως ο Τζον δεν συμπαθούσε τον γέρο Μιντνάϊτ…. Πιο παλιά, πριν γίνει ιδιοκτήτης κλαμπ, ο Μιντνάϊτ ήταν πολεμιστής ταγμένος στον αιώνιο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του Σκότους… Ήταν ιερέας βουντού χρησμένος από τον ίδιο τον βαρώνο Σαμεντί, έναν από τους πιο δυνατούς Λόα του ανιμισμού.. Είχαν συνεργαστεί και σε μερικές υποθέσεις όταν ο Τζον ήταν πιο νέος και λιγότερο κυνικός… Αλλά κάπου στην πορεία ο Μιντνάϊτ είχε βαρεθεί και το γύρισε στα ποτά, τα ξενύχτια και το γαμήσι… Δεν τον δικαιολογούσε ακριβώς αλλά τον ψιλοκαταλάβαινε… Ο Τζον είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πως η πάλη μεταξύ Καλού-Κακού οδηγούσε σε αδιέξοδα… σχεδόν 30 χρόνια ανελέητου κυνηγητού δαιμόνων, μαγισσών, πνευμάτων …. Τα είχε βαρεθεί λίγο όλα αυτά… Αλλά και τι σκατά να έκανε… Να αποφάσιζε ξαφνικά πως δεν του αρέσουν όλα αυτά και να το γύριζε σε κάτι άλλο? Και αν ναι, τι? Να άνοιγε και αυτός μαγαζί? Μαγαζί πλέον μπορούσε να ανοίξει ο κάθε τυχαίος…
Ο διάδρομος ήταν υπερβολικά μακρύς… Ο δρόμος προς το γραφείο του αφεντικού ήταν υπερβολικά πολύς… Και η μουσική που έπαιζε το μαγαζί δεν έκανε την διαδρομή πιο ευχάριστη…Για μια στιγμή… Αυτό το τραγούδι μου φαίνεται γνωστό… Που έχω ξανακούσει αυτή την φωνή… Δεν μπορώ να θυμηθώ…. Δεν πειράζει, γάμησε το θα μου έρθει αργότερα….Έφτασε μπροστά σε μια θεόρατη σιδερένια πόρτα…. Απ’έξω μια επιγραφή στα λατινικά…. Αν και τα λατινικά του Τζον ήταν λίγο σκουριασμένα προσπάθησε να την μεταφράσει
«Πίσω από αυτή την πόρτα βρίσκεται η φλόγα του Άστρου της Αυγής, του Άστρου της Αυγής που δεν δύει ποτέ»
Το Άστρο της Αυγής… τι σκατά? Που το έχω ξαναδεί αυτό…. Γαμώ.. πάλι ξεχνάω… τελευταία ξεχνάω πολλά.. η μνήμη μου έχει χαλάσει… και αυτές οι γαμημένες ημικρανίες δεν βοηθάνε… Ίσως θα έπρεπε να δω κάποιον γιατρό.. κάποια στιγμή… ενδεχομένως
Η πόρτα άνοιξε από μόνη της… Από μέσα της ξεχύθηκε άπλετο φως.. Ο Τζον σκέπασε τα μάτια του για να μην τυφλωθεί… Μόλις το φως εξαφανίστηκε άνοιξε πάλι τα μάτια του… Μπροστά ένα μεγάλο ολόλευκο δωμάτιο… στην άκρη του δωματίου ένα γυάλινο γραφείο και μια μαύρη δερμάτινη καρέκλα…
Πλησίασε Τζον, ακούστηκε μια φωνή από την καρέκλα του γραφείου που ήταν γυρισμένη ανάποδα…Ο Τζον σχεδόν μηχανικά υπάκουσε την εντολή και πλησίασε το γραφείο… Που σκατά έχω ξανακούσει αυτή τη φωνή… Γαμώτο δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα..Η καρέκλα γύρισε προς το μέρος του Τζον και ξαφνικά εμφανίστηκε να κάθεται πάνω της, ένας ξανθός όμορφος άνδρας, μεσήλικας, ντυμένος με μαύρο κουστούμι…Όχι, όχι γαμώ την τρέλα μου… έπρεπε να το περιμένω..
-Τζον, Τζον, Τζον, αγόρι μου….. Τι κάνει ο αγαπημένος μου κυνηγός δαιμόνων?
Τώρα κατάλαβα… Η επιγραφή στην πόρτα, η φωνή… Γαμώ την τύχη μου… Έπεσα πάνω στον μοναδικό “άνθρωπο” ,πάνω σε όλο τον γαμημένο πλανήτη, που δεν ήθελα
-Τι γίνεται, Λου? Καιρό έχουμε να τα πούμε….
-Ναι ναι ναι…. Αρκετό καιρό… από το ’92 νομίζω, στο Μάντσεστερ… Και τέλος πάντων κόψε αυτό το “Λου”, δεν μου αρέσει ποτέ, δεν μου άρεσε.. Έχω τόσα πολλά άλλα ονόματα, διάλεξε ένα από εκείνα..
-Ωραία, ποιο προτιμάς? Ερπετό? Εωσφόρος? Σατανάς?
- Αχ, αχ, αχ Τζόνι…. Πάντα με τα έξυπνα αστειάκια σου… Φώναζε με όπως θες… αφού ξέρω πως ό,τι και να σου πω δεν θα το τηρήσεις…
-Αγόρασες το Luxτώρα….. Τι έγινε, δεν έχεις δουλειά στην Κόλαση πλέον?
-Έχω, φυσικά και έχω… Ίσα ίσα που η δουλειά Κάτω πάει καλύτερα από ποτέ…. Αλλά επειδή έχω δουλέψει πολύ σκληρά τις τελευταίες χιλιετίες είπα να πάρω μια μικρή άδεια… Νομίζω πως το χρωστάω στον εαυτό μου… Και βέβαια αυτό το μπαρ είναι προνομιακό μέρος… Δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι έρχονται εδώ με κρυφές επιθυμίες για πλούτη, δόξα και αθανασία…. Το τέλειο μέρος για να ψαρέψεις ψυχές…. Αλλά αρκετά για μένα…. Ας μιλήσουμε για σένα.. Σε περίμενα εδώ και καιρό Τζον…. Δεν ερχόσουν όμως… Γι’αυτό και αποφάσισα να παίξω λίγο με τα όνειρα σου… Μπας και σου δώσω λίγο κίνητρο…
-Τι εννοείς έπαιξες λίγο με τα όνειρα μου?
-Εννοώ πως ήξερα ότι αν σε προβλημάτιζε κάποια υπόθεση θα ερχόσουνα στο Luxγια να βρεις την άκρη του νήματος…
-Ωραία, ήρθα λοιπόν… τι θες?
-Μα γιατί είσαι τόσο επιθετικός μαζί μου… Εγώ θέλω απλώς να μιλήσουμε… Σε θεωρώ φίλο… Ξέρεις, θα έπρεπε να νιώθεις τυχερός… Πολύ λίγοι θνητοί είχαν την ευκαιρία να θεωρούνται φίλοι μου… Ο τελευταίος θνητός που αποκάλεσα φίλο μου σχεδόν κατέκτησε τον κόσμο τη δεκαετία του ’40…
-Τέλεια… πρώτα ο Χίτλερ και μετά εγώ… Νιώθω μεγάλη τιμή, αλήθεια..
-Μα γιατί…. Ήταν πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος… Πολύ συμπαθής προσωπικότητα για θνητός…
-Δεν αμφιβάλλω καθόλου…. Μόνο που ξέρεις… υπάρχει και αυτό το μικρό πρόβλημα με το Ολοκαύτωμα και το αιματοκύλισμα του μισού πλανήτη..
-Ασημαντότητες…. Αλλά φτάνει με τα μαθήματα ιστορίας.. Θέλω να μου πεις πως πας με τη ζωή σου… Είσαι καλά? Η υγεία σου? Πως πάνε εκείνες οι ημικρανίες?
Ξαφνικά, άρχισαν όλα να βγάζουν νόημα…. Ένας φίλος του του είχε πει παλιά πως ο Τζον ήταν ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στη Γη, όπου όταν ερχόταν η ώρα για να πεθάνει θα ανέβαινε πάνω ο ίδιος ο Διάβολος για να πάρει την ψυχή του…
-Από το βλέμμα σου Τζον, νομίζω πως καταλαβαίνεις το νόημα της σημερινής μας συνάντησης… Έχεις όγκο στον εγκέφαλο Τζον…. Σε προχωρημένο στάδιο… Πεθαίνεις… Είναι λίγο αστείο αν σκεφτείς πως ο πιο πιθανός τρόπος για να πεθάνεις θα ήταν είτε να σε σκοτώσει κάποιος δαίμονας είτε να πάθεις καρκίνο του πνεύμονα με τόσα τσιγάρα που καπνίζεις… Χε χε χε
-Άρα τι? Αυτό ήταν?
-Φοβάμαι πως ναι….
-Δηλαδή μου λες πως ήρθα εδώ μόνο και μόνο για να μου ανακοινώσεις πως πεθαίνω…. Λίγο μαλακία ε?
-Αρκετά ατυχές…. Αλλά μην ανησυχείς Τζον… Έχω σχεδιάσει ένα εξαιρετικό πρόγραμμα για τη μετά θάνατον ζωή σου…. Δεν θα θες να τελειώσει αυτή η αιωνιότητα…
-Υπάρχει καμιά πιθανότητα να πάω στον Παράδεισο?
-Έλα τώρα…. Μεταξύ μας ήμαστε…. Ήσουν πολύ μεγάλο μουνόπανο στη ζωή σου για να περιμένεις να πας στον Παράδεισο…. Εξάλλου δεν ήρθε κανείς από τον Παράδεισο για να σε διεκδικήσει… Αντιθέτως εγώ είμαι εδώ… Και ξέρεις τι λένε… Ο διάβολος που ξέρεις είναι καλύτερος από τον διάβολο που δεν ξέρεις… Και ούτως ή άλλως τα κομμάτια δεν ταιριάζουν πάντοτε μεταξύ τους…. Σκότωσες πολλούς δαίμονες και σίγουρα έσωσες πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου…. Αλλά διέπραξες μερικά θανάσιμα αμαρτήματα… Ήσουν φθονερός, λάγνος, περήφανος κλπ κλπ κλπ…. Να μη στα λέω τώρα, ξέρεις τις διδαχές της Αγίας Γραφής…… Είσαι θρήσκος, Τζον? Παρόλο που έχεις γνωρίσει θεούς και δαίμονες, πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού?
- Η αλήθεια είναι πως όχι….. Δεν είμαι θρήσκος…. Πιστεύω μόνο αυτά που βλέπω… Βλέπω εσένα και ξέρω ότι υπάρχεις…. Επίσης έχω δει αγγέλους οπότε ξέρω πως υπάρχουν και αυτοί…. Αλλά δεν έχω δει τον Θεό… Για να είμαι και λίγο ειλικρινής νομίζω πως ο Θεός είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας….
-Χαχαχαχα…. Με διασκεδάζεις πάρα πολύ Τζον…. Γιατί το νομίζεις αυτό?
-Έχω την αίσθηση πως ο Θεός μια επινόηση των ανθρώπων για να μην αισθάνονται μόνοι όταν βρίσκονται στο νεκροκρέβατο τους… Ξέρεις, όταν αργοπεθαίνουν και δεν είναι κανείς τριγύρω τους… Αποκτούν την ανάγκη για παρέα και ξαφνικά, φαντάζονται έναν καλό παππούλη στον ουρανό που βρίσκεται εκεί μαζί τους και τους κρατάει το χέρι…
-Ωραία…. Αν λοιπόν δεν υπάρχει Θεός, τότε πως εξηγείς εμένα?
- Δεν ξέρω…. Ποτέ δεν το σκέφτηκα…. Και νομίζω πως τώρα είναι λίγο αργά… Δεν βρίσκεις?
- Ναι είναι…. Και νομίζω πως πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά…. Έχεις καμιά τελευταία επιθυμία μελλοθάνατε?
- Μπα…. Να σε ρωτήσω… Το κάπνισμα επιτρέπεται στην Κόλαση?
- Τζον, το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία σου.. Πρέπει να το κόψεις….. Είσαι σίγουρος πως δεν θες τίποτα? Ούτε να πεις αντίο στον Τσαζ που περιμένεις απ’έξω στο αυτοκίνητο?
- Όχι, δεν τα πάω καλά με τους αποχαιρετισμούς….
- Καλά… εσύ ξέρεις καλύτερα…. Ώρα να φύγουμε
- Ναι… ας φύγουμε.. Ούτως ή άλλως πάντα ήθελα να αποσυρθώ σε ένα ζεστό μέρος….
