Ο Αμερικανός φωτογράφος Ace Kvale, το περασμένο φθινόπωρο, έγινε 60 χρονών. Για να το γιορτάσει, αποφάσισε να κάνει μία πεζοπορία 60 ημερών στην άγρια και ερημική φύση της Γιούτα και της Αριζόνα, με πιστό συνοδοιπόρο τον δεκάχρονο αυστραλιανής ράτσας σκύλο του, Τζένγκις Χαν (στη ζωή ενός σκύλου, οι 60 μέρες ισοδυναμούν μ’έναν ολόκληρο χρόνο). Επιπλέον, αυτήν τη φορά ο Ace επέλεξε να σχεδιάσει μία «door-to-door loop », δηλαδή μία διαδρομή της οποίας η αφετηρία και το τέρμα θα είναι η αυλόπορτα του σπιτιού του και η οποία θα εξελίσσεται, όσο το δυνατόν περισσότερο, σε ερημότοπους απάτητους, χωρίς ίχνη και πινακίδες και καθόλου μονοπάτια. Ο στόχος του λοιπόν ήταν να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα της Άγριας Φύσης, με τους δικούς της όρους, έχοντας απλά το δικό του προσωπικό GPS: Genghis Positioning System, όπως χιουμοριστικά αποκαλεί τον σκύλο του.
600 χιλιόμετρα μακριά, δύο νεαροί σκηνοθέτες, ο Forest Woodward και ο Brendan Leonard, μόλις είχαν δει τα νέα ντοκιμαντέρ του φεστιβάλ Telluride Mountainfilm, και αναρωτιούνταν τι ενδιαφέρον θα μπορούσανε οι ίδιοι να κάνουν. Ο Leonard σκέφτηκε να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ για το περπάτημα – κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο και άλλωστε δεν χρειάζεται οι καλές ιστορίες να έχουν κάτι το ακραίο και ασυνήθιστο. Πόσο βαρετό όμως θα ήταν να έβλεπες μία ταινία που δείχνει απλά κάποιον να περπατά; Εκτός και αν αυτός που περπατά έχει κάποιο ενδιαφέρον, σκέφτηκε ο Woodward. O Leonard λοιπόν, πέταξε την ιδέα για έναν τύπο που ετοιμάζεται να κάνει μία μεγάλη βόλτα με τον σκύλο του στην έρημο της Γιούτα. Μετά από συζητήσεις, αρκετά e-mails και τηλεφωνήματα, οι δύο σκηνοθέτες αφήσανε το Κολοράντο για να μεταφερθούν στο μικρό επαρχιακό σύμπαν του Ace και του Τζένγκις. Τους ακολουθήσανε λοιπόν σε μία πορεία μέσα από τις πιο άγριες περιοχές της νοτιοδυτικής Αμερικής, τους είδαν να παίζουν και να τραγουδούν ενώ διάνυαν μίλια και μίλια μονοπατιών, να ψάχνουν για πηγές πόσιμου νερού προκειμένου να επιβιώσουν στον λαβύρινθο των φαραγγιών και σε οροπέδια που λίγοι είχαν τολμήσει να εξερευνήσουν από την εποχή των Ανασάζι. Τους είδαν να περπατούν μέσα από το χιόνι, τη βροχή και τη ζέστη της ερήμου, ενώ το ολοένα και πιο τραχύ και σκουριασμένο χρώμα του παρουσιαστικού τους μαρτυρούσε την αβίαστη απορρόφησή τους από το απόκοσμο αυτό περιβάλλον. Τις νύχτες, των οποίων η απόλυτη σιωπή έσπαγε από τους ήχους της φωτιάς και των μακρινών καλεσμάτων των κογιότ, ο Ace τους διηγούνταν ιστορίες ενώ ο Τζένγκις, με προσαρμοσμένες όλες τις αισθήσεις του, παρακολουθούσε την κάθε κίνηση του ανθρώπου του. Έχοντας πια επιστρέψει στο σπίτι του Ace κι έχοντας ολοκληρώσει τα γυρίσματα, ο Woodward αναρωτήθηκε αν πράγματι είχαν γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα το περπάτημα. Και αν όχι, τότε ποιo ήταν το θέμα;
Την απάντηση μπορεί ίσως να τη βρει μέσα στα λόγια του Γάλλου ομότεχνού του, Jean-Luc Godard, ο οποίος μας λέει: «Δεν είναι τα ζώα που είναι τυφλά, μα ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, τυφλωμένος από τη συνείδηση, δεν είναι σε θέση να δει τον κόσμο. Ό,τι είναι έξω, έγραψε ο Ρίλκε, μπορεί να γίνει γνωστό μόνο μέσω του βλέμματος του ζώου. Και ο Δαρβίνος, επικαλούμενος τον Μπιφόν, υποστηρίζει ότι ο σκύλος είναι το μόνο ζωντανό πλάσμα που σε αγαπά περισσότερο απ’ ό,τι αγαπά τον εαυτό του». Ο Ace σίγουρα θα συμφωνεί με τα παραπάνω λόγια, καθώς, όπως έχει δηλώσει, ενδιαφέρεται περισσότερο να περπατά σε τοπία που δεν φέρουν κανένα σημάδι πολιτισμού, που του επιτρέπουν δηλαδή να φαντάζεται τη Γη όπως ήταν πριν την εμφάνιση των ανθρώπων, προσπαθώντας έτσι να επικοινωνήσει με τη Φύση μ’ένα βαθύτερο και στοχαστικό τρόπο. Σχετικά, βέβαια, με τον Τζένγκις, ο Ace έχει μόνο ένα πράγμα να πει: «σημασία δεν έχει τι κάνουμε μαζί, αλλά ότι είμαστε μαζί! Είναι ο συγκυβερνήτης μου!»
πηγή πρώτης δημοσίευσης: tadeefi.gr
