«Ανησυχητική η αύξηση των μεδουσών στον Κορινθιακό κόλπο»
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έχω οργανική σχέση με τον Κορινθιακό. Οργανική σχέση πρακτικά σημαίνει ότι είτε βουτάω στις θάλασσες του, είτε τρέφομαι από τα ψάρια του, είτε αράζω στις παραλίες του και μου κρατάει συντροφιά τις ώρες της μοναξιάς. Όλα αυτά εδώ και 26 ολόκληρα χρόνια. Έχει γίνει πολύς ντόρος με τις μέδουσες το τελευταίο διάστημα και όλη αυτή η δημοσιότητα που έχει πάρει το ζήτημα με έκανε να καταλάβω τι είναι για μένα αυτός ο κόλπος. Πολύ περισσότερο όμως με έκανε να καταλάβω πόσο σάπια είναι η κοινωνία. Διότι έπρεπε να χάσει τη βολή της για να ασχοληθεί με κάτι τόσο ζωτικό για την ίδια.
Από μικρός ξέρω μία νομοτέλεια. Έτσι μεγάλωσα. Όταν έχει βοριά η θάλασσα είναι καθαρή και κρύα και όταν έχει μαΐστρο (νοτιά) η θάλασσα είναι βρώμικη και ζεστή. Ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί η θάλασσα είναι βρώμικη όταν έχει μαΐστρο. Στον νομό Ευρωστίνης αυτό πλασάρεται σαν νομοτέλεια. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι μέδουσες εμφανίζονται αποκλειστικά από τη μόλυνση των υδάτων. Μέχρι στιγμής υπάρχουν τρείς ισχυρισμοί. Και οι τρεις είναι βάσιμοι.
- Υπεραλίευση και άρα εξάλειψη του εχθρού της μέδουσας
- Μόλυνση
- Φορά του ανέμου
Ο τρίτος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, οι δύο πρώτοι κρύβουν ιδιοτέλεια.
Είχα κατέβει για διήμερο ένα Σαββατοκύριακο μέσα στον Ιούλη και η παραλία του Δερβενίου ήταν κυριολεκτικά γεμάτη, αλλά κανείς δεν βούταγε στη θάλασσα. Κάθε βουτιά και χαρακιά. Το φαντασιακό που χτίζεται είναι ότι ακόμα κι αν δεν έχει μέδουσες, μόνο η πιθανότητα να υπάρχει έστω και μία προκαλεί φόβο και σε αποτρέπει από το να βουτήξεις. Προσωπικά φοβάμαι, και όταν έκανα μπάνιο με την αδελφή μου, μου έλεγε: «Κολύμπα χωρίς να σκέφτεσαι ότι έχει μέδουσες.» Κι αυτή κολύμπαγε αμέριμνη λες και δεν έχει γίνει κανένας ντόρος. Και καλά έκανε. Κόντρα στην κοινή γνώμη που ξαφνικά θυμήθηκε ότι ο Κορινθιακός πρέπει να μπει σε καθεστώς προστασίας γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να κάνουμε μπάνια. Τα μπάνια του λαού. Εμένα όμως μου είχε εντυπωθεί στο μυαλό μέσα από όλα αυτά τα ρεπορτάζ, ότι ο Κορινθιακός είναι ένα ναρκοπέδιο. Κι έτσι κολυμπάω αφού σκανάρω τη θάλασσα. Κι έτσι το χωριό φέτος δεν είχε τόσο κόσμο τον Ιούλη και γκρίνιαζαν οι μαγαζάτορες ότι δεν βγάζουν λεφτά.
Με λίγα λόγια, ο κάθε ένας σκέφτεται τα μικροσυμφέροντα του. Χεστήκαμε για το αν η θάλασσα είναι βρώμικη όταν έχει μαΐστρο, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η πάρτη μας. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να σκοτώσουμε κάνα δελφίνι για να μη χαλάει τα δίχτυα της ψαριάς (ψαράς), αυτό που μας ενδιαφέρει σαν μέτοχοι στις βιομηχανίες είναι να βγάλουμε φράγκα και δεν πα' να ρίχνουμε απόβλητα στη θάλασσα (βιομηχανικές μονάδες), αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να κολυμπήσουμε ή να έχει κίνηση το μαγαζί και δεν πα' να είναι βρώμικη η θάλασσα (λουόμενοι - μαγαζάτορες).
Ενάντια σε όλα τα συμφέροντα, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, οφείλουμε να προστατέψουμε το περιβάλλον γύρω μας. Ο αγώνας για ένα καλύτερο περιβάλλον θα πρέπει να είναι συνυφασμένος με τον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί το περιβάλλον είναι αυτό που στεγάζει τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας και τον ίδιο τον αγώνα και τη βιοπάλη για μία καλύτερη ζωή. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει τίποτα.
ΥΓ: Άραξα το βράδυ στην παραλία μέσα στο σκοτάδι. Για κάποιο λόγο τα φώτα του δρόμου δεν ανάβουν. Πίσσα. Ένα απέραντο μαύρο. Ήταν πολύ όμορφα. Σκέφτηκα πόσο όμορφο θέαμα θα ήταν να φεγγοβολούν όλες αυτές οι μέδουσες που βρίσκονταν μπροστά μου μέσα στο νερό και δεν τις έβλεπα αλλά ήξερα ότι είναι εκεί. Να, όπως στην ταινία Η ζωή του Πι (δείτε εδώ). Άναψα τσιγάρο. Χάλασα τρία σπίρτα μέχρι να ανάψει και σκέφτηκα ότι θα ήμουν πολύ μαλάκας αν τα πέταγα στη θάλασσα ή αν τα άφηνα στην παραλία. Προφανώς αυτό δεν είναι λύση από μόνο του, να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, είναι όμως μέρος της λύσης.
