Ο Μάης είναι ένας μήνας ανοιξιάτικος με πολλά χρώματα, πολλές μυρωδιές, μιας και τα γιασεμιά αρχίζουν να ανθίζουν. Παρά τους ενοχλητικούς αλλεργιογόνους παράγοντες, είναι και ένας μήνας που ερωτεύτηκα παράφορα από μικρό πλάσμα, και που μάλλον γι’ αυτό θα ευθύνεται ο πατέρας μου με τα λουλουδένια στεφάνια του (αυτός φταίει για όλα, εξάλλου). Ξέρω, βέβαια, σήμερα πλακώθηκε να βρέχει όλη μέρα και σου χάλασαν και οι προγραμματισμένες σου έξοδοι και πώς να βγεις τώρα με τέτοια υγρασία και τέτοιο κρύο και τι να φορέσεις για να φαίνεσαι πιο ερωτεύσιμος στα ανυποψίαστα κοριτσάκια; Σε καταλαβαίνω απολύτως αγαπημένε μου, έμεινα χωρίς ρεύμα τρεις ώρες σήμερα και ούτε τις μπορώ και τις κοινωνικές συναναστροφές, τον τελευταίο καιρό. Αλλά όλη αυτή η εισαγωγή δεν είναι για να σου πω ούτε πόσο τέλεια είναι η άνοιξη (γιατί θα αρχίσει να διαμαρτύρεται ο Ιούνης) ούτε πόσο την αγαπώ, μιας και κάθε φορά βλέπω πεταλούδες με μικρά μπλε αντισταμινικά, ούτε και για να γκρινιάξω για τον καιρό και την διπολική του διαταραχή (η κυκλοθυμία είναι αρκετά λάητ και κλισέ πλέον). Θέλω απλά να εστιάσεις στο άρωμά του και στα χρώματα που φοράει, ακόμη και τις δευτέρες. Βέβαια, αν βαριέσαι να ασχολείσαι με χρώματα, μιας και δεν είναι στα επαγγελματικά σου ενδιαφέροντα, μπορείς να κάτσεις μέσα και να δεις μαζί μου καμία ταινία, όχι τίποτα άλλο μωρέ απλά να θα ήθελα να θυμηθώ πως είναι να βλέπεις ταινίες με κάποιον (έχω προβλήματα κοινωνικού περιεχομένου, το ξέρω η γυναίκα) και μετά να τις συζητάς, χωρίς να αναλύεις με έννοιες ψυχολογίας, μιας και αυτές οι αναλύσεις χωρίς λόγο με έχουν κουράσει.
Το ταινιάκι αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μικρού μήκους, μεγάλου μήκους, «κανονικής σκηνοθεσίας» (αν και πιστεύουμε πως οι κανονικότητες είναι βαρετές και θλιβερές) ή καρτουνίστικου τύπου. Πάρε την απόφαση μόνος σου. Μπορείς να διαλέξεις και βάσει θέματος. Διαθέτουμε στην ταινιοθήκη μας, μου δηλαδή, καταθλιπτικές τάσεις, αυτοκτονικές τάσεις, βιβλία για προβληματικά παιδιά, γονική εγκατάλειψη, απροσδόκητους έρωτες μεταξύ αδερφών χωρίς τον κίνδυνο αιμομιξίας, αλεπουδίσιες οικογενειακές ιστορίες, τον Moby Dick, κομμένα δαχτυλάκια, την Ινδία, μονοζυγωτικά δίδυμα, προσκόπους, ξενοδοχεία, τον Bill Murray, και πολλά, πολλά ακόμα.
Γενικά, ενδέχεται να μελαγχολήσεις, εκτός κι αν το έχεις κάνει κιόλας και δεν μπορείς να το ελέγξεις πλέον. Εκεί που θα αποφασίσεις να ρίξεις το πρώτο σου δάκρυ, μελοδραματικέ μου φίλε, θα μειδιάσεις και μετά θα σκάσεις και ένα χαμογελάκι λίγο πριν, μπορεί και μετά, ενδεχομένως και κατά τη διάρκεια της κηδείας κάποιου από την ταινία. Ανάμεικτα συναισθήματα θα κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση μέσα σου, όπως η γλύκα, και θα συγκρουστούν με τα ήδη υπάρχοντα, όπως, ξέρω ‘γω, κανένα από τα μυστηριώδη. Το ψυχικό σου όργανο θα βρεθεί ξαφνικά (ξαφνικά όπως πάντα), σε τέτοια φουρτούνα γλυκού νερού που κανένα υδραυλικό μοντέλο δεν θα μπορέσει να το εξηγήσει με την πρώτη ματιά. Αλλά γενικά μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει, δεν είναι γοητευτικό.
Μπορεί κατά τη διάρκεια της θερινής μας προβολής, λέμε τώρα θερινής με τέτοιους ξαφνικούς κατακλυσμούς, να αποφασίσεις να εξαφανιστείς για να βρεις τον χαμένο σου εαυτό, ή τέλος πάντων τον χαμένο σου αδερφό. Θα είναι εντάξει από εμένα, απλά στείλε μου κάποιο αινιγματικό γράμμα, μην χρειαστεί να προσλάβω και ιδιωτικό δεδέκτιβ. Από την άλλη ενδεχομένως να σιχτιρίσεις την ώρα και την στιγμή που θυμάσαι την ζωή σου από τα τέλη του 20ου, ή ακόμη χειρότερα, από τις αρχές του 21ου αιώνα. Εγώ, για παράδειγμα, είχα μία μικρή διαταραχή προσωπικότητας καθώς από τη μία σκεφτόμουν τι ωραία η εποχή του ’60 και από την άλλη φανταζόμουν τον εαυτό μου κάπου στο ’20 κοντά. Ποια υπερίσχυσε; Κοίτα, σαν έφηβος έζησα τον μύθο των sixties και τώρα, ούσα πιο ώριμη και σοβαρή (και δεν χωράει αμφισβήτηση σε αυτό), ζω και υπάρχω στον κόσμο μου, εκεί στις πρώτες δεκαετίες του 20ου. Να σε ενημερώσω και για το ζήτημα της φαρμακευτικής αγωγής, του αλκοόλ και του καπνίσματος που θα προκύψει. Μπορείς να καπνίσεις και να πιεις όσο θες (ε καλά όχι και όσο θες, μεταξύ μας τώρα) τώρα που είσαι νιάτο, γιατί μόλις τα γεράματα σου χτυπήσουν την τεράστια καγκελένια εξώπορτα του κήπου σου θα χρειαστείς και τα φαρμακάκια σου, σαν τον κύριο Tenenbaum. Επομένως, μην βιάζεσαι και πολύ να πίνεις τα ηρεμιστικά από τώρα. Δυστυχώς, στο αλκοόλ δεν θα μπορέσω να σε συνοδεύσω μιας και αν συνέχιζα έτσι, δεν θα ζούσε το σκωτζέζικο ουισκάκι του πατέρα, το κρυστάλλινο ποτήρι της μάνας και κυρίως, θα άρχιζα να παρεκτρέπομαι συχνά και να ποτίζω τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα της οικίας των προγόνων μου με μπύρες και άλλα οινοπνεύματα.
Για να δούμε τώρα, τι άλλο μπορεί να πάθεις ανυποψίαστε αγαπημένε μου. Με την λαχτάρα και την ηρεμία που θα έχεις ταυτόχρονα, θα αποφασίσεις, αν και είσαι του μεταλλικού ήχου και αυτού των ρεμπετών του ντουνιά, πως πρέπει λιγάκι να κοιτάξεις το θέμα της ευχάριστης μουσικής των sixties. Μην ανησυχήσεις για τα πιστεύω σου, είναι για το καλό σου και για την διεύρυνση των πνευματικών σου οριζόντων, όπως σου μάθαινε και η γοητευτική καθηγήτρια της τρίτης λυκείου. Ενδεχομένως, όταν αποφασίσεις να φύγεις και να με αφήσεις, να αισθανθείς κάποιο άρωμα πολύ έντονο. Σου λέω από τώρα πως ή θα πέρασε κάποια Λολίτα, ή κάπου θα κρύβεται ο Monsieur Gustav. Αυτός ο τελευταίος είναι εκπληκτικός άνθρωπος, αν τον βρεις (γιατί τώρα τελευταία κρύβεται πολύ) άρχισε να του μιλάς και να του κάνεις ερωτήσεις. Όχι ότι θα σε συμπαθήσει και θα αρχίσει να σου μιλάει με την πρώτη, αλλά αν σου απαντήσει όλο και κάτι θα μάθεις για σένα, ή για κείνον, δεν έχει σημασία.
Αλλά έχεις δίκιο, σου ξεκίνησα γλυκανάλατες φλυαρίες με άνοιξη και δεν σου έχω πει τίποτα για το χρώμα των δημιουργημάτων ακόμη. Δεν μπορώ να σου κάνω ανάλυση περί αυτού, μιας και έχουν βγει βιβλία και βιβλία για τον τρόπο που το χρησιμοποιεί, και μεταξύ μας έχω έναν φόβο για τους εκδοτικούς τους οίκους και για εκείνους που τα έχουν διαβάσει. Απλά σκέψου μόνο πως κάθε σκηνή έχει και τις δικές της αποχρώσεις, τις ολόδικές τις παλέτες. Μία σκηνή μπορεί να αρχίσει από έντονο, σκοτεινό πράσινο και να καταλήξει σε μπεζ. Άλλη πάλι θα έχει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, και άλλη όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Το ροζ μπορεί να γίνει τόσο έντονο που να νομίζεις πως είσαι σε εργοστάσιο ζαχαρωτών, αλλά, μην μπερδευτείς, θα είσαι στο ξενοδοχείο, όχι το Overlook αλλά εκείνο του Grand Budapest. Το καφέ και το βυσσινί θα είναι τόσο ρευστά στα μάτια σου που θα πιστέψεις πως θα σου χτυπήσει την πόρτα ο Willy Wonka, αλλά όχι γενικά. Δεν θα το κάνει, μιας και ασχολούμαστε με συγκεκριμένες ταινίες τώρα, και όχι μ’ αυτές. Πάντως να ξέρεις πως μετά, και μόνο από τους χρωματικούς αλλεπάλληλους οργασμούς που θα βιώσεις θα μπορείς να αναγνωρίσεις, σχεδόν, αμέσως κάποιο άλλο δημιούργημα με κοινές καταβολές. Βέβαια, επειδή δε μου έχεις μιλήσει και ποτέ για τις παθήσεις σου, αν είσαι θύμα αχρωματοψίας δεν τίθεται κανένα απολύτως ζήτημα, μιας και πάλι χρώμα θα βλέπεις απλά θα είναι το συμπληρωματικό από αυτό που βλέπει κάποιος με τέλεια όραση, λέμε τώρα. Το μόνο μικρό θέμα θα είναι πως αν υπάρξει κυνηγητό σε λευκούς χιονισμένους λόφους μπορεί εσύ να δεις μία μαύρη οθόνη με λευκά, μικρά ανθρωπάκια να κυλούν γρήγορα σχηματίζοντας λευκές γραμμές. Θα σε ειδοποιήσω, όμως.
Πριν βάλουμε την ταινία να σου πω και τι γεύση θα έχει αυτό που αποφάσισες να δεις. Γλυκιά, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όχι σοκολατένια, όμως. Κάτι σαν υποβρύχιο βανίλια που μας έδιναν μικρά οι γιαγιάδες μας για να μας γλυκάνουν «λιγουλάκι» μήπως ξορκίσουν το κακό. Αν όχι αυτή τότε εκείνη της άχνης ζάχαρης, που πρώτα έβαζα στη μύτη και τα μάγουλά μου και μετά στο κέηκ. Και κάτι το έντονο, τύπου Napoleon χωρίς πάγο σε κρυστάλλινο, παλιό ποτήρι.
* ένα χρώμα που προέρχεται από κάτι έντονο και οι εμπειρίες του το έκαναν παλ. ένα χρώμα αντερσιανό.
