Η Καρίν Βιάρντ βρέθηκε στην Αθήνα για την προβολή της ταινίας της στο 16ο φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου. Η νέα της ταινία (που έχει κάνει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια εισιτήρια στην Γαλλία), είναι ένα μαγευτικό μιούζικαλ-κομεντί-δράμα ενηλικίωσης με τον τίτλο "Οικογένεια μπελιέ" σε σκηνοθεσία Ερίκ Λαρτιγκώ! Στην ταινία, η Βιάρντ παίζει τον ρόλο της κωφάλαλης μητέρας της ανερχόμενης νεαρής Γαλλίδας σταρ, Λοουάν Εμερά. Μην φανταστείτε πάντως κάποιο "βαρύ δράμα", παρότι ολόκληρη η οικογένεια της νεαρής ηρωίδας είναι επίσης κωφάλαλη! Αντίθετα, δείτε το σαν μια πολύ τρυφερή και με πολλά κωμικά στοιχεία ταινία, για ένα νεαρό κορίτσι, το οποίο ασκώντας τη νοηματική, αποτελεί έναν από τους πολυτιμότερους συνδετικούς κρίκους της οικογένειας του με τον κόσμο αυτών που μπορούν να ακούνε, ενώ παράλληλα ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά της!
Σε προσωπική συνέντευξη που είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε από την κυρία Βιάρντ, την ερωτήσαμε μας είπε:
Τι σας έκανε, να επιλέξετε μία ταινία με έναν τόσο δύσκολο ρόλο, αυτόν της κωφάλαλης; Τι προσέξατε περισσότερο στην υλοποίηση του ρόλου;
Κ.Β Εκείνο που με ιντρίγκαρε, ήταν πρώτα από όλα η πρόκληση του να παίξω με κάτι τόσο δύσκολο, όσο η επικοινωνία με έναν χαρακτήρα, που τόσο αυτός όσο κι τα περισσότερα μέλη της οικογενειάς του, προσπαθούν να ζήσουν με αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση που υπάρχει στην απώλεια μιάς αίσθησης, και ταυτόχρονα όχι απλά να μήν το βάζει κάτω αλλά να ζεί μιά ζωή με πληρότητα, πολλή ζωντάνια και χαρά! Επίσης προσπάθησα με την ερμηνεία που έδωσα στον ρόλο, να μήν φέρω σε δύσκολη θέση ή να προσβάλλω άτομα τα οποία είναι κωφάλαλοι.
Μιλήστε μου περισσότερο για τον ρόλο καθαυτό. Πώς βιώνει αυτή την παράλληλη πραγματικότητα ενός κόσμου χωρίς ήχο ο χαρακτήρας πλέον που υποδύεστε και όχι η ίδια η Καρίν Βιάρντ; Αυτό το βαθιά ιδιαίτερο του υποκειμενικού βιώματος στο οποίο βρίσκεται συνεχώς.
Κ.Β. Για εκείνη, η πραγματικότητα της ζωής δεν είναι κάτι για το οποίο νοιώθει άσχημα. Είναι απόλυτα εξοικειωμένη. Στην ερμηνεία μου, την έκανα όχι απλώς να χρησιμοποιεί την νοηματική για να τοποθετηθεί σε κάποιο ζήτημα, πράγμα το οποίο θα εκβίαζε συναισθήματα, αλλά και θα ήταν λιγότερο κοντά σε μιά πραγματική σωματικοποίηση του ρόλου. Την έκανα αντίθετα, να κάνει κάποιες έντονες χειρονομίες , να αλλάζει εκφράσεις όταν κάτι συμβαίνει και θέλει να δέιξει την συμπάθεια ή την αντιπάθεια της προς αυτό και να εντάσσει κάθε στιγμή στο φαντασιακό της ταινίας αποδεικνύοντας μας συνεχώς ότι μια αίσθηση που λείπει, δεν συνιστά την έλλειψη τελικά επικοινωνίας εάν αυτή δουλευτεί, αλλά αντίθετα, την προσέγγιση των κωδίκων με έναν τρόπο διαφορετικό, αλλά εξίσου άμεσο, σωματικό και πλούσιο!
Θα ήθελα να μου μιλήσετε επίσης για τον τρόπο που με αφορμή αυτή την ταινία χρησιμοποιήσατε το κινηματογραφικό μέσο. Το σινεμά είναι εικόνα, είναι αφήγηση και είναι και χειρονομία. Την ίδια στιγμή το σινεμά και η ιδιαίτερη σημειολογία του έχει εκφραστεί τόσο από τον ομιλούντα όσο και από τον βωβό κινηματογράφο. Πώς σας φάνηκε αυτή η κατάδυση στον κόσμο της νοηματικής; Σας έφερε, ως εμπειρία, πιο κοντά σε ένα σινεμά πιο "αγνό"; Πιο κοντά στην συνθήκη της πραγματικότητας του βωβού; Πιό κοντά στην "καθαρή" σχέση σημείου-ερμηνείας και εικόνας;
Κ.Β. Για εμένα, ήταν κάτι διαφορετικό από τον βωβό κινηματογράφο. Αυτός, παρά τις ομοιότητες με την νοηματική, είχε τους δικούς του κώδικες έκφρασης και επικοινωνίας με το κοινό. Οι ερμηνείες πολλές φορές έφεραν πάνω τους έναν χαρακτήρα εξπρεσιονιστικό. Έναν χαρακτήρα υπερβολής. αυτό το στοιχείο το ποίο κάποιοι θα το έβλεπαν, μέσα στην θεωρία του σινεμα, ώς κάτι "καθαρό", κατά την δική μου άποψη συνιστά ένα κομμάτι, μιάς διαφορετικής σημειολογίας! Είμαστε στο 2015, και σαν ηθοποιός, οι προσλαμβάνουσες, και τα ερεθίσματα μου , δεν έχουν να κάνουν με την δεκαετία του 1910 ή του 20. Εκείνο που περισσότερο επιδίωξα στην ταινία ήταν η απουσία διαχωριστικών ανάμεσα στον κωφάλαλο κόσμο και στον κόσμο στης ακοής. Το πλαίσιο που αυτό όμως συμβαίνει στο καθαρά καλλιτεχνικό επίπεδο (οι χειρονομίες, ο θόρυβος των χτυπημάτων της μιάς παλάμης πάνω στην άλλη) , πρώτα από όλα μας αποδίδει αισθητικά ένα κινηματογραφικό περιβάλλον ήχου και όχι σιωπής! Για εμένα ο βωβός κινηματογράφος, ακριβώς επειδή συνέβη πριν εκατό χρόνια, όταν ακόμα δεν είχαν ανακαλυφθεί άλλα μέσα συνέκφρασης όπως η ομιλία μέσα στην ταινία, είχε αρκετά άκαμπτους κώδικες για την επικοινωνία, που έπρεπε να ακολουθήσουν οι ηθοποιοί για να επιτύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Σήμερα που τίποτε από όλα αυτά δεν είναι αναγκαίο, ερμηνείες σαν τη δική μου στο φίλμ, είναι τελικά πιό σωματικές και με κάνουν να νοιώθω πιό ελεύθερη!
Επειδή ο χρόνος μας τελειώνει θα ήθελα να μου απαντήσετε στην ερώτηση που τα 26 τελευταία χρόνια κάνω σε όσους παίρνω συνέντευξη. Είναι μια πονηρή και παιχνιδιάρικη ερώτηση και θα ήθελα να μου απαντήσετε, όσο πιο άμεσα γίνεται σε αυτήν...ακόμα και στην νοηματική! Τι πιστεύετε για την αγάπη;
Κ.Β Πολύ όμορφη και όντως δύσκολη ερώτηση! Λοιπόν, η αγάπη είναι μια τεράστια ροή ενέργειας. Είναι αυτό που η μητέρα βλέπει στη νεαρή της κόρη και που την κάνει μπρος στον αποχωρισμό από εκείνη όταν αυτή νοιώθει την ανάγκη να ακολουθήσει τις ξεχωριστές της επιθυμίες, να ξεσπά σε κλάματα, και να προσπαθεί αρχικά να την κρατήσει κοντά της από το να φύγει για το Παρίσι. Δεν αργεί όμως τελικά, να δωθεί εντελώς σε αυτό το "λιώσιμο" της στην εμπειρία της συνταύτισης με κάποιον τόσο αγαπημένο, να αποδεχτεί την ροή και την αλλαγή, να της δώσει την ελευθερία της ώστε η χαρά της κόρης της από την εκπλήρωση των προσωπικών της ονείρων να γίνει και δική της τελικά χαρά! Η Αγάπη είναι σαν ένα λουλούδι, που πρέπει διαρκώς να το φροντίζεις για να μεγαλώνει και να συντηρείται! Επίσης είναι ενεργός διάλογος με τον άλλο και είναι ταυτόχρονα και αποδοχή του άλλου! Τέλος, πρώτα από όλα, η Αγάπη είναι να δίνεις την ελευθερία στον άλλο και να δέχεσαι ακόμα και τις διαφορετικές επιλογές του, όταν διαπιστώνεις ότι μόνον αυτές-όσο και εάν δεν συμφωνείς- μπορούν να τον φέρουν στην αληθινή ευτυχία!
Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Βιάρντ!
