Δε θυμάμαι πόσο καιρό με ακολουθεί. Υποθέτω από την αρχή. Όπως όλοι μας, πέρασα πολλά στάδια μέχρι να την αποδεχτώ. Στην αρχή υπήρχε έκπληξη, ύστερα ταραχή και φόβος, αργότερα ανώφελοι εξορκισμοί μέχρι που το κεφάλι μου έκανε γύρους πάνω στην πίστα του λαιμού μου, (είναι σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις εφημερίδα με τέτοιο σβουρολόι, ακόμα και να βάλεις τα γυαλιά σου ώστε να διαβάσεις εφημερίδα...) και τέλος συμφιλίωση (πού και πού βγαίνουμε στα πέριξ του συντάγματος για κανά ποτήρι κρασί. Είμαι κύριος. Πληρώνει πάντα αυτή.). Είπα λοιπόν να της πάρω μία συνέντευξη αφενός γιατί είναι μία σημαντική σκιά – αφού είναι η δική μου – και αφετέρου επειδή ο Στίβεν Χώκινγκ μου είπε πως βαριέται να ταξιδέψει Ελλάδα για να μιλήσουμε. Ή μπορεί να 'πε και κάτι άλλο και δεν το 'πιασα, διότι δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά ο τυπάς έχει πολύ γελοία φωνή και η άρθρωσή του είναι για χλέπες. Εγώ πάλι δε γουστάρω να κουνηθώ αυτόν τον καιρό επειδή επειδή.
Η συνέντευξη.
Της σκοτεινής μορφής, η οποία παράγεται από το περίγραμμα του σώματός μου όταν βρίσκεται ανάμεσα σε αχτίδες φωτός και μια επιφάνεια, αυτής.
Εγώ: Τι χαμπάρια σκιά μου;
Η σκιά μου: Δεν είμαι η σκιά κανενός εγώ!
Εγώ: Έχεις πάλι τα νεύρα σου, έτσι δεν είναι;
Η σκιά μου: Κι εσύ όπως πάντα, είσαι υπερόπτης. Άκου δω, δεν είμαι το τσουλάκι σου εγώ! Κατάλαβες;
Εγώ: Καλά κουνήσου τώρα γιατί θα τεντωθώ.
Η σκιά μου: Ώπα! Σε πρόλαβα πάλι. Χε! Αίλουρος είμαι η καριόλα.
Εγώ: Μια ζωή την τελευταία στιγμή τα καταφέρνεις.
Η σκιά μου: Έχω κι άλλες δουλειές ξέρεις!
Εγώ: Σαν τι;
Η σκιά μου: Εεε...
Εγώ: Καλά χέσ' το.
Η σκιά μου: Εντάξει.
Εγώ: Πώς βρίσκεις τη σημερινή μέρα; Έχει αρκετό φως για σένα;
Η σκιά μου: Είσαι μαλάκας;
Εγώ: Πώς;
Η σκιά μου: Για πες... είσαι; Είσαι μαλάκας; Είσαι σκατοκέφαλος; Ε;
Εγώ: Μα δεν καταλ...
Η σκιά μου: Δεν έχεις μάθει ακόμα ότι όσο περισσότερο φως έχει, τόσο περισσότερο δουλεύω;
Εγώ: Σωστά. Αυτό είναι λογικό.
Η σκιά μου: Σου κάνανε ρε κωλόπαιδο τίποτα οι Γάλλοι; Μήπως οι Άγγλοι; Οι Γερμανοί; Οι Σκανδιναβοί ίσως;
Εγώ: Όχι, τίποτα. Δεν ξέρω τώρα τι γίνεται πίσω απ' την πλάτη μου αλλά απ' όσο ξέρ...
Η σκιά μου: Γιατί σκατά γεννήθηκες στην Ελλάδα ρε χαμάλι; Τόσες χώρες έχει ο πλανήτης. Έπρεπε να κατρακυλήσουμε σ' αυτό εδώ το κωλομέρος;
Εγώ: Δεν το επέλεξα εγώ ρε σκιά μου.
Η σκιά μου: Δεν το επέλεξες εσύ;
Εγώ: Όχι.
Η σκιά μου: Καλά φάε το μνημόνιο στον κώλο τώρα για να μάθεις να χαζεύεις όταν σας μοιράζουν χώρες.
Εγώ: Αυτό είναι παράλογο.
Η σκιά μου: Δε μιλάω εγώ με τη σκιά μου.
Εγώ: Έγινε κάτι; Μαλώσατε;
Η σκιά μου: Οι σκιές δεν έχουν σκιές ηλίθιε!
Εγώ: Στάνταρ;
Η σκιά μου: Κάτσε μια στιγμή... Ρε λες;... Σου 'χω πει χίλιες φορές να μη με βάζεις να σκέφτομαι. Με πιάνει το υπαρξιακό μου και μελαγχολώ.
Εγώ: Συγνώμη. Πάντως πραγματικά, δε σε βλέπω καλά τελευταία. Έχεις γίνει η σκιά σου του εαυτού σου.
Η σκιά μου: Θες να με ρωτήσεις τίποτ' άλλο; Ξημερώνει όπου 'να 'ναι...
Εγώ: Υπάρχει κάτι άλλο...ναι... πώς να το πω τώρα;
Η σκιά μου: Άντε, ξημερώσαμε λέμε...
Εγώ: Θα το πω ευθέως. Νομίζεις πως τρελαίνομαι; Πες!
Η σκιά μου: Σσσσς...όλα καλά... όλα καλά. Σσσσσς...
Εγώ: Σε ευχαριστώ. Και για τη συνέντευξη εννοώ...
Η σκιά μου: Δεν κάνει τίποτα. Για λέγε, πότε βγαίνει στο περιοδικό μωρή λουμπίνα;
