Βρεθήκαμε με τον Τζώρτζη σε ένα καφέ του Κολωνακίου πριν ένα μήνα, στο μέσο της προσφυγικής κρίσης της Συρίας, όταν οι χτυπημένοι από την κρίση Έλληνες νησιώτες, έπρεπε επιπροσθέτως να κλείνουν τη μύτη τους από τη βρωμιά των άρτι αφιχθέντων ξενικών μιασμάτων.
...μόλις είχε σηκωθεί από τον τάφο.
Η συνέντευξη του διαχρονικού πολιτικού και ευεργέτου της Ελλάδος, αυτού.
Εγώ: Κύριε Παπαδόπουλε, έχετε κι εδώ λίγη σκόνη (στο σακάκι του).
Ο Παπαδόπουλος: Σας ευχαριστώ κύριε Ταμπάσκο. Οι Έλληνες, εκτός του αίματος, οφείλουν να είναι καθαροί και αξιοπρεπείς και εις την εμφάνισην.
Εγώ: Χι καλό!
Ο Παπαδόπουλος: Ποίον;
Εγώ: Θα πάρετε καφέ; Κερνάω εγώ. Δεν περνάνε οι δραχμές πια.
Ο Παπαδόπουλος: Το έμαθον όταν επιχείρησα να αγοράσω σιγαρέττα εκ του περιπτέρου. Τζάμπα έχασα την ψυχραιμία μου και τον πυροβόλησα. Σας ευχαριστώ φίλτατε.
Εγώ: Πάω στοίχημα ότι ήταν κομμουνιστής. Δεν πειράζει.
Ο Παπαδόπουλος: Σίγουρα, σίγουρα...
Εγώ: Προλάβατε να μάθετε τίποτα για την πολιτική κατάσταση;
Ο Παπαδόπουλος: Σχεδόν τίποτα. Από σας περιμένω. Πείτε μου όμως. Ξέρετε τι κάνει αυτό το καλό παιδί ο Μάκης;
Εγώ: Τον Βορίδη λέτε;
Ο Παπαδόπουλος: Ναι.
Εγώ: Μια χαρά. Μας κατσικώθηκε για τα καλά.
Ο Παπαδόπουλος: Εύγε! Ήτο θαυμάσιος ανήρ ενθυμούμαι.
Εγώ: Ακόμα είναι. Αλήθεια, ξέρετε ότι έχουμε για πρώτη φορά κυβέρνηση αριστεράς;
Ο Παπαδόπουλος γουρλώνει έτι περαιτέρω τους οφθαλμούς του ενώ ο ελληνικός με ολίγην, που μόλις παρήγγειλε, του βγαίνει εκ της ρινός και ευθύς ο ταλαίπωρος σωριάζεται επί του εδάφους)
Λίγα λεπτά αργότερα και αφού τον ενημέρωσα για την ύπαρξη των ηρώων της χρυσής αυγής, κάπως συνήλθε...
Εγώ: Πείτε μου σας παρακαλώ.
Ο Παπαδόπουλος: Φυσικά.
Εγώ: Δηλαδή;
Ο Παπαδόπουλος: Κοίτα, η απλότης είναι πάντα και η πλέον αποτελεσματική και η μέθοδός μου ήταν απλούστατη. Απλά τους ρωτούσα αν είναι κομμουνιστές. Εάν αντιδρούσαν, θετικά ή αρνητικά, τότε υφίσταντο τις συνέπειες.
Εγώ: Παρ' όλ' αυτά, δε βάζετε κάποια πιθανότητα να μην ήταν κομμουνιστές και αδίκως να υφίσταντο τις συνέπειες όπως λέτε;
Ο Παπαδόπουλος: Πάντα υπάρχει ένα περιθώριο λάθους. Ουδείς αλάνθαστος.
Εγώ: That's deep man. Διαβάζετε;
Ο Παπαδόπουλος: Πολύ.
Εγώ: Φαίνεται.
Ο Παπαδόπουλος: Δε φαίνεται;
Εγώ: Φανερά. Ας περάσουμε σε κάτι άλλο. Φαντάζομαι συμφωνείτε πως οι ομοφυλόφιλοι είναι σιχάματα.
Ο Παπαδόπουλος: (Με χαστουκίζει δις) Μίλα καλύτερα. Αλλά ναι. Η υπόδειξη των ομοφυλοφίλων προς τας κρατικάς αρχάς αποτελεί υποχρέωση...
Εγώ: Και δικαίωμα!
Ο Παπαδόπουλος: Αυτό θα έλεγα μόλις !(Γελάμε κι οι δύο). Έλεγα λοιπόν πως η υπόδειξη των ομοφυλοφίλων προς τας κρατικάς αρχάς αποτελεί υποχρέωση... και δικαίωμα των υγιών πολιτών και ομοίως η πολιτεία οφείλει όπως βασανίσει ευγενώς τους διεστραμμένους.
Εγώ: Μισό λεπτό!
Ο Παπαδόπουλος: Τι ρε;
Εγώ: Στους διεστραμμένους ποιους βάζετε ακριβώς; Για παράδειγμα αν βλέπεις τσοντούλα με έναν φίλο σου και...
Ο Παπαδόπουλος: Κάτσε, τον παίζετε παρέα;
Εγώ: Ναι, τον παίζουμε παρέα και πάνω στην έξαψη...
Ο Παπαδόπουλος: Μεγάλη έξαψις; Για πες, για πες.
Εγώ: Ναι μεγάλη. Και πάνω στην έξαψη που λέτε, σου ξεφύγει το χέρι και πιάσεις του φίλου σου ή απλά αν μπερδευτείς, γιατί εδώ που τα λέμε, τα πέη δεν είναι και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους...
Ο Παπαδόπουλος: Όχι δεν είναι, ούτο είναι αλήθεια.
Εγώ: Ε ναι, και του το πιάσεις λιγάκι, αυτό είναι ανωμαλία;
Ο Παπαδόπουλος: Ε μην είμαστε και τυπολάτρεις. Προφανώς και δεν είναι.
Εγώ: Και εάν πάλι πάνω στην έξαψη...
Ο Παπαδόπουλος: Πολύ μεγάλη έξαψις; Για λέγε...
Εγώ: Πάρα πολύ μεγάλη. Και εάν λοιπόν λιποθυμήσεις εκείνη την ώρα και πέσεις πάνω στο πέος του φιλαράκου σου κι όταν ξυπνήσεις, ο φίλος σου, που τώρα έχει μπερδευτεί αυτός...
Ο Παπαδόπουλος: Μία ο ένας μία ο άλλος που λένε.
Εγώ: Α γεια σου! Εάν τώρα ο φιλαράκος σου, πάνω στην έξαψη και τη μπερδεψούρα, τα αμολήσει μέσα στο στόμα σου, αυτό λέγεται ανωμαλία;
Ο Παπαδόπουλος: Ε μη γινόμαστε και παρανοικοί τώρα. Προς Θεού, ταύτα συμβαίνουν. Οι φασίστες είμαστε άκρως παρεξηγημένοι.
Εγώ: Αυτό βλέπω κι εγώ.
Εγώ: Τελευταία ερώτηση: Τι έχετε να πείτε για το τωρινό προσφυγικό ρεύμα στη χώρα. Τους Σύρους τους αγαπάμε;
Ο Παπαδόπουλος: Αγαπητέ κύριε Ταμπάσκο, οι πατριώτες εθνικισταί δεν κάνουν σε ουδεμίαν περίπτωσιν ρατσιστικαί διακρίσεις.
Εγώ: Ομολογώ πως ξαφνιάζομαι από την απάντησή σας. Περίμενα να έχετε περισσότερα αρχίδια.
Ο Παπαδόπουλος: Σας το ξαναείπον. Είμαστε παρεξηγημένοι. Εμείς δεν κάνομεν διακρίσεις στους λαούς. Θα είμαστε χαρούμενοι να βασανίσομεν μέχρι θανάτου οποιονδήποτε ξένον κι αν έρθει εις τη χώραν, χωρίς να νοιαστούμε ούτε για το χρώμα, ούτε για τη θρησκεία αυτού. Νομίζω είμαι σαφής.
Εγώ: Απολύτως. Σας ευχαριστώ θερμά κύριε Παπαδόπουλε και καλώς μας ξαναήρθατε.
Ο Παπαδόπουλος: Μα ποτέ δεν έφυγα.
