Ο απόλυτος μύθος των κινουμένων σχεδίων; Σύμβολο της Αμερικής; Το πιο διάσημο ποντίκι του κόσμου; Κάτι άλλο από αυτά; Μόνο αυτό το κάτι άλλο; Ή κάποιο από τα πρώτα; Ή λίγο απ' όλα; Ή σκέτο με ντομάτα; Οι απόψεις διίστανται. Διίστανται; Οι απόψεις δηλαδή;
Συνάντησα τον υπέργηρο Μίκυ Μάους στην έπαυλή του στο Λος Άντζελες, με αρκετά κιλά παραπάνω, φανερά λαίμαργο, βρωμερό, αηδιαστικό αλλά πάντα κομψό, τζέντλεμαν, διασκεδαστικό και διαυγή. Περίπου. Απολαύστε τον.
Η συνέντευξη.
Του ποντικιού αυτού.
Εγώ: Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά.
Ο Μίκυ: Για να το λες έτσι θα 'ναι. Δεν πιστεύω να σου βρίσκεται καμιά φετούλα ένταμ στην τσάντα σου ε;
Εγώ: Δυστυχώς όχι.
Ο Μίκυ: Καλά. Τι θες να ρωτήσεις; Πλησιάζει η ώρα του δείπνου.
Εγώ: Συγνώμη... δεν ήξερα...
Ο Μίκυ: Ρώτα να ξεμπερδεύουμε δίποδο.
Εγώ: Καταρχήν πώς σας φωνάζω. Μίκυ; Κύριο Μάους; Μήπως..
Ο Μίκυ: Αν κερνάς καμαμπεράκι μπορείς να με φωνάζεις και Σούζι. Αλήθεια κρύβεις στις τσέπες σου κάνα τυράκι; Για πες.
Εγώ: Όχι.
Ο Μίκυ: Λέγε με Μίκυ.
Εγώ: Σκέτο;
Ο Μίκυ: Όχι, με λίγο γκούντα. Φέρ’ το! Το ξέρω ότι έχεις κάπου πάνω σου. Σε ξετρύπωσα, έτσι δεν είναι (Γελάμε και οι δύο). Τέλος πάντων, σκέτο Μίκυ.
Εγώ: Κύριε Θεοδωράκη πείτε μου... γιατί έχετε τόσο εκνευριστική φωνή;
Ο Μίκυ: Μίλα κι εσύ τη γλώσσα μου και να δεις πόσο αδερφίστικος θ' ακούγεσαι.
Εγώ: Πάσο. Α... θα θέλατε μήπως ένα κομματάκι γραβιερίτσα κύριε Μίκυ;
Ο Μίκυ: Πού’ ν’ το; Φέρ’ το!!! Έχεις;
Εγώ: Φυσικά και όχι. Αστειεύομαι.
Ο Μίκυ: Αρχίδι.
Εγώ: Κωλοπόντικο. Είστε θρύλος στα κινούμενα σχέδια.
Ο Μίκυ: Ναι.
Εγώ: Ευχαριστώ.
Ο Μίκυ: -
Εγώ: Ο κόσμος αναρωτιέται συχνά αν αληθεύουν εκείνες οι φήμες.
Ο Μίκυ: Πάντα υπήρχαν φήμες. Δεν άγγιξα ποτέ τη Μίνι.
Εγώ: Είναι ακριβές αυτό; Δηλαδή αν σας κερνούσα ένα μικρό la vache qui rit, θα επιμένατε σ' αυτή τη διάψευση;
Ο Μίκυ: Εντάξει πού και πού τη σέρβιρα κάνα πουτσόγυρο αλλά ποτέ δεν πήγε παραπέρα. Ήτανε βλέπεις ντίβα η κυρία και μπορούσε να έχει οποιονδήποτε. Το ξέρεις ότι είχε τρελάνει τον Ντίσνεϋ στις πίπες;
Εγώ: Ομολογώ πως όχι. Χρώμα έχυνε ή κανονικά;
Ο Μίκυ: Φέρ' το τυρί τώρα.
Εγώ: Φοβάμαι πως έπεσες πάλι στην παγίδα Μίκυ. (Γελάμε και οι δύο)
Ο Μίκυ: Με παιδεύεις Ταμπάσκο αλλά είσαι φίνο ατομάκι.
Εγώ: Τον παίρνεις. Γιατί δεν παίζεις πια; Δε σε θέλουνε τα στούντιο;
Ο Μίκυ: Πώς δε με θέλουνε! Πουλάω ακόμα. Τι νομίζεις; Είμαι το πρώτο όνομα. Αλλά δε γουστάρω αυτές τις 3d παπαριές ή τις κωλοκούκλες που βάζουνε σήμερα. Τα θεωρώ ξεπερασμένα.
Εγώ: Ξεπερασμένα; Αφού γίνονται για πρώτη φορά αυτά.
Ο Μίκυ: Τα θεωρώ ξεπερασμένα γιατί εγώ είμαι κλασικός. Η ιστορία θα το δείξει αυτό.
Εγώ: Πολύ βαθύ αυτό που είπες Μίκαρε. Διαβάζεις πολύ;
Ο Μίκυ: Ξέρεις πολλά ποντίκια που διαβάζουνε ηλίθιε;
Εγώ: Σωστό κι αυτό.
Ο Μίκυ: Πάντως με πληγώνει που δεν παίζω πια. Μου λείπει. Ώρες ώρες νομίζω πως δεν υπήρξα ποτέ.
Εγώ: Όπως αυτή η συνέντευξη;
Ο Μίκυ: Τι;
Εγώ: Τίποτα συνέχισε τρωκτικό.
Ο Μίκυ: Ταμπάσκο μην υποτιμάς τη φαντασία.
Εγώ: Καθόλου. Το αντίθετο. Είναι η καλύτερη ταινία σου.
Ο Μίκυ: Δεν ήταν κακή. Δε μου άρεσε η μουσική καθόλου όμως.
Εγώ: Τι λες;
Ο Μίκυ: Θα προτιμούσα να παίζει το “ Μαργαρίτα Μαργαρώ” σε λούπα αλλά ο μαλάκας ο Γουόλτ δεν ήθελε ούτε να το ακούσει.
Εγώ: Κρίμα... γαμάτο κομμάτι. Έπρεπε να το είχε ακούσει.
Ο Μίκυ: Τα σπάει λέμε.
Εγώ: Μίκυ σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη.
Ο Μίκυ: Τι τέλειωσε;
Εγώ: Τι άρχισε;
[σημείωση: η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο kaboom με ημερομηνία 5/4/2015]
