Το καλοκαίρι του '12 στην πολυαγαπημένη νήσο Τζιά ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, ήταν μάλιστα ένα από αυτά που στέκονται αντάξια των καλοκαιριών της παιδικής μας ηλικίας. Κι έγινε ακόμη πιο ιδιαίτερο όταν, μετά από μια βδομάδα τρελής ζωής, παρέμεινα μεν στο νησί, αλλά μπήκα σε κάποιο πρόγραμμα: ξυπνούσα δηλαδή με ξυπνητήρι, έτρωγα βιαστικά πρωινό αγορασμένο από το μίνι μάρκετ στο Βουρκάρι και πηδούσα στο αυτοκίνητο για να ακολουθήσω τον φίλο μου Λουκά Παλαιοκρασά στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ του για τον Σταμάτη Παούρη.
Έτσι, έζησα αυτήν την προσπάθεια από πολύ κοντά, πήγα στο σπίτι του Σταμάτη, του εντελώς ξαφνικά τυφλωμένου γκαλερίστα, χάζεψα στη βιβλιοθήκη του τα τεύχη της Οδού Πανός, κολυμπήσαμε στις ίδιες παραλίες, ξενυχτήσαμε στα ίδια μπαρ και, τέλος, επιστρέψαμε στην ίδια Αθήνα, όπου συνεχίστηκαν τα γυρίσματα.
Πρέπει όμως να πω πως, παρόλο που όλα αυτά ήταν για μένα μια φοβερή εμπειρία, το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας τα υπερβαίνει. Πράγματι, ο Λουκάς κατάφερε όχι μόνο να πρωτοτυπήσει, φτιάχνοντας ένα είδος ντοκιμαντέρ που σπάνια το βλέπουμε στην Ελλάδα, αλλά και να πετύχει αυτό που κάνει ο Woody Allen στις τελευταίες του ταινίες με τις ευρωπαϊκές πόλεις: να ντύσει τους ανθρώπους και τα πράγματα μ' ένα τέτοιο φως, ώστε να τους δώσει το νόημα και τη συνοχή που λείπουν από τη χαζή καθημερινότητά μας.
Πήγα στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη και τρεις φορές στη Ρώμη, αλλά δεν μπόρεσα να βρω αυτό που υπήρχε μέσα στις ταινίες του Allen. Στην Τζιά πηγαίνω ακόμη κάθε καλοκαίρι και πάντα προσπαθώ μάταια, χρησιμοποιώντας παραλίες, μαγαζιά, φαγητά και καφετέριες να ανασυνθέσω αυτό που συνέβη εκείνη τη φορά.
Εσείς όμως μπορείτε να το διαισθανθείτε χάρη σε αυτό το σύντομο φιλμ. Είναι για μένα μεγάλη χαρά να το παρουσιάζω στο περιοδικό μας.
Γιάννης Κτενάς
