Σε 20 λεπτά πρέπει να είμαι στο Μέγαρο… Γαμώ την τύχη μου… Προλαβαίνω; Προλαβαίνω…
Σκούπισε τα αίματα του ταξιτζή από το μανίκι του… κρίμα ήταν να μείνει βρώμικο τόσο ωραίο σακάκι…. Συνέχισε πεζός προς τον προορισμό του.
Παρατηρούσε την Πόλη, όσο περπατούσε… Είχε γίνει ακόμη πιο άσχημη τα τελευταία 20 χρόνια που έλειπε…. Ναρκωτικά, διαφθορά, πολιτικάντηδες, μπάτσοι.
Όσο πλησίαζε στο Μέγαρο, τόσο περισσότερο έβραζε το αίμα του… Έβραζε από ανυπομονησία και οργή… Είχαν περάσει 20 χρόνια από τότε που δημοσίευσε την ιστορία για το Θηρίο. Την ιστορία που τον έκανε τον πιο περιζήτητο δημοσιογράφο της Πόλης.
Το Θηρίο είχε ξεκινήσει την καριέρα του στον χώρο της πολιτικής ως απλός σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα Αμύνης. Προφανώς το όνομα του δεν ήταν Θηρίο. Είχε κανονικό όνομα, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά αυτό το όνομα δεν είχε καμία σημασία, καθώς μετά από το ρεπορτάζ του Σπάιντερ, το παρατσούκλι «Θηρίο» αντικατέστησε το όνομα του. Γεγονός που το Θηρίο δεν εκτίμησε καθόλου, αφού δεν μοιραζόταν την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ που διέκρινε το Σπάιντερ. Ως σύμβουλος του Γραμματέα, τον είχε πείσει να δώσει εντολή στο Σώμα Λιμενικού να ανατρέψει μια βάρκα, στα ανοιχτά της Πόλης με περίπου 500 μετανάστες -παράνομους- και στη συνέχεια να τους πνίξει όλους. Κανείς δεν θα το μάθαινε, αν δεν ήταν ο Σπάιντερ… Αυτή ήταν μια πράξη για την οποία μπορούσε να νιώθει υπερήφανος. Μετά από αυτό ο Σπάιντερ αναγκάστηκε να εξαφανιστεί από την Πόλη γιατί το Θηρίο τον επικήρυξε, άτυπα αλλά πλήρως νόμιμα, ωστόσο δεν κατάλαβε ποτέ πώς το Θηρίο κατάφερε να γίνει Πρόεδρος. Όσο σπασμένο και να ήταν το σύστημα, σίγουρα μια τόσο τραβηγμένη πράξη, όπως αυτή η εντολή που έδωσε το Θηρίο, θα ήταν αρκετή για να καθαιρεθεί τουλάχιστον από τη θέση του.
Δεν πειράζει, δεν είχε καταφέρει εν τέλει να του κάνει τη ζημιά που ήθελε. Γι’ αυτό όμως είχε επιστρέψει στο βούρκο. Για να διαταράξει την ηλίθια ισορροπία τους. Τον καιρό που έλειπε από την Πόλη, είχε μάθει να αγαπάει το χάος. Ήθελε να το επιφέρει πάση θυσία.
Τα βήματα του τον έφεραν επιτέλους μπροστά στο Μέγαρο. Διέσχισε την μεγάλη γυάλινη πόρτα και βρέθηκε στο φουαγιέ. Γεμάτο πορτραίτα του Θηρίου με όλες τις τεχνοτροπίες που μπορεί να σκεφτεί κανείς. Το Θηρίο ως Φαραώ, το Θηρίο ως Στρατηγός, το Θηρίο ως πολεμιστής και άλλα πολλά στο ίδιο ύφος.
Μα πόσο μεγάλη ιδέα έχει αυτός ο μαλάκας για τον εαυτό του! Συνέχισε να διασχίζει τον διάδρομο. Έφτασε μπροστά από το γραφείο. Απ’ έξω ήταν στημένοι 2 φουσκωτοί με μαύρα κουστούμια.
Τον σταματάνε.
- Δηλώστε το όνομα σας και τον λόγο επίσκεψης
- Σπάιντερ Τζερούσαλεμ, δημοσιογράφος, έχω έρθει για τη συνέντευξη με το Θηρίο
- Κουβαλάτε τίποτα παράνομο επάνω σας;
- Συνήθως κουβαλάω τη συνείδηση μου και την πολιτική μου ταυτότητα. Είναι αρκετά παράνομα αυτά για εσάς;
Ο μπράβος γέλασε.
- Όχι, όχι, εντάξει αυτά ξέρουμε πώς να τα χειριστούμε. Μπορείτε να περάσετε, ο Πρόεδρος σας περιμένει…
Προχώρησε… Είχε λίγο άγχος… Δεν είχε δει το Θηρίο για 20 χρόνια… Άραγε τι επίδραση να είχε ο χρόνος πάνω του…
Άνοιξε η μεγάλη πόρτα μπροστά του
Έφτασε.
Ένα χρυσό χαλί στρωμένο κάτω… Το δωμάτιο γεμάτο κάδρα και πίνακες όπως και ο διάδρομος πριν. Στη μέση του δωματίου ένα γραφείο. Μια καρέκλα γυρισμένη απ την άλλη. Ξαφνικά η καρέκλα γυρνάει και πάνω κάθεται το Θηρίο. Ένας άνθρωπος γερασμένος, κουρασμένος από τον χρόνο και τη ζωή. Άσπρα μαλλιά και ρυτίδες.
- ΣΠΑΙΝΤΕΡ ΤΖΕΡΟΥΣΑΛΕΜ, ο αγαπημένος μου δημοσιογράφος και φίλος… Ξέρεις περίμενα αυτή τη συνάντηση πως και πως.
- Μπορώ να πω το ίδιο, κύριε Πρόεδρε.
-Άσε τις ευγένειες, μπορείς να με αποκαλείς Θηρίο. Ούτως ή άλλως εσύ μου έδωσες αυτό το όνομα και ομολογώ πως έχει γίνει ανάρπαστο.
- Απ’ όσο θυμάμαι δεν ήσουν και πολύ μεγάλος θαυμαστής αυτού του προσωνυμίου.
- Όχι δεν ήμουν, αλλά έγινα. Αυτό που με βοήθησες να συνειδητοποιήσω, και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, είναι πως στην πολιτική, εν τέλει, όλα είναι θέμα μάρκετινγκ. Το Θηρίο είναι ένα όνομα που πλέον πουλάει. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις καριέρα, ειδικά αν όλοι γνωρίζουν πως είσαι ηθικός αυτουργός στην δολοφονία 500 ατόμων. Ξέρεις, δεν πρόλαβα ποτέ να σε ευχαριστήσω δεόντως για το άρθρο σου πριν από 20 χρόνια. Σηκώθηκες και έφυγες ξαφνικά, χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν.
Τι σκατά σκεφτόταν το Θηρίο. Όση ώρα μιλούσαν ήταν σχεδόν ανέκφραστος και τώρα του έλεγε όλες αυτές τις μαλακίες για μάρκετινγκ και ευχαριστίες. Το πάει κάπου; Δεν μπορούσε να τον καταλάβει… Θα συνεχίσει την συνέντευξη/συζήτηση μέχρι να σκεφτεί τι θα κάνει μετά.
- Και τώρα, Θηρίο, τι σκέφτεσαι να κάνεις; Υπάρχουν κάποιες μεταρρυθμίσεις που σκέφτεσαι να κάνεις; Η φτώχεια τον τελευταίο καιρό έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Υπάρχουν πάνω από 2 εκατομμύρια τρανς-άτομα (άνθρωποι που έχουν δεχθεί dnaμη ανθρώπινων οργανισμών) που ζουν υπό συνθήκες εξαθλίωσης… Γι’ αυτούς τι σκοπεύεις να κάνεις;
- Μα φυσικά να τους αφήσω στη μιζέρια τους. Δεν μπορούμε να τους ικανοποιούμε όλους κάθε φορά. Τώρα ψηλά στην λίστα προτεραιότητας είναι οι «καθαροί» πολίτες της Πόλης και όχι οι μολυσμένοι.
- Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που λες; Μην ξεχνάς ότι είναι και αυτοί δυνητικά ψηφοφόροι σου…
- Χαχαχαχα, μα αγαπητέ Σπάιντερ η ψήφος ποτέ δεν είχε σχέση με αυτές τις διαδικασίες. Εσύ περισσότερο απ’ όλους θα έπρεπε να ξέρεις πως η ψήφος υπάρχει μόνο και μόνο για να καθησυχάζει τα πλήθη.
Σωστά. Τι σκατά, τόσο πολύ τον είχε αποξενώσει από το modusoperandiτου σάπιου κόσμου της Πόλης η παραμονή του στην «εξοχή»; Χαζό λάθος. Δεν θα το επαναλάβει.
- Ωραία, ας αφήσουμε κατά μέρος τις ψήφους. Ας πιάσουμε κάτι άλλο. Δεδομένου πως η ιστορία για τον πνιγμό των ανθρώπων βγήκε στο φως της δημοσιότητας, έχω πολύ μεγάλη περιέργεια να μάθω, όπως και οι αναγνώστες φαντάζομαι, πώς κατάφερες να ορθοποδήσεις μετά από κάτι τέτοιο…
- Να και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, χεχεχε… Την περίμενα από την αρχή της συνάντησης. Αγαπητέ Σπάιντερ, επίτρεψε μου να σου κάνω εγώ μια ερώτηση…
Πως αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία;
- Την κοινωνία που ζούμε σήμερα ή την κοινωνία γενικώς;
-Το ίδιο δεν είναι;
-Υποθέτω πως ναι… Κατσαρίδες, που προσπαθούν να βγουν από τον λάκκο με τα σκατά πατώντας πάνω σε άλλες κατσαρίδες.
-Συμφωνούμε μέχρι εδώ…
- Δεν με άφησες να τελειώσω… Εφόσον είμαστε όλοι κατσαρίδες, με τα ίδια κατ’ ουσίαν χαρακτηριστικά, δεν προκύπτει από πουθενά ότι κάποια κατσαρίδα μπορεί ή έχει το δικαίωμα να ασκεί εξουσία πάνω στις υπόλοιπες κατσαρίδες… Επομένως, συλλογικά, μόλις αντιλαμβανόμαστε πως μια κατσαρίδα πάει να ξεφύγει από τον λάκκο έχουμε χρέος να την τραβήξουμε πάλι κάτω...
-Ενδιαφέρουσα άποψη, φίλε Σπάιντερ, αλλά λίγο απαισιόδοξη για τα γούστα μου. Προτιμώ να αντιλαμβάνομαι όλους τους υπόλοιπους ως κατσαρίδες και εμένα ως κάτι άλλο, ανώτερο. Με αυτό το σκεπτικό κινήθηκα για να «καθαρίσω» την υπόληψη μου μετά τον πνιγμό των μεταναστών. Η ιστορία που παρέδωσες σιγά-σιγά άλλαξε πρόσημο. Δεν πρόλαβες να δεις τα αποτελέσματα, γιατί σηκώθηκες κι έφυγες. Τα ΜΜΕ παρουσίασαν τους πνιγμένους ως αιμοδιψείς δουλεμπόρους. Το Θηρίο, το όνομα που εσύ μου έδωσες, απέκτησε σιγά-σιγά θετική χροιά. Από το «Θηρίο» που έπνιξε γυναικόπαιδα, κατά τα λεγόμενα σου, έγινα το «Θηρίο» που έκανε ό, τι χρειαζόταν για να διασφαλιστεί η ασφάλεια της Πόλης. Έχασες στο ίδιο σου το παιχνίδι, φίλε μου. Και τώρα επίτρεψε μου, επειδή έχω κουραστεί, να καλέσω μέσα τους άνδρες μου για να σε συλλάβουν. Δεν νομίζω να πιστεύεις ότι ξέχασα το άρθρο. Αν και εν τέλει μου έκανε περισσότερο καλό παρά κακό, θεωρώ πως είναι θέμα αρχής να σαπίσεις στην φυλακή. Πώς να στο πω… Δεν θεωρώ πως είσαι παραγωγικό μέλος της Πόλης. Είσαι έτοιμος να μπεις φυλακή για την υπόλοιπη ζωή σου;
Επιτέλους… Θα τελείωνε και η βαρετή συζήτηση. Ώρα να τελειώσει αυτό που είχε έρθει να κάνει.
- Ναι, είμαι σχεδόν έτοιμος.
- Φρουροί, ελάτε μέσα…
Οι πόρτες άνοιξαν. Οι δύο φουσκωτοί τον πλησίασαν. Ο ένας τον άρπαξε από τον ώμο. Πριν προλάβει όμως να μιλήσει, ο Σπάιντερ τον χτύπησε με τον αγκώνα του στο στέρνο, πετώντας τον με δύναμη στο πάτωμα. Τραβάει γρήγορα το όπλο του και πυροβολεί τον δεύτερο άνδρα στο κεφάλι. Σηκώνεται από την καρέκλα και πυροβολεί και τον πρώτο άνδρα στο κεφάλι.
2 σφαίρες. Και μία για τον ταξιτζή προηγουμένως. Βγήκε από το σπίτι με ακριβώς 5 σφαίρες στον γεμιστήρα. Τυχερός.
- ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ, ΗΛΙΘΙΟΙ, ΘΑ ΦΕΡΩ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ, ΤΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ … ΘΑ-ΘΑ-ΘΑ…
- Ησύχασε, Θηρίο… Τώρα έχουμε μείνει οι δυο μας. Δεν υπάρχει λόγος για απειλές…
- ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΣΠΑΪΝΤΕΡ…; ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ ΣΑΝ ΚΥΡΙΟΣ;; ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ…
- Το ξέρω…
Σήκωσε το όπλο του. Σημάδεψε το Θηρίο στο κεφάλι. Έριξε. Τα μυαλά του Θηρίου τινάχτηκαν στον τοίχο πίσω από το γραφείο του.
Κοίταξε το αίμα του Θηρίου πάνω στον τοίχο. Κόκκινο. Περίεργο. Νόμιζε πως το αίμα που θα έβγαινε από ανθρώπους σαν και αυτόν θα είχε μαύρο χρώμα.
Κοίταξε το όπλο στο χέρι του. 1 σφαίρα.
Είχε πει στην βοηθό του να ταΐζει τη γάτα του για τις επόμενες μέρες. Είχε ποτίσει και τα φυτά. Δεν γαμιέται… Έτσι και αλλιώς δεν του άρεσε ούτε η Πόλη, ούτε η δημοσιογραφία. Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του. Το άναψε. Το μόνο πράγμα που του άρεσε ήταν το κάπνισμα.
Έβαλε το όπλο στο κεφάλι του. Είχε σημασία που κανείς εν τέλει δεν μίσησε το Θηρίο;
Μάλλον όχι…
Μένει μόνο μια σφαίρα….
Ρεζερβέ… Ούτως ή άλλως τα καλύτερα πράγματα στο τέλος μένουν για τον εαυτό μας.
Θα του έλειπε η σκατόγατα του…
