Ο υπόκοσμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Μία μύγα να πέσει πάνω του θα τον ταρακουνήσει όλο. Γι' αυτό οι κινήσεις όσων περιφέρονται στο σκοτάδι είναι ζυγισμένες, προσεκτικές και κρυφές.
Ο Αλ Καπόνε όμως ήταν λίγο παραπάνω τραμπούκος απ' όσο έπρεπε. Ακόμα και για γκάνγκστερ. Ναι μεν ήλεγχε τα ποτά και το παρεμπόριο στην πόλη του Σικάγου και ουσιαστικά σε ολόκληρη την πολιτεία του Ιλινόις, αλλά δεν ήταν και υπόδειγμα διακριτικότητας.
Θέλοντας να (ξε)καθαρίσει τους λογαριασμούς του μια και καλή με την αντίπαλη ομάδα γκάνγκστερ του Σικάγου, τους Ιρλανδούς North Side Gang, αποφάσισε να τους φάει όλους με τη μία αν γίνεται. Αρχηγούς, υπαρχηγούς, απλούς εκτελεστές και συνεργάτες. Όλους. Στις 14 Φεβρουαρίου 1929, την εμπορική πλέον ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, αποφασίζει να δώσει την εντολή για το αποφασιστικό χτύπημα.
Το πρωί, τέσσερις γκάνγκστερ των Chicago Outfits, δύο ντυμένοι αστυνομικοί και δύο ντυμένοι με πολιτικά, πάνε προς τα μέρη της αντίπαλης συμμορίας. Σε ένα γκαράζ, οι Ιρλανδοί περιμένουν, οκτώ άτομα το σύνολο, ένα φορτηγό γεμάτο με παράνομα ποτά. Πάνε οι "αστυνομικοί" τώρα, κατεβαίνουν απ' το αμάξι μαζί με τους άλλους ντυμένους στα πολιτικά και τους αναγκάζουν να στηθούν στον τοίχο τάχα για έλεγχο. Αλλά δεν έγινε κανένας έλεγχος. Οι Ιταλοί ξεγέλασαν τους Ιρλανδούς και οι δύο τύποι ντυμένοι με τα πολιτικά έβγαλαν τα τόμι-γκαν τους κάτω από τα πανάκριβα και κομψά κοστούμια τους και τους γάζωσαν όλους. Όλοι εκτός από έναν πέθαναν σχεδόν αμέσως. Ο τελευταίος μετά από τρείς ώρες άφησε την τελευταία του πνοή.
Γενικά το παρεμπόριο και το γκανγκστεριλίκι στο Σικάγο ήταν η συνήθης ασχολία των παράνομων τύπων. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάντα ήταν βίαιο, όσο βίαια είναι και τα μέσα του. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση, όλα πήγαν στραβά για τον Αλ Καπόνε. Και όχι μόνον γι' αυτόν, αλλά για όλο το οργανωμένο έγκλημα στις ΗΠΑ.
Για αρχή, ο Καπόνε είχε ως στόχο την εξόντωση του αρχηγού της αντίπαλης ομάδας μέσα σε αυτό το μακελειό. Και αυτός δεν εξοντώθηκε γιατί δεν ήταν τότε μαζί τους. Ύστερα, έγινε μέρα μεσημέρι, χωρίς καμιά πρόφαση και με αδικαιολόγητη βία. Είναι σα να έλεγαν σε όλους πως εμείς κάνουμε ότι γουστάρουμε και σκοτώνουμε και είμαστε ο νόμος. Αυτή η αδιακρισία του Καπόνε, η αδιαφορία έως περιφρόνηση για τους τύπους, του κόστισε τα πάντα.
Οι δημοσιογράφοι αμέσως κάλυψαν το γεγονός με πρωτοφανή έκταση - όχι αδικαιολόγητα, αφού με πρωτοφανή τρόπο είχε εισβάλλει στη δημόσια σφαίρα η σκιά του οργανωμένου εγκλήματος. Οι εφημερίδες έριχναν το «τις πταίει» στον Καπόνε, και τον χαρακτήριζαν ως «Νούμερο Ένα δημόσιο κίνδυνο». Οι πολιτικοί που ήταν χωμένοι στις μπίζνες του υποκόσμου και ήταν "γνωστοί" του Καπόνε, κατάλαβαν πως αν με κάποιον τρόπο τον υποστήριζαν θα έστρεφαν εναντίον τους την δημόσια κοινή γνώμη, που είχε πάρει φωτιά και αναρωτιόταν μέσα από τα δημοσιεύματα και τις αποκαλύψεις «Ποιος κάνει κουμάντο». Έτσι, αποφάσισαν να απομακρυνθούν με ελαφρά πηδηματάκια από αυτό το θέμα και να αφήσουν τον Καπόνε μόνο του.
Έγιναν συλλήψεις, ανακρίσεις, μετά κι άλλες συλλήψεις, κι άλλες ανακρίσεις, τα χρόνια πέρασαν και το οργανωμένο έγκλημα στις ΗΠΑ την επαύριον της Σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου κυνηγιόταν παντού. Τελικά τον Αλ Καπόνε τον κατηγόρησαν για φοροδιαφυγή, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε έντεκα χρόνια φυλακή, από την οποία βγήκε πιο νωρίς το 1939, και δεν ξανά ασχολήθηκε με την μαφία. Η φυλακή τον είχε διαλύσει. Είχε και σύφιλη, πράγμα που εκφύλισε το μυαλό του. Ένα χρόνο πριν πεθάνει ένας οικογενειακός γιατρός του έκανε εγκεφαλικές εξετάσεις και έβγαλε το συμπέρασμα πως τότε είχε την πνευματική ικανότητα ενός δωδεκάχρονου. Πέθανε το 1947.
Ο Αλ Καπόνε είναι σήμερα γνωστός ως η αρχετυπική φιγούρα του γκάνγκστερ, ως το "καλούπι" των αρχιμαφιόζων. Και δεν είναι τυχαίο που επικράτησε αυτός ο θρύλος, που ακόμα και ενενήντα χρόνια μετά τη δράση του αναφέρεται με σοβαρότητα ως ο πατέρας, ο πρώτος άριστος διδάξας της τέχνης. Εν πολλοίς αυτή η φήμη εδραιώθηκε χάρη στα άγρια ξεκαθαρίσματα με άλλους μαφιόζους. Η αγριότητα δημιουργεί τον τρόμο, και ο τρόμος τον σεβασμό του πιο μικρού "ψαριού".
Μια μικρή μαφιόζικη λεπτομέρεια που δείχνει την αντιπάθεια των γκάνγκστερ για τους αστυνομικούς: Είπαμε πως σ' εκείνο το ξεκαθάρισμα με τα τόμι-γκαν ο τελευταίος πέθανε τρεις ώρες μετά. Το όνομά του ήταν Frank Guzenberg. Ήταν γαζωμένος με δεκατέσσερις σφαίρες. Όταν έφτασαν οι πραγματικοί αστυνομικοί στον τόπο του εγκλήματος και τον βρήκαν ακόμη ζωντανό, προσπάθησαν να τον ανακρίνουν. Τον ρώτησαν λοιπόν "Τι έγινε, ποιος το έκανε, ποιος σε πυροβόλησε;". Και εκείνος απάντησε: "Κανείς δε με πυροβόλησε."
Αυτός μάλλον είναι ο ορισμός της περιφρόνησης.
