«Μπροστά ένας κήπος με πανέμορφα λουλούδια όλων των χρωμάτων, το φως του ήλιου να ακτινοβολεί παιχνιδιάρικα πάνω τους, κι εσύ πίσω από έναν γυάλινο τοίχο -τόσο αδιόρατο που είναι να αναρωτιέσαι ειλικρινά αν όντως υπάρχει στ’ αλήθεια ή είναι μέσα στο μυαλό- να μην μπορείς να κάνεις βήμα για να μπεις στον κήπο, να αγγίξεις και να μυρίσεις, να παρασυρθείς από τις μυρωδιά, να αφεθείς…»
Μήπως δε μπαίνεις στον κήπο μην κι έρθουν οι μέλισσες και σε τσιμπήσουν; Σοβαρά τώρα, παραμένεις ακίνητος, δεν είναι υπερβολή να πω κι εγκλωβισμένος, αφήνοντας μια τόση δα υπόθεση να είναι τα δεσμά σου;
Ορμώμενη από αυτή τη μεταφορά, έρχομαι στη ζωή και σε όλες εκείνες τις στιγμές που όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, έχουμε νιώσει τον φόβο. Τον φόβο που είναι συναίσθημα-χαμαιλέων. Κυκλοφορεί ως θυμός, ως λύπη και πολλές φορές ως μια αίσθηση απάθειας. Ως μια αδυναμία να κάνεις το επόμενο βήμα. Να μπεις στον κήπο.
Συμφωνώ με τη φράση που λέει πως everything you want is on the other side of fear και πολύ περισσότερο με το ό,τι μας φοβίζει είναι αυτό που θα μας κάνει χαρούμενους, πλήρεις, γαλήνιους (συμπληρώνει ο καθένας αυτό που έχει ανάγκη), αν το αντιμετωπίσουμε. Και είναι αλήθεια επίσης πως δεν είναι κακό να φοβόμαστε! Αρκεί να επαγρυπνούμε. Να φοβόμαστε χωρίς να βυθιζόμαστε αλλά κυρίως χωρίς να μας ενοχλεί που φοβόμαστε. Μεγάλο επίτευγμα αυτό το τελευταίο! Δε μ’ αρέσει πια καθόλου αυτό το «μη φοβάσαι!» Αν δεν υπήρχε ο φόβος, γιατί να μιλάμε για θάρρος…
Λέω, λοιπόν, να τολμήσω το επόμενο βήμα κι ας είναι αμήχανο. Κάποιος μου είπε ότι κάθε στιγμή είσαι ερασιτέχνης κι όλα είναι μια πρόβα για το επόμενο. Στην οποία είναι συναρπαστικό να αυτοσχεδιάσεις κιόλας. Στο μυαλό μου το θάρρος έχει την εικόνα μιας τεράστιας λεωφόρου μπροστά στην οποία με δέος εκκινώ σιγά και σταδιακά αρχίζω να τρέχω, να τρέχω γελώντας ή και κλαίγοντας, ακόμα κι αν κουράζομαι, ακόμα κι αν κατά στιγμές αμφιβάλλω, τρέχω και συνεχίζω, ζαλισμένος μα ευτυχής, με ε μ π ι σ τ ο σ ύ ν η, μην θέλοντας επιτέλους πια να ξέρω πού ακριβώς είμαι και γιατί και πώς κι όλα τα αλλά συναφή και γνώριμα.
Just like I’m floating…
* Valiente : (ισπανικά) θαρραλέος. Λέξη που απεικονίζεται σε ένα κομμάτι χαρτί σε μια σκηνή της ταινίας "Οι εραστές του Αρκτικού κύκλου" (πρωτότυπος τίτλος "Los amantes del Circulo Polar", σκηνοθεσία Julio Medem, έτος παραγωγής 1998, Ισπανία/Φινλανδία -αν δεν το έχετε δει, σπέυσατε!)
Η ταινία είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια ιστορία αγάπης, όπου αγόρι συναντά κορίτσι κτλ... -αλλά ας μην παρασυρθώ σε αναλύσεις, γιατί η αγαπημένη αυτή ταινία το διεκδικεί ένα κείμενο μόνη της- συνοπτικά : πρόκειται για ένα ντόμινο συμπτώσεων! Τόσο σοφών που δύσκολα τις λες ολότελα τυχαίες -μάλλον προσιδιάζουν σ' αυτό που θα περιέγραφε κάποιος ως ασυνείδητα κατευθυνόμενη θέληση.
Μέχρι πόσες "συμπτώσεις" όμως δικαιούμαστε; Και ποιά είναι τελικά η πραγματική απόσταση μεταξύ τύχης και επιλογής; Ο Otto, πρωταγωνιστής της ταινίας, αφηγούμενος τη ζωή του, λέει: Life has many circles but mine has only turned once and not completely...the most important thing is missing.
Όταν, λοιπόν, είναι να βρεις το κομμάτι που λείπει, να πας, μη διστάζεις. Όσο μακριά κι αν είναι. Ξεκίνα το πιο συναρπαστικό ταξίδι!
