Μαγουνδάτ, τῷ ἐκλάμψαντι ἐκ τῆς Περσίδος ὡς ἄστρῳ
σκήνωμα πρώτο
«Έτσι, όπως κάθονταν γύρω απ’ το τραπέζι κι έτρωγαν, λυπήθηκαν, κι άρχισαν να ρωτούν ο ένας τον άλλο: «Μήπως εγώ;»
Κι έτσι, όπως κάθονταν γύρω-γύρω αυτοί οι άνθρωποι, που δεν ήταν ούτε άγιοι ούτε τίποτα… “Μήπως εγώ;” “Εγώ;”
-Ποιος είσαι, εγώ; Όλοι εγώ είμαστε!
-Είπε ότι το εγώ είναι ένα ταραχοποιό στοιχείο, που συνεχώς ζητάει και απαιτεί.
-Είπε το εγώ είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουμε.
-Είπε το εγώ αυτοπροσδιορίζεται από τους άλλους.
-Όχι! Eίπε: εγώ το εγώ μου πιο πολύ το καταλαβαίνω στα μάτια των άλλων.
-Ένας λαβύρινθος το εγώ.
-Όταν του κόβαν το χέρι έλεγε “εγώ, και το χέρι μου”. Όταν του κόβαν το πόδι έλεγε “εγώ, και το πόδι μου”. Όταν του κόβαν το κεφάλι, τι έλεγε; Εγώ και το κεφάλι μου ή εγώ και το σώμα μου;
-Είναι ένας λαβύρινθος το εγώ.
-Με ποιο δικαίωμα το κεφάλι διεκδικεί το εγώ;
-Στο Βρετανικό Μουσείο, μπροστά στη μούμια μιας τραγουδίστριας, μέσα από τις γάζες ξεπροβάλλουν τα μικρά της νύχια, είπε, ορκίστηκα να μην ξαναπώ ποτέ εγώ.
-Είπε ότι το εγώ είναι μια εικόνα, άρα δεν μπορεί ποτέ να είναι αληθινό.
-Είπε το εγώ είναι αυτό που ταυτόχρονα περπατάει στο δρόμο και χαιρετάει έναν γνωστό, λίγο πιο κάτω αποφεύγει έναν φίλο, και στο τέλος κάθεται σ’ ένα παγκάκι μ’ έναν άγνωστο.
-Είναι ένας λαβύρινθος το εγώ.
-Είπε το εγώ είναι το κελί μου.
-Είπε το εγώ είναι το σπίτι μου.
-Είπε ότι απέναντί μου είναι πάντα ένα εσύ.
-Δεν είπε τίποτα για το εσύ.
-Είπε ότι το εσύ είναι σημαντικό να…
-Δεν είπε τίποτα για το εσύ.
-Είπε!
-Όχι! Δεν είπε τίποτα για το εσύ.
-Είπε ότι το ακούει τρυφερά.
-Είπε το συμπάθησε το εσύ.
-Δεν είπε τίποτα για το εσύ.
-Είπε το συμπάθησε το εσύ.
-Είπε, μ’ αεροπλάνα, με βαπόρια, με όλους αυτούς τους άνετους τρόπους, θα ταξιδεύει το εγώ και το εσύ.
-Είπε είναι ανάγκη επιβίωσης το εσύ.
-Λιγοστεύει το κρύο.
-Είπε απλώς ότι το εγώ είναι το ίδιο με το εσύ, αλλά το εγώ κουβαλώ συνέχεια πάνω μου.
-Το χρειάζεται ο άνθρωπος το εσύ.
-Είπε το εσύ, γιατρεύει το εγώ μας.
-Ενώ υπάρχει το υπερεγώ, δεν υπάρχει… το υπερεσύ!
-Είναι ανάγκη επιβίωσης το εσύ.
-Παρηγοριά
-Λιγοστεύει το κρύο.
-Δεν υπάρχει εγώ, αν δεν υπάρχεις, εσύ.
-Εσύ, είσαι αυτός, όταν δεν είμαι εγώ.
Εσύ είσαι αυτός που με κάνει να είμαι εγώ».
σκήνωμα δεύτερο
(αφηγητής) «Σκηνή θεατρικού έργου. Τα πρόσωπα των ερωτευμένων σχολιάζουν το βιβλίο «Ο Κήπος των Χαδιών».
Ο έρως είναι η δύναμη που εμπνέει εμπιστοσύνη στο ότι υπάρχουμε, ομολογούν από κοινού.
Ασυγκράτητος ο Αντώνης τη φιλά.
Εκείνη δεν πρόφτασε να τον εμποδίσει εξηγώντας ότι παθαίνει αναφυλαξία κάθε φορά που τις αγγίζουν τη μύτη.
Ο Αντώνης εκφράζει παράπονα για την απόσταση στην οποία τον κρατά.
Η Άννα λυπάται, και του λέει πως πρέπει να πιστέψει πως ολόκληρη η ψυχή της του ανήκει.
Ο Αντώνης βρισκόμενος μπροστά στην άρνηση και το τίποτα, θυμάται ένα ποίημα του βιβλίου, όπου ο εραστής επιτίθεται κρατώντας εγχειρίδιο.
Η Άννα τότε του απαντάει ότι θα δεχόταν πρόθυμα να την σκοτώσει, αν πίστευε ότι αυτό θα αύξανε την πίστη του στην αγάπη.
Ο Αντώνης θυμάται ένα άλλο ποίημα, όπου ο εραστής κινούμενος από την παρόρμηση της πλήρους κατοχής από το αντικείμενο του έρωτος, το αφήνει να απομακρυνθεί.
Σκύβει και φιλάει τη σκιά της στην άμμο της ερήμου, που έχει εμποτίσει βαθιά την αραβική ποίηση».
σκήνωμα τρίτο
Καλέ! Σαν το Άγιο Γελάσιο τον ακροβάτη…
ο οποίος το Άγιο Βάπτισμα κελευσθείς διαπαίξαι, βαπτίζεται αληθώς, και ξίφει τελειούται.
-Κύματα μη με διώχνετε, μονάχα σαν εξημερωμένα θεριά, ελάτε και φιλήστε τα πόδια μου.
