«Η καμηλοπάρδαλη τρώει τα φύλλα και ο ελέφαντας πίνει το νερό» θα μπορούσαμε να φανταστούμε να λέει μία μυστική φωνή στο αφτί του Ταντάλου, την τελευταία μέρα του μαρτυρίου του. Όμως, στην περίπτωσή μας, δεν υπάρχει καμία μυστική φωνή, παρά μόνο εκείνη του εξάχρονου Ευγένιου ο οποίος ψιθυρίζει την παραπάνω φράση και την αποτυπώνει σε ένα από τα 36 σχέδιά του τα οποία, εν συνεχεία, αναλύει σε βιβλίο της η ψυχαναλύτριά του, Μαρία Ρουμελιώτου – Καλεώδη. Ο Ευγένιος λοιπόν, προκειμένου να ξεπεράσει τις φοβίες του που τον έχουν φέρει στο αμήν, κάνει τη γενναία δρασκελιά και περνάει το ψυχαναλυτικό κατώφλι. Αλλά όμως, καθώς φαίνεται πως δεν έχει ακόμη λέξεις να του περισσεύουν, αποφασίζει να κρατήσει το στόμα του κλειστό και να το ρίξει στη ζωγραφική.
Η ψυχαναλύτριά του έχει φροντίσει χαρτιά, μαρκαδόροι, ξυλομπογιές, μολύβια, γομμολάστιχες και στυλό να βρίσκονται πάντα στη διάθεσή του και με αυτόν τον τρόπο να ξεγελούν το δαίμονα της λογοκρισίας. Από το πρώτο κιόλας σχέδιο, η ψυχαναλύτρια, στρέφοντας προς το μέρος μας το προσοφθάλμιο του τηλεσκοπίου της, μας γνέφει θετικά επαναλαμβάνοντας τη φροϋδική εκδοχή του «και όμως κινείται» και έτσι οι αναλυτικές περιπέτειες του Ευγένιου ξεκινούν!
Ο Ευγένιος δείχνει, εκπλήσσοντάς μας, να ξέρει καλά πως τον περιμένουν αρκετές δυσκολίες, πως τ’αγαθά κόποις κτώνται, πως εδώ είναι cabinet analytique, δεν είναι παίξε – γέλασε. Και δώσ’του ζωγραφιές ο Ευγένιος και δώσ’του σιγά – σιγά κάτι λέξεις και δώσ’του κουτουλιές στο τραπέζι και ξαναδώσ’του λέξεις και ζωγραφιές και λέξεις ξανά και ξανά: ο ανήλικος αναλύων έχει βάλει στόχο να ζαλίσει για τα καλά το ιδιωτικό του σύμπαν και να βγει νικητής.
Ο Ευγένιος λοιπόν, από το περασμένο φθινόπωρο, κυκλοφορεί ως κλινικός ήρωας σε ένα βιβλίο ψυχανάλυσης. Τι έχει να μας μάθει αυτό το βιβλίο; Πολλά, αλλά μπορεί και τίποτε απολύτως. Ούτως ή άλλως, η Ψυχανάλυση, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, δεν είναι ούτε για πολλούς, ούτε για λίγους: είναι για τον καθένα ξεχωριστά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το βιβλίο « Η καμηλοπάρδαλη τρώει τα φύλλα – η ψυχανάλυση ενός μικρού αγοριού με φοβίες » από τις εκδόσεις Ποταμός δεν απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε επίδοξους, νεόφυτους ή γερόλυκους ψυχαναλυτές. Θα μπορούσαμε ίσως να ισχυριστούμε ότι απευθύνεται ειδικά σε όσους από εμάς μάθαμε να «το λέμε» ζωγραφιστά και συχνά εν αγνοία μας: είτε διακριτικά και αδιάφορα εν τη ώα σελίδων όλο και κάποιου βαρετού βιβλίου, είτε υπέρ-κωδικοποιημένα με ένα τατουάζ στο σώμα μας, είτε πληθωρικά με γιγαντιαία γκράφιτι και τα λοιπά.
Σας προκαλούμε λοιπόν να μας στείλετε και να αναρτήσουμε ένα σχέδιό σας, μία φωτογραφία, μία φωτογραφία ενός γκράφιτι ή τατουάζ που έχετε κάνει, μία εικόνα για την οποία να νιώθετε ότι «κάτι λέει» χωρίς όμως να μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς. Στείλτε την μας επωνύμως, ψευδωνύμως, ανωνύμως, απλά και μόνο για να φτιάξουμε ένα squiggle game.
