Στην ομάδα εικαστικών που συμμετέχω κρίναμε σκόπιμο να πάρουμε μία μικρή συνέντευξη από έναν άνθρωπο που συμμετέχει επίσης σε αυτή την ομάδα. Είναι άστεγος αυτήν τη στιγμή και έχει κάνει ένα μεγάλο ταξίδι μέχρι εδώ, το οποίο αντανακλά την κατάσταση εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων που έχουν δει πλευρές της ζωής που σε αυτή την μεριά του πλανήτη λίγοι έχουν γευτεί.
Για πόσο καιρό είσαι στην Ελλάδα;
Πάνω από 6 χρόνια.
Πού ζεις;
Είμαι άστεγος. Η πόλη της Αθήνας είναι το σπίτι μου.
Για πόσο καιρό είσαι άστεγος;
Από τη στιγμή που έφτασα εδώ.
Ήσουν σε στρατόπεδο κράτησης;
Ναι, μετά, αφού έφτασα στην Ελλάδα ήμουν 6 μήνες στο αστυνομικό τμήμα και 18 μήνες σε στρατόπεδο κράτησης. Το 2015 με άφησαν.
Είπες ότι ήσουν στην Ευρώπη; Τι έγινε εκεί;
Σε κάποιο σημείο το 2015 κατάφερα να πάω στην Ευρώπη. Πέρασα από Ιταλία και Γαλλία έχοντας τη Σουηδία σαν τον βασικό μου στόχο. Εκεί προσπάθησα να βρω δουλειά αλλά δεν βρήκα. Κατέληξα να πάρω άσυλο και πέρασα από Δανία και από Γερμανία. Εκεί λόγω της συμφωνίας του Δουβλίνου με στείλανε πίσω στην Ελλάδα.
Είναι πολλοί άνθρωποι που έχουν τα ίδια προβλήματα με εσένα;
Ναι πολλοί, υπάρχουν πολλές ιστορίες γύρω σου...
Πότε άρχισες να ζωγραφίζεις και να σχεδιάσεις;
Στο στρατόπεδο κράτησης.
Πώς βρήκες χρόνο για όλο αυτό;
Στη φυλακή υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος για να κάνεις οτιδήποτε. Ένας άλλος κρατούμενος από το Πακιστάν μου έμαθε για την τέχνη και κατάφερα να σχεδιάσω στο χαρτί που μας έδιναν μαζί με το ψωμί.
Μπορείς να μας πεις πιο πολλά για το ταξίδι σου μέχρι εδώ;
Κατάφερα να έρθω στην Ελλάδα με τα πόδια και με αμάξι. Το ταξίδι μου πήρε 2 μήνες. Πέρασα από το Πακιστάν, το Ιράν και την Τουρκία.
Μπορείς να μας πεις περισσότερα για τη ζωή σου πριν από το ταξίδι;
Όταν ήμουν παιδί, 5 ή 6 χρονών οι γονείς μου με έχασαν στο Αφγανιστάν, με βρήκαν κάποιοι και με αγόρασε κάποιος από το Πακιστάν ο οποίος με κρατούσε σαν φυλακισμένο. Ήμασταν 60 παιδιά που δουλεύαμε στα ορυχεία γιατί μπορούσαμε και χωρούσαμε στις τρύπες. Όταν μεγαλώσαμε και ψηλώσαμε, αυτό έγινε πιο δύσκολο και αρχίσαμε να μαλώνουμε και έτσι τρεις από εμάς μας άφησε να φύγουμε. Μετά πήγα στο Καράτσι, τη μεγάλη πόλη στο Πακιστάν όπου δούλεψα σε ένα ξενοδοχείο. Αλλά η ζωή ήταν σκληρή και εκεί και έτσι αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι μέχρι την Ευρώπη. Αργότερα μέσω του Ερυθρού Σταυρού προσπαθήσαμε να βρούμε την οικογένειά μου αλλά δεν τους βρήκαμε, παρόλο που βρήκαμε τον Πακιστανό ιδιοκτήτη παιδιών σκλάβων. Επίσης αργότερα έμαθα από το ίντερνετ ότι πολλά παιδιά από τη φυλή Χαζάρα, οπού ανήκω, καταλήγουν σκλάβοι.
Τι προτιμάς να ζωγραφίζεις περισσότερο;
Τοπία, πράσινα τοπία με βουνά σαν αυτά της Σουηδίας. Είναι ένας από τους λόγους που ήθελα να πάω εκεί.
Από πού βρίσκεις την έμπνευση σου;
Δεν ξέρω. Απλά ελπίζω κάποτε να το κάνω αυτό επαγγελματικά.
Ποια είναι τα σχέδια σου τώρα, ποιες είναι οι ελπίδες σου για το μέλλον;
Σε αυτήν την χώρα δεν υπάρχει ελπίδα. Είμαι 2 μήνες άστεγος (από τότε που ξαναγύρισα πίσω). Έχω πάει σε όλες τις ΜΚΟ και καταλήψεις για βοήθεια αλλά λένε ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος. Ένα πρόγραμμα που έχω στο μυαλό μου για του χρόνου είναι να πάω στο Αφγανιστάν για κάποιο διάστημα να ψάξω για τους δικούς μου.
Σημείωση: Όλες οι ζωγραφιές είναι του Rahmat Ali.
