Θα σας μιλήσω για ένα παρακλάδι του δέντρου της ανθρώπινης βλακείας (ναι το ξέρω, αυτό το δέντρο έχει μεγαλώσει επικίνδυνα και τείνει να καταπιεί ολόκληρη την ανθρωπότητα). Το παρόν άρθρο έχει ως σκοπό την εκτόνωση του αρθρογράφου προς αποκατάσταση της ψυχικής του ηρεμίας αλλά φιλοδοξεί και να αποτελέσει οδηγό επιβίωσης έναντι ενός συγκεκριμένου παρακλαδιού της βλακείας. Ο λόγος για το αιώνιο φαινόμενο της κομπορρημοσύνης.
Την προηγούμενη βδομάδα χρειάστηκε να πάω σε μια δημόσια υπηρεσία για να παραλάβω ένα χαρτί. Πρωινό ξύπνημα, βιασύνη και στρίμωγμα με ανθρώπους που ούτε αυτοί χαίρονταν με το να βλέπουν την τσιμπλιασμένη μου φάτσα, ούτε κι εγώ τις αγουροξυπνημένες μουτσούνες τους. Το μόνο που μας απέμενε λοιπόν, ήταν να κάνουμε υπομονή μπας και γυρνούσαμε νωρίτερα στα σπίτια μας. Πάνω που ένιωθες πως υπήρχε κάποια ελπίδα όλα να τελειώσουν σε αξιοπρεπή χρόνο για έναν κουτσό βραδύποδα , δυο τυπάδες άρχισαν να τσακώνονται για τη θέση στη σειρά. Κι εκεί που είχαν αρχίσει τους λεκτικούς διαξιφισμούς και πρωταγωνιστούσαν σε έναν τσακωμό που σέβεται τον εαυτό του, ΤΣΟΥΠ! ΝΑ ΤΟ! Ο τύπος που ήθελε να φάει τη σειρά του άλλου πετάει το πιο άκυρο επιχείρημα που θα μπορούσε να ακουστεί στην ιστορία των διαπληκτισμών. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» Ωπα-ωπα, ήχος βινυλίου που πετάει τη βελόνα του πικάπ, σταμάτημα του χρόνου και στροφή του αρθρογράφου προς την κάμερα.
Οι άνθρωποι ως όντα που διαθέτουν λογική, είναι προικισμένοι με την αυτοσυνείδηση. Πρόκειται για την ικανότητα του ανθρώπου να γνωρίζει τον εαυτό του κι η ανάπτυξη της ξεκινά απ’ τη νηπιακή ηλικία. Είναι με λίγα λόγια όλες οι ιδέες που έχουμε γύρω απ’ τον εαυτό μας, την εικόνα μας, την προσωπικότητά μας. Το θέμα με κάποιους ανθρώπους είναι πως ενώ αυτή ξεκίνησε, είτε σταμάτησε μετά από λίγο, είτε άρχισαν να ταυτίζουν την εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους με την εικόνα που θα ήθελαν να είχαν, είτε ξύπνησαν μια μέρα και αποφάσισαν πως τελικά κολυμπάνε σε μια θάλασσα απέραντης γαματοσύνης, γιατί έτσι. Κάπου αυτή η ικανότητα χάνεται, η εικόνα ανακατασκευάζεται, κάτι πάει στραβά δηλαδή.
Οι κομπορρήμονες, ή αλλιώς αλαζόνες, καυχησιάρηδες, υπερόπτες είναι ένα είδος που ευδοκιμεί παντού. Τους έχουμε πετύχει στο δρόμο, στη δουλειά, στους χώρους διασκέδασης και γενικά όπου υπάρχει, κυκλοφορεί και συνδιαλέγεται το ανθρώπινο είδος.
Η μεγαλομανία τους πιθανά να οφείλεται σε κάποια γνωριμία που τυχαίνει να έχουν με κάποιο άτομο που για κάποιο λόγο αυτοί τυχαίνει να εκτιμούν, ακόμα κι αν πρόκειται για βοηθό αναπαραγωγής Panda ή τον δύτη που συλλέγει τα μπαλάκια του γκολφ απ’ τις τεχνητές λίμνες του γηπέδου. (Ναι, υπάρχουν και τα δύο επαγγέλματα. Ναι, το ξέρω πως είναι περίεργο. Όχι, δε γνωρίζω αν το ζωάκι της wwfαναπαράχθηκε με ανθρώπινη βοήθεια).
Πρόκειται για είδος εξαιρετικά επικίνδυνο μιας και νομίζουν πως χάρη σ’ αυτούς συνεχίζει η εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα να αποτελεί παγκόσμια σταθερά. Χωρίς υπερβολή, άσχετα αν το δηλώνει ή το κρατάει για τον εαυτό του, βαθιά μέσα του νιώθει πως αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν ερχόταν στη γη τα τοστ δεν θα ήταν τετράγωνα, οι άνθρωποι θα ζούσαν ακόμα σε σπηλιές και θα γυρνούσαν γρυλίζοντας εδώ κι εκεί ενώ τριχωτά μαμούθ θα τις παίζανε με βροντόσαυρους στην Πανεπιστημίου.
Αγαπημένη φράση που εκστομίζεται χωρίς σκέψη και αιδώ: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». Όχι αλήθεια, θέλω λεπτομερή ανάλυση για το πώς σε περίπτωση που ξυπνούσες στραβά σήμερα, 4 γιγάντια σούπερ Νόβα θα κατάπιναν τον αστερισμό της Ανδρομέδας. Αν σου χυνόταν ο καφές το πρωί, το Γιέτι των Ιμαλαίων θα έβγαινε μετανιωμένο και θα φώναζε «φτου ξελευθερία για όλους» και πως αν κατάφερνες να κατουρήσεις χωρίς να πεταχτεί σταγόνα στο καπάκι της τουαλέτας θα έβρισκαν το ξεχασμένο γράμμα που θα με έπαιρνε μαθητή στο Χόγκουαρτς. Αν δε μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά τότε απλά κάνε μας τη χάρη. Α και που’ σαι , πρόσεχε μην πάθεις και τίποτα κι αποδιοργανωθεί το κάρμα, με αποτέλεσμα να καταλήξουν οι αμερικανοί πρόεδροι της τελευταίας 40ετίας με τσάρτερ στον παράδεισο κι ο Δαλάι Λάμα σε καταναγκαστικά έργα, να ξεδιαλέγει πυρωμένους κόκκους άμμου σε παραλία που τη χέζουν εκατομμύρια γιγάντιοι κορμοράνοι!
Πέραν του ατομικού επιπέδου στο οποίο είναι αφάνταστα εκνευριστικό, τώρα συλλογιστείτε τι γίνεται σε ευρύτερο επίπεδο, στη γειτονιά, στο χωριό, στην κοινωνία. Άνθρωποι που δεν καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια στο να εξελιχθούν ως άτομα, σπαταλούν ενέργεια περιφέροντας το σαρκίο τους κι επιδεικνύοντας την κούφια τους διάσταση με περίσσιο ζήλο. Σκέψου μια ολόκληρη πόλη με τον κάθε κουραμπιέ να κάνει το κομμάτι του. Κομπασμός δίχως εξέλιξη, μη εξέλιξη ίσον ακινησία, ακινησία ίσον απουσία ζωής. Την έχουμε πατήσει φίλε αναγνώστη.
«Γνώθι σαυτόν» έλεγε ο Σωκράτης, που ερμηνεύεται ως γνώρισε τον εαυτό σου. Και σταμάτα να μας τα κάνεις τσουρέκια, θα μπορούσα να προσθέσω. Δεν έβλαψε ποτέ κανέναν η δουλειά με τον εαυτό του. Η προσπάθεια του να γνωριστείς με το άτομο που πραγματικά είσαι. Να αναγνωρίσεις τις αδυναμίες σου, να αποδεχθείς τον εαυτό σου κι αν δε σου περνά απ’ το μυαλό να βελτιωθείς τότε κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν προσπαθείς να μας πείσεις για κάτι το οποίο δεν είσαι, με απώτερο σκοπό την ωφέλεια σου σε βάρος των υπολοίπων.
Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά που θα έρθετε σε επαφή με κάποιο τέτοιο άτομο, που θα αναρωτηθεί φωναχτά «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», αγκαλιάστε τον σφιχτά και πείτε του: «Επιτέλους σε βρήκα». Έπειτα καθίστε κι αραδιάστε του με ενθουσιασμό όλες τις επιθυμίες και τις ευχές που θα θέλατε να πραγματοποιήσει για σας κι απολαύστε τις εκφράσεις ενός αποσβολωμένου προσώπου. Καλή σας διασκέδαση.
Κι όπως λέει κι ο ποιητής αυτό που προσπαθώ να πω σε δυο σελίδες:
«Αν βρεις άνθρωπο που να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, να είσαι βέβαιος πως αυτή είναι η μόνη μεγάλη ιδέα που πέρασε απ’ το μυαλό του».
