''Είναι μόνο επειδή μερικές φορές κανείς έχει μόνο την ελπίδα για να ελπίζει" έγραψε ο Λένος Χρηστίδης στο Bororό αρκετά χρόνια πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου. Κι όμως περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια ποια ήταν η κυρίαρχη ψυχολογική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου και γιατί κατ'επέκταση έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια αναμενόμενη, άνετη και ιστορική επικράτηση. Η ελπίδα έχει επιτέλους έρθει, σύμφωνα με το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ [και ουχί κυβέρνηση της αριστεράς οπως -αφελώς- προσπάθησαν να μας πείσουν κάποιοι πως είναι (κυβέρνηση της αριστεράς είναι αυτή που εφαρμόζει αριστερή πολιτική.)] είχε την ευκαιρία της. Μια ευκαιρία που ακόμα κι αν δεχτούμε πως άξιζε, πήγε χαμένη. Το πιθανότερο βέβαια είναι ο Τσίπρας να έχει και δεύτερη χαμένη (;) ευκαιρία.
Πέτυχε πολλά αυτούς τους μήνες ο Τσίπρας και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως. Πέτυχε να μην αλλάξει καθόλου το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων παρά τις ρητές δεσμεύσεις Σκουρλετοστρατούληδων (ή Στρατουλοσκουρλέτηδων, αν προτιμάτε) στα προ μεσοπροθέσμου δεδομένα. Γενικά πέτυχε να μην κάνει τις αλλαγές τις οποίες είχε εξαγγείλει και βάσει των οποίων επιλέχθηκε να κυβερνήσει. Η λίστα αυτών των επιτυχιών είναι μεγάλη και κουραστική μια ακόμη καταγραφή της. Πέτυχε όμως να περάσει νομοσχέδια όπως αυτό για την ιθαγένεια ή τις 100 δόσεις, τα οποία προσωπικά θεωρώ πως υπήρξαν η πραγματική ''αριστερή παρένθεση''. Πέτυχε να φέρει το τρίτο μνημόνιο, το σκληρότερο όλων (και με την μεγαλύτερη στήριξη εντός βουλής): όχι μονο γιατί περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο φορομπηχτικά και υφεσιακά μέτρα άλλα γιατί είναι ''φορτωμένο'' και με όλες τις προηγούμενες μνημονιακές ρυθμίσεις (τι έγινε η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων ρε παιδιά;) Α!Περιλαμβάνει και κάποια άλλα πράγματα-προγράμματα-γάμα τα η συμφωνία:
α) την ίδρυση και λειτουργία ενός νέου ΤΑΙΠΕΔ,το οποίο έχει ως μακροπρόθεσμο στόχο να φέρει έσοδα ύψους 50 δισ.ευρώ μέσω κυρίως ιδιωτικοποιήσεων. Στόχος ανέφικτος, άρα νέα μέτρα για να καλυφθεί το όποιο κενό προκύψει στα έσοδα.
β) το περίφημο πια πακέτο Γιουνκέρ ύψους 35 δισ.ευρώ. Στην πραγματικότητα το πακέτο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από το ΕΣΠΑ. Μόνο όμως ένα μέρος αυτού του ποσού θα απορροφηθεί και θα ''πέσει'' στην ανάπτυξη (την ποιά; υπέρ ποιου και με τι όρους;)
Και τέλος, γ) μια κάποια δέσμευση ότι κάπου κάποτε θα συζητηθεί το θέμα του ελληνικού χρέους και η μείωση του. Είναι σημαντική η ύπαρξη αυτής της δέσμευσης; Ναι. Υπάρχει πιθανότητα να μειωθεί άμεσα το χρέος; Μάλλον ναι. Θα είναι σημαντική η απομείωση αυτή; Μάλλον όχι. Θα λύσει το ελληνικό πρόβλημα; Όχι, σημαντικότερο πρόβλημα για το ελληνικό κράτος είναι η ύπαρξη ελλειματικών προϋπολογισμών. Βέβαια ο Τσίπρας έχει, απ' όταν ακόμη ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, δεσμευτεί για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, πράγμα που πιθανότατα σημαίνει πως θα χρειαστούν -καλά το μαντέψατε- επιπλέον μέτρα.
Ναι, επιπλέον μέτρα, ήταν άλλωστε ποτέ αρκετά τα μέτρα τα τελευταία 5 χρόνια; Και δεν είναι να πεις πως τα συμφωνημένα, και ορισμένα ήδη ψηφισμένα, μέτρα είναι ήπια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περαιτέρω μείωση στις συντάξεις. Η μείωση μέσω της αύξησης των εισφορών τόσο σε κύριες (από 4% σε 6%) όσο και σε επικουρικές (από 0% σε 6%) μοιάζουν με προεόρτια ή προκαταρκτικά μπροστά στις μειώσεις που θα προκύψουν από το 2016. Θα αυξηθούν επίσης τα φορολογικά βάρη, με νέα, είτε άμεση είτε έμμεση, φορολόγηση, παράλληλα θα συνεχιστεί το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, το οποίο θα μετανομαστεί, κατά πάγια τακτική, αξιοποίηση. Κύριες συνέπειες θα είναι η αύξηση της ανεργίας (30%) και η κλιμάκωση της ύφεση της ελληνικής οικονομίας.
Κάπου εδώ, μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου υπό το φως του αυγουστιάτικου φεγγαριού, ξεκινάει η μαεστρική διαχείριση του ζητήματος από τον Τσίπρα. Επιχειρεί να πείσει -ξανά αφελώς- πως η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω και άρα πάμε σε εκλογές εξαιτίας των διασπαστών. Ταυτόχρονα κηρύττει τον πόλεμο στο παλιό πολιτικό σύστημα περισσότερο για να επιβιώσει πολιτικά και εκλογικά και λιγότερο γιατί μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο (αν υπάρχει κιόλας τέτοιος πόλεμος). Αιφνιδιάζει και αποπροσανατολίζει έτσι την ελληνική κοινωνία. Μια διαχρονικά κακοπληροφορημένη και με δυσανεξία στην αλήθεια ελληνική κοινωνία. Έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα με την αλήθεια η ελληνική κοινωνία, που δεν μπορεί να παραδεχτεί είτε τα μεμονωμένα άτομα είτε τα κόμματα/συλλογικότητες που της είπαν την αλήθεια. Η πλειοψηφία της κοινωνίας καλείται να ψηφίσει ξανά ευρισκόμενη σε καθεστώς άγνοιας.
Παρά τα τόσα -και άλλα τόσα- αρνητικά μπορεί να προσάψει κάποιος συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προσωπικά θεωρώ πως ήταν χρήσιμη. Η χρησιμότητα της προκύπτει από το γεγονός πως διέλυσε ή μπορεί να διαλύσει αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που είχαν στελέχη, βουλευτές, υπουργοί και -ελπίζω- ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε ''προχώρημα'' για την κοινωνία και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να θεωρηθεί άχρηστο ή ασήμαντο.Έχουμε φτάσει στο σημείο που όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα είναι γυμνά, ορθότερα ξεγυμνωμένα, κι όμως το αποτελέσμα των εκλογών προμηνύεται απογοητευτικό.
Ένα αναρχικό σύνθημα* της Λατινικής Αμερικής λέει πως: "υπάρχουν δυο είδη πολιτικών** : οι ανίκανοι και οι ικανοί για τα πάντα". Η ιστορία διαχρονικά και παγκόσμια φαίνεται πως το επιβεβαιώνει. Αυτός που σίγουρα δεν μπορεί να το διαψεύσει είναι ο Τσίπρας, οπότε....
*έτσι για να χαμογελάσει η Α. η σημαντική
** ή δυο ειδών πολιτικοί (fcf likes this)
Το σκίτσο που κοσμεί το κείμενο είναι του Θοδωρή Ζάκκα.
