[αν προτιμάτε να διαβάσετε την πρωτότυπη εκδοχή του κειμένου στα αγγλικά πατήστε εδώ]
Σίγουρα κάποιοι θα έχετε ταξιδέψει σε καλύτερα μέρη. Σίγουρα κάποιοι θα έχετε καλύτερες ιστορίες να πείτε. Και πιθανότατα λίγοι θα φαντάζονταν ποτέ τη Σιβηρία σαν ονειρεμένο τόπο. Κι αυτό επειδή δεν είναι ονειρεμένη. Κι όμως, πριν από ακριβώς έναν χρόνο προκάλεσα τον εαυτό μου αποφασίζοντας να δοκιμάσω να ζήσω εκεί για μερικούς μήνες. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...
Η προσφορά για μια θέση πρακτικής άσκησης ήρθε από το Salekhard, την κοντινότερη πόλη στον Πολικό Κύκλο. Λίγο πριν τελειώσει η συνέντευξή μου στο skype με την εργοδότη μου, ρώτησα δειλά για τους υπόλοιπους υποψηφίους, στην προσπάθειά μου να καταλάβω ποιες ήταν οι πιθανότητες να με διαλέξουν. Το μελλοντικό αφεντικό μου γέλασε και μου εξήγησε πως δεν υπήρχαν άλλοι υποψήφιοι για τη θέση κι ότι με το ζόρι κατάφερε να με βρει. Ήμουν τρισετυχισμένη! Επιτέλους, θα ταξίδευα στη μέση του πουθενά!
Με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, έκανα τα χαρτιά μου για τη VISA, αγόρασα τα εισιτήρια και βρήκα το δρόμο μου μέχρι τον έλεγχο του αεροδρομίου. Στον έλεγχο, ο υπεύθυνος μού χαμογέλασε και μου είπε: “Εκεί που πηγαίνεις, πήγαιναν κι άλλοι άνθρωποι πριν από κάποια χρόνια. Μόνο που αυτοί δεν χαμογελούσαν καθόλου...”
Στο αεροπλάνο έγινα φίλη με τους συνεπιβάτες των διπλανών θέσεων: ένας δικαστής κι ο φίλος του, αστυνομικός. Πώς κατάφερα να μάθω τα επαγγέλματά τους ενώ δεν μιλούσαμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου; Για καλή μου τύχη είχα πάνω μου ένα ρωσορουμανικό λεξικό για τους βασικούς διαλόγους. Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που το χρησιμοποίησα. Ήταν όμως πραγματικά χρήσιμο, αφού οι συνομιλητές μου αποδείχθηκαν πολύ περίεργοι: τι κάνω εδώ ενώ δεν μιλάω καθόλου ρώσικα; Έδειξα τη λέξη “учитель”, δηλαδή “δασκάλα” στο λεξικό μου. Αυτό τους καθησύχασε για λίγο, αλλά προέκυψαν κι άλλες ερωτήσεις. Το λεξικό μου δεν μπορούσε να μάς βοηθήσει μ' αυτές, κι έτσι απλά γελάσαμε (υποθέτω πάντως πως με ρώτησαν πώς θα γινόμουν δασκάλα ενώ δεν γνώριζα λέξη ρώσικα). Όταν φτάσαμε στην περιοχή Yamal-Nenets, κοίταξα έξω από το παράθυρό μου... Κυρίες και κύριοι, η γή ήταν καλυμμένη με χιόνι μέσα στο Σεπτέμβρη!
Σε λίγο θα ξεκινούσε το πάρτυ.
Στο αεροδρόμιο με περίμενε μια βελτιωμένη εκδοχή της Lyv Tyler μέσα σ' ένα κομψό, σοβιετικό αμάξι Volga. H σωσίας της Lyv Tyler ήταν το αφεντικό μου. Με πήγε στο “σπίτι μου” (κι όμως είχα ήδη το “σπίτι μου” στη Σιβηρία, ένα όμορφο διαμέρισμα εβδόμου οροφου) όπου είχε κανονίσει να μένω. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο κατάλαβα τι είχε στο μυαλό του ο Bono όταν τραγουδούσε “blown by the wind” κρατώντας την κάθε νότα όλο και περισσότερο. Αλλά και πάλι, ήμουν χαρούμενη.
Την επόμενη μέρα ήμουν ήδη στο δρόμο για τη δουλειά. Μου πήρε 20 λεπτά να φτάσω στο σχολείο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η απόσταση είναι περίπου 10 λεπτά, αλλά ο δυνατός αέρας και οι παγωμένοι δρόμοι απαιτούσαν μεγαλύτερη προσπάθεια από την πλευρά μου και ο εξοπλισμός του σκι δε βοηθούσε και πολύ.
Στο σχολείο είχαν ενημερωθεί όλοι για την άφιξή μου και με περίμεναν: τα παιδιά, οι δάσκαλοι ακόμα και οι κυρίες της κουζίνας. Είχα χρόνια να νιώσω τόση πολλή συλλογική αγάπη. Ένιωσα λες και ανήκα σε κάποια παράξενη θρησκευτική σέχτα. Με λάτρευαν. Μου έδωσαν τόση αγάπη, προσοχή και θαυμασμό που κάλυψε τις ανάγκες μου για μια ολόκληρη ζωή. Και τόσα δώρα...
Οι ερωτήσεις των παιδιών ξεκινούσαν από το τυπικό “πόσο χρονών είστε;” και “έχετε αγόρι;” μέχρι το “και τι κάνετε όλη τη ημέρα στο Salekhard;”
Για τους περισσότερους μαθητές μου, αυτή ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαν κάποιον ξένο. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της παραμονής μου, με γέμιζαν αγκαλιές καθημερινά. Συχνά κάποιο απ' τα παιδιά μού ζητούσε το αυτόγραφό μου! Όταν περπατούσα στους διαδρόμους του σχολείου με χαιρετούσαν όλοι χαρούμενοι, και οι πιο μικροί μαθητές τρέχανε να μ' αγκαλιάσουν. Έγινα φίλη με όλο το σχολείο κατευθείαν. Κάθε φορά που έμπαινα σε μια τάξη, η πρώτη φράση που άκουγα ήταν: “Κοίτα το συμμαθητή μου! Είναι χαζός!” Οι μαθητές μου είχαν εμμονή μ΄αυτή τη φράση, την άκουσα αμέτρητες φορές από κάθε τάξη! Έτσι κατάλαβα ότι σε κάθε τάξη υπήρχε κι ένας χαζός.
Σύντομα άρχισα να καταλαβαίνω κι άλλα πράγματα, όπως το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς μαθητές. Κάποιοι ήταν τόσο πλούσιοι που περνούσαν τις διακοπές τους στην Κούβα, ενώ άλλοι δεν είχαν αρκετά για να ταξιδέψουν μόλις έξω από την περιοχή που έμεναν. Όταν ρωτούσα τους μαθητές μου πού έχουν ταξιδέψει, κάποιοι μού έλεγαν πως δεν είχαν βγει ποτέ από τη Ρωσία, ενώ άλλοι απαντούσαν απλά “στην Ευρώπη” -που σημαίνει σε κάθε χώρα της Ευρώπης, όπως μου ξεκαθάριζαν βλέποντας το ξάφνιασμά μου. Το Νοέμβριο, το σχολείο είχε μια εβδομάδα διακοπές. Κι ενώ εγώ περίμενα τα παιδιά να επιστρέψουν στις τάξεις και βαριόμουν απίστευτα, οι πλούσιοι μαθητές μου κάνανε διακοπές στο Dubai. Έτσι απέκτησα και δώρα από το Dubai.
Είχα πει σε όλους οτι θέλω να πιω “medovukha”. Ένας φίλος μου, που είχε πρόσφατα επισκεφθεί τη Σιβηρία, με είχε συμβουλέψει να δοκιμάσω, όσο δύσκολο κι αν ήταν να τη βρω. Και ήταν πραγματικά δύσκολο. Λένε οτι κάποτε η medovukha ήταν πιο δημοφιλής και από τη βότκα στη Ρωσία, αλλά μετά η συνταγή της χάθηκε. Ευτυχώς, η συνταγή ξαναβρέθηκε και είχα την τύχη να δοκιμάσω. Ένα ολόκληρο μπουκάλι medovukha έφτασε στα χέρια μου στο σχολείο, φερμένο από τους γονείς ενός μαθητή μου που με τη σειρά τους χρειάστηκε να το ζητήσούν από τους γείτονές τους, οι οποίοι είχαν απόθεμα μετά από ένα φεστιβάλ medovukha που παρακολούθησαν!
Πριν περάσει πολύς καιρός η “Lyv Tyler” έφερε τα κανάλια στο σχολείο και μια ανόητη συνέντευξή μου μεταδόθηκε στο κρατικό κανάλι Russia-1. Οι φίλοι μου από τη Ρωσία με κορόϊδευαν λέγοντας πως είμαι πια μια περσόνα της ρωσικής τηλεόρασης. Ήμουν και στην εφημερίδα. Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει “Το άρωμα” του Süskind, αλλά το τέλος του απεικονίζει μ' έναν τρόπο την κατάσταση στην οποία βρέθηκα: όλοι με αγαπούσαν χωρίς λόγο. Φαντάζομαι οτι έτσι γίνεται όταν είσαι ο μοναδικός ξένος στην πόλη. Τουλάχιστον σε μία πόλη που δεν γίνεται ποτέ τίποτα συναρακτικό.
Ένα βράδυ, ήμουν στο λεωφορείο με μία φίλη και συζητούσαμε (προφανώς) στα αγγλικά. Πριν περάσει πολλή ώρα, ο οδηγός κι οι επιβάτες άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους και να γελάνε (εις βάρος μας, όπως θα μάθαινα αργότερα). Είδα τη φίλη μου να φωνάζει θυμωμένα στον οδηγό, μιλώντας του στα ρώσικα, αλλά δεν καταλάβαινα ακόμα τι γινόταν... Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο μού εξήγησε τι είχε συμβεί: μην έχοντας συνηθίσει τους ξένους, οι επιβάτες και ο οδηγός νόμισαν πως είμαστε μαθήτριες από τη Ρωσία που προσποιούμαστε τις Αγγλίδες κι ο οδηγός μάς είχε προτείνει να αρχίσουμε να παρακολουθούμε μαθήματα θεάτρου! Μού φάνηκε ξεκαρδιστικό και είναι ακόμα μία από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις –και μια από τις χειρότερες για τη φίλη μου.
Όσο περνούσε ο καιρός, οι περαστικοί στο δρόμο με αναγνώριζαν από τον εξοπλισμό του σκι που φορούσα. Γιατί, είτε το πιστεύετε είτε όχι, κυρίες και κύριοι, ήμουν η μοναδική που φορούσε ειδικό ρουχισμό. Οι γυναίκες στη Ρωσία φορούσαν μόνο γούνες και νάυλον καλσόν! Όσο εγώ έτρεμα μέσα στο μπουφάν του σκι και το εσωθερμικό παντελόνι, αυτές φορούσαν κοντές φούστες... στους -30˚C. Φαντάζομαι πως δικαίως θεωρούνται “θερμές” γυναίκες!
Το ντύσιμο των γυναικών δεν ήταν το μοναδικό που μου έκανε εντύπωση. Έβλεπα ανθρώπους να κάνουν σκι στο δρόμο -τα σκι είναι, όπως φαίνεται, κάτι σαν τα πατίνια στη Σιβηρία-, παιδιά να παίζουν με κουβαδάκια της παραλίας στο χιόνι και να πέφτουν κάτω από τον αέρα... Κι ένα βράδυ είδα αυτές τις πολύχρωμες ουράνιες στήλες... Πριν εγκατασταθώ στη Σιβηρία και ενώ έψαχνα για να βρω πληροφορίες για την πόλη, βρέθηκα σε κάποια ύποπτα έως αναξιόπιστα blog. Σ' ένα από αυτά έγραφε πως το Βόρειο Σέλας είναι ορατό στον ουρανό σχεδόν κάθε βράδυ και είναι τόσο διάσημο στο Salekhard, που ακόμα και τα σούπερμαρκετ ή τα σινεμά έχουν το όνομά του. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα έβλεπα το Βόρειο Σέλας με τα μάτια μου! Κοιτούσα τον ουρανό κάθε βράδυ και περίμενα να εμφανιστεί. Κι επειδή δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα στράφηκα στη φίλη μου, Αναστασία, για εξηγήσεις πάνω σ' αυτό το μυστήριο. Κι έτσι έμαθα πως το ίντερνετ μου είχε πει ψέματα. Μού εξήγησε, με τρόπο που έδειχνε πως λυπάται που μ' απογοητεύει, πως ακόμα κι η ίδια, όπως και όλοι οι φίλοι της, είχε δει το Βόρειο Σέλας μόλις μία ή δύο φορές. Moύ επιβεβαίωσε, ωστόσο, ότι στο παρελθόν υπήρχε ένα σινεμά με τ' όνομά του, “Aurora Borealis”. Πάντως, ένα βράδυ κατάφερα να δω κάτι: τους πυλώνες φωτός. Στην αρχή νόμισα πως ήταν το Βόρειο Σέλας, αλλά δεν είχε τις χαρακτηριστικές του καμπύλες. Κράτησε μόνο για δέκα λεπτά, αλλά το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Την επόμενη μέρα το είπα σε όλους τους φίλους μου, αλλά όπως φαίνεται ήμουν η μοναδική που το είχε δει, κι έτσι νομίζω ότι δε με πίστεψαν ποτέ.
Όσο περνούσε ο καιρός αισθανόμουν όλο και πιο χαρούμενη. Δεν μπορούσα πια να φανταστώ ότι θα έφευγα κάποια στιγμή. Το μοναδικό πραγματικό μειονέκτημα του Salekhard είναι ότι είναι αποκομμένο από τις άλλες πόλεις, χωρίς καμία συγκοινωνία, δρόμο ή σιδηρόδρομο. Δεν υπάρχει τίποτε πέρα από το αεροδρόμιο. Μου είπαν πως παλιότερα είχαν προσπαθήσει να φτιάξουν σιδηρόδρομο, αλλά υπήρξαν τόσοι νεκροί στη διάρκεια των έργων που αναγκάστηκαν να σταματήσουν. Ωστόσο, υπήρχε ένας περίεργος τρόπος να ταξιδέψεις στη γειτονική πόλη. Μπορούσες να μετακινηθείς με αυτοκίνητο, πάνω στον παγωμένο ποταμό. Αν ο πάγος ήταν αρκετά χοντρός, μπορούσες να οδηγήσεις ως τη διπλανή πόλη. Αν είχες τα κότσια να το κάνεις. Είχα τα απαραίτητα κότσια, αλλά δεν είχα αυτοκίνητο (ούτε βέβαια δίπλωμα, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε).
'Εναν μήνα μετά την άφιξή μου έμαθα κάτι ενδιαφέρον. Η οικογένεια της Αναστασίας με είχε καλέσει για δείπνο στο σπίτι τους. Δεν ήξερα τι να τους πάρω και σκέφτηκα να αγοράσω ένα μπουκάλι κρασί. Στο μαγαζί προσπάθησα χωρίς καμιά επιτυχία να εξηγήσω τι έψαχνα. Ευτυχώς, η υπάλληλος ήταν ευγενική κι υπομονετική και με ρώτησε απο πού είμαι, αφού πρώτα δείχνοντας τον εαυτό της μού είπε: “Μολδαβία”. Μόλις το άκουσα, είπα κάτι στα Ρουμάνικα για να σιγουρευτώ. Και μπίνγκο! Μου απάντησε στα μολδαβικά, όπως ονόμασε τη μητρική της γλώσσα, που στα αφτιά μου ήταν ενός είδους αρχαία ρουμάνικα. Κάπου κάπου μού ήταν δύσκολο να καταλάβω τι έλεγε. Αφού άκουσε την ιστορία μου μού έφερε το κρασί που ζητούσα και μού υποσχέθηκε πως θα μου γνωρίσει έναν νεαρό συμπατριώτη της, στην ηλικία μου, μιας και ήταν φανερό στα μάτια της πως βαριόμουν μέχρι θανάτου σ΄αυτή την πόλη -φαντάζομαι οτι πίστεψε πως σκοπεύω να πιώ όλο το μπουκάλι μόνη μου... Και πραγματικά το αγόρι με πήρε τηλέφωνο [ξέχασα να αναφέρω οτι οι Ρώσικες SIM δεν εφαρμόζουν στα ευρωπαϊκά κινητά, ζήτημα που είχε τακτοποιήσει μαζί με τα υπόλοιπα η διεύθυνση του σχολείου μου] και με προσκάλεσε σε μια τρομακτική βόλτα στην πόλη με το αυτοκίνητό του, στις 10 το βράδυ, μόλις θα τελείωνα από τη δουλειά μου. Αντί γι' αυτό του πρότεινα να περπατήσουμε, αλλά μου απάντησε ότι αν μείνουμε έξω για λίγα λεπτά θα παγώσουμε -και δε μπορούσα να μη δικαιολογήσω αυτό το επιχείρημα. Δεν ήθελα να τον καλέσω στο σπίτι μου, και όσο σκεφτόμουν τι να κάνω, θυμήθηκα τη μεσήλικη υπάλληλο. Μου φαινόταν τόσο αξιόπιστη κι αυτή και το αγόρι. Έτσι αποφάσισα να μπω στο αμάξι του -ο κόσμος εκεί είχε μόνο τετράτροχα οχήματα για να αποφύγει τις μηχανές που παγώνουν στη διάρκεια της νύχτας- και το αγόρι πραγματικά προσπάθησε να μ' εντυπωσιάσει. Ήταν ένας Μολδαβός -χεμ- εγκληματίας που παραλίγο να σκοτώσει κάποιον σ' έναν καυγά και γι' αυτό χρειάστηκε να το σκάσει για τη Ρωσία, και αν ποτέ γυρίσει στην πατρίδα του θα κατηγορηθεί για φόνο, όμως δεν ήταν κακός άνθρωπος -απλά κάποιος που υπερασπιζόταν τους φίλους του. Εδώ δουλεύει από τις 06.00 το πρωί μέχρι τις 10.00 το βράδυ κι έχει μιαν ουλή, τη βλέπω κάθαρα στο μάγουλό του. Θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο Ρώσο παρά Μολδαβό, μιλάει άλλωστε καλύτερα Ρώσικα, και η κοπέλα του ήταν Ρωσίδα. Τώρα με πηγαίνει στο μέρος όπου χώρισαν. Όσο μου διηγούνταν την ιστορία της ζωής του, έτρεχε σαν οδηγός της φόρμουλα-1 στους παγωμένους, γεμάτους χιόνι δρόμους του Salekhard. Με ρώτησε αν φοβάμαι και μού είπε πως δε θα έπρεπε να φοβάμαι. Σκεφτόμουν: “Είτε λέει την αλήθεια είτε όχι, είναι τρελός. Κι εγώ ακόμα πιο τρελή που ήρθα μαζί του!”
Δεν τολμούσα καν να τον ρωτήσω για ποιόν λόγο ήθελε να με πάει στο σημείο του χωρισμού του, αλλά κατάλαβα ότι ήταν έξω από την πόλη. Είχαμε ήδη περάσει προ πολλού το αεροδρόμιο, όταν μαζεύοντας το θάρρος μου (not!) τον ρώτησα πού πηγαίναμε. Μου ξαναείπε πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Επιτέλους, είχαμε φτάσει. Από το σημείο που βρισκόμασταν είχαμε μια υπέροχη, πανοραμική θέα της πόλης, αλλά εγώ ήθελα απλά να γυρίσω σπίτι μου. Αντί για το σπίτι, βρεθήκαμε σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία όπου συνέχισε να μου διηγείται το ηρωικό έπος της ύπαρξής του. Ήξερα ήδη ονομαστικά όλους του τους συγγενείς και τους καλύτερούς του φίλους και μαζί με όλες τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες της ζωής τους, είχα μάθει το παρελθόν του, τις φιλοδοξίες του, τα αγαπημένα του πράγματα κι ό,τι μισούσε. Κόντευε 2 τα χαράματα όταν με πήγε στο σπίτι μου και την ώρα που έμπαινα στην πολυκατοικία τον άκουσα να φωνάζει απ' το αυτοκίνητό του “Να ξέρεις πάντως, είσαι πολύ όμορφη!”
Σε λίγο καιρό ήταν τα γενεθλιά μου, οπότε αποφάσισα να οργανώσω ένα πάρτυ. Όλοι οι ντόπιοι με τους οποίους είχα ανταλλάξει πάνω από πέντε προτάσεις ήταν καλεσμένοι. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, αλλά το πάρτυ ήταν καταπληκτικό. Ήταν κι αυτός καλεσμένος. Ήταν αστείο και μαζί περίεργο να ακούς ανθρώπους να μιλάνε στα Αγγλικά, στα Ρώσικα και στα Ρουμάνικα ταυτόχρονα.
Πήρα τα καλύτερα δώρα κι οι τελευταίοι καλεσμένοι έφυγαν γύρω στις 3, αφού πρώτα φρόντισαν να μού διηγηθούν το περίφημο περιστατικό του “Dyatlov Pass” που είχε συμβεί πριν από χρόνια, όχι πολύ μακριά από εκεί που έμενα. Τρόμαξα μέχρι θανάτου και πέρασα το υπόλοιπο βράδυ μου περιμένοντας τα ζόμπι να σκαρφαλώσουν μέχρι τον 7ο όροφο και να μού χτυπήσουν το παράθυρο για να μπουν. Αυτό θυμάμαι από τα γενέθλιά μου. Αυτό και τα δώρα. Μού είχαν φέρει τόσα πολλά δώρα που χρειάστηκε να αφήσω τα μισά μου ρούχα στη Σιβηρία για να χωρέσουν στη βαλίτσα μου. Γιατί φυσικά και δεν μου πήγαινε η καρδιά να πληρώσω επιπλέον 15 ευρώ ανά κιλό στη Lufthansa.
Γυρνώντας από την Σιβηρία, όλοι με ρωτούσαν για το κρύο. Πραγματικά έκανε κρύο, αλλά είχα μάθει να μου αρέσει. Ο άνεμος που λυσσομανούσε – τόσο τρομακτικός που φοβόμουν ακόμα και να ανοίξω τα παράθυρα του σπιτιού μου – ο πάγος και το χιόνι που σκέπαζαν τα πάντα (τόσο πολύ που έπρεπε να μαντέψεις πού ακριβώς τελειώνει το πεζοδρόμιο και πού αρχίζει ο δρόμος). Το χιόνι που γλιστρούσε από τις στέγες κι ήταν τόσο επικίνδυνο που συχνά χρειαζόταν να κλείσουν τους δρόμους κι οι μικρές χιονοστιβάδες πάνω στη σκεπή που σε ξυπνούσαν μέσα στη νύχτα με τον αποκαλυπτικό γδούπο που έκαναν πέφτοντας... ήταν πραγματικά ανεκτίμητα.
Ήταν φυσικά παράξενο να ξυπνάω στις 8.30, πριν ακόμα ξημερώσει, να πηγαίνω στο σχολείο και να γυρνώ σπίτι το σούρουπο στις 15.00 . Οι μέρες όλο και μίκραιναν, μέχρι που έφτασαν να είναι ένα εξάωρο συνεχές χάραμα-σούρουπο. Ο ήλιος έμενε χαμηλά όλη την ημέρα κι θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς. Έφυγα από τη Σιβηρία πάνω στην ώρα, ακριβώς πριν το σχολείο κλείσει λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων. Η θερμοκρασία έφτασε τους -60˚C.
Πίσω στο σπίτι με υποδέχτηκαν σαν ηρωίδα. Ως τελειόφοιτη, ανησυχούσα για τη δίμηνη απουσία μου από το πανεπιστήμιο. Προφανώς δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν για το ταξίδι μου, αλλά μια παράξενη φήμη ότι ήμουν στη Σιβηρία με υποτροφία είχε κυκλοφορήσει ανάμεσα στους καθηγητές κι έτσι κανένας δεν φάνηκε να ενοχλείται. Σάς ορκίζομαι, δεν ήμουν εγώ που διέδωσα αυτό το ψέμα. Όλοι περίμεναν να γυρίσω και να τους διηγηθώ τις “απίστευτες εμπειρίες μου”. Βρέθηκα πάλι στο σκηνικό του “Αρώματος”. Κι αυτή τη φορά, η ζωή μου έμοιαζε ακόμα περισσότερο σα να γράφεται από τον Süskind, αφού, αντί να τιμωρηθώ για την απουσία μου, ήμουν -ξανά- αντικείμενο λατρείας. Μια δημόσια προσωπικότητα της πόλης μου επικοινώνησε μαζί μου και ζήτησε να ακούσει την ιστορία μου σε ένα τοπικό καφέ. Κι έτσι βρέθηκα ανάμεσα σε ξένους, φίλους και εχθρούς να δείχνω φωτογραφίες, βίντεο, εφημερίδες και μπάμπουσκες που είχα κρατήσει από το ταξίδι μου. Την επόμενη μέρα ήμουν και πάλι στις εφημερίδες. Αυτή τη φορά στις ρουμάνικες, αλλά κάτι είναι κι αυτό. Μερικά δευτερόλεπτα δόξας, δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν.
Τώρα, κυρίες και κύριοι, τι μάθαμε από όλα αυτά; Θέλετε να γίνετε διάσημοι; Θέλετε να σας λατρεύουν όλοι; Και -να κάτι που ξέχασα να αναφέρω- θέλετε να πληρωθείτε 4 φορές περισσότερο απ' όσο ένας δάσκαλος στη Ρουμανία; Σπεύσατε στη Σιβηρία! Και, κυρίες μου, μην ξεχάσετε τα νάυλον καλσόν σας.
----------------
επίλογος
Πριν απο ένα μήνα η φίλη μου, Αναστασία, με επισκέφθηκε στην Ισπανία μαζί με την οικογένειά της. Ήταν περίεργο να τους βλέπω (κυρίως τη μητέρα της) ντυμένους με ελαφρά,ταξιδιωτικά ρούχα και να τους σκέφτομαι με τις γούνες τους στη Σιβηρία. Απολαμβάναμε την παραλία, όταν ξαφνικά άκουσα κάποιον να μιλάει ρώσικα. Ζήτησα επιβεβαίωση από τη Νατάσα, τη δωδεκάχρονη αδερφή της Αναστασίας (αν και μου φαίνεται περίεργο που δεν κατάλαβαν τη μητρική τους γλώσσα πριν απο μένα) και μου είπε “Ναι, μιλάνε ρώσικα!”. Καλέσαμε την οικογένεια των Ρώσων να φάει μαζί μας το ίδιο βράδυ. Αποδείχθηκε οτι ζούσαν στο Arkhangelsk, αλλά δεν είχαν πάει ποτέ στο Salekhard. Κι έτσι τους είπα: “Σας συστήνω με όλη μου την καρδιά να επισκεφτείτε το Salekhard!” Κι όλοι γύρω μου γελούσαν, και γελούσαν και γελούσαν...
*απόδοση κειμένου στα ελληνικά: Αγγελική Μούσιου
