Για άλλο ένα βράδυ, ήμασταν πιστοί στο ραντεβού μας. Αφού περάσαμε ακόμα μία τελευταία νύχτα, με την ίδια διάθεση, στην ίδια θέση και στο ίδιο μπαρ, αποχωρούμε για το σπίτι με τα σβησμένα φώτα μηρυκάζοντας την ίδια φράση: Tune in tomorrow, Same Bar-time... Same Bar-channel! Εντάξει, ήμασταν πιστοί. Σε ποιό ραντεβού όμως;
Το μη-ον (ή αλλιώς μη-είναι, ουδέν, μηδέν) ανήκει διαχρονικά στο top5 των φιλοσοφικών προβλημάτων. Οι ειδικοί μάς διαβεβαιώνουν ότι πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο απαιτεί μία υπέρβαση από τον ανθρώπινο νου: να συλλάβει το τίποτα, το άλλο, αυτό που ήταν, αυτό που θα είναι, αυτό που δεν είναι. Η ουτοπία, το παράδοξο, το λάθος. Από τον Παρμενίδη έως τον Duns Scot και από τον Κάντ έως τον Φρόυντ και τη σύγχρονη Αστροφυσική, το μη-ον ξυπνάει ποικίλες θεωρητικές κατασκευές και διανοητικές συγχύσεις. Το μη-ον είναι η μία και μοναδική απάντηση που όλοι μας ψάχνουμε. Είναι αυτό που κάνει την πραγματικότητα να μοιάζει με όνειρο. Είναι το χρυσό κλειδί των επιθυμιών. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Κι εμείς λοιπόν ήμασταν και πάλι πιστοί... Σε ποιό ραντεβού; Σε ραντεβού με ένα μη-ον.
Οι τραγουδοποιοί έχουν φροντίσει για λογαριασμό μας να αποτίσουν επαρκώς φόρο τιμής στο συγκεκριμένο και τόσο ιδιαίτερο μη-ον. Οι Lemonheads, για παράδειγμα, είναι που τραγουδούν «No one’s heard her last name / I ain’t asked / So who am I to blame?», χοροπηδώντας έτσι στο ρεφραίν με τις συλλαβές του όνοματός της, έστω του μικρού, Άλισον. Οι Jimmy Gilmer & The Fireballs, χτενισμένοι και με γραβάτα σφιχτοδεμένη, χορεύουν μέσα στην καφετερία του Σούγκαρ Σακ: «I’m gonna drink a lotta coffee, spend a little cash / Make that girl love me when I put on some trash / You can understand why I’ve got to get back / To that Sugar Shack», ενώ στο τελευταίο κουπλέ ο μελαγχολικός Gilmer ονειρεύεται τον εαυτό του παντρεμένο με την πριγκίπισσα του Σούγκαρ Σακ και τους δυο τους μαζί να νοσταλγούν τα πρώτα τους βλέμματα. Εν τω μεταξύ, οι Human League, τραγουδώντας το παράπονο του «Don’t you want me, baby?» ύστερα από 5 χρόνια σχέσης, μοιάζουν έτοιμοι να πενθήσουν το κορίτσι που τους αιχμαλώτισε κάποτε ως «a waitress in a cocktail bar». Οι Green Pajamas, μετά της ομολογίας του «Though I don’t stand a ghost of a chance with her / She’s pretty / So pretty / And it bothers me», απελπισμένα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά: «No one can save us / From Kim the waitress / Always turns me on». Συγχρόνως, ο Harry Chapin διηγείται την Οδύσσειά του σε μία σερβιτόρα, ενώ στο φινάλε τραγουδά «And if you want me to come with you / Then that's all right with me /'Cause I know I'm goin' nowhere / And anywhere's a better place to be». Οι ιστριονικοί Belle & Sebastian επιμένουν δυναμικά στην εκδοχή της «Dear Catastrophe Waitress» αφιερώνοντας της: «I cherish your smile / There’s a word of peace on your lips / Say it, and with tenderness / I’ll cherish you, I’ll cherish you». Κι ο μοναχικός κάου-μπόι Alan Jackson το παραδέχεται όλο καμάρι: «I’ve never been too good at all those sexual games / I never thought my love life would quite turn out this way / Hey! I’m married to a waitress and I don’t even know her name». Τέλος, οι Looking Glass, με τους θαλασσοδαρμένους τους ναύτες, εξομολογούνται στη Brandy που σερβίρει ουίσκι και κρασί: «Brandy, you’re a fine girl / What a good wife you would be / Your eyes could steal a sailor from the sea»!
Ραντεβού λοιπόν με ένα μη-ον, γιατί ήδη νιώθεις σαν τη Μία Φάροου μπροστά στον Τζεφ Ντάνιελς, μες την αναζήτηση ενός ρόδου πορφυρού. Γιατί, επιτέλους, βυθίστηκες στην μπρεχτική μαύρη τρύπα του Λόγου. Γιατί, ίσως, κατάλαβες τί σημαίνει Σημαίνον και τί Σημαινόμενο. Γιατί όλα τα τραγούδια παίζουν μαζί και σου το δείχνουν, απλά εσύ αδυνατείς ακόμα να το εξηγήσεις: πώς άραγε βρέθηκες ξαφνικά να μετράς 5 χρόνια παντρεμένος με την κοπέλα που μόλις σου έφερε την παραγγελία, της οποίας δεν ξέρεις καν το επώνυμο κι ούτε την έχεις δει πουθενά άλλου, αλλά μοιάζει να την ξέρεις από παλιά, όπως ο ναυτικός την Πηνελόπη του; Πώς είναι δυνατόν όλο αυτό να μην είναι παρά μία ακόμα πρόσκληση για μπλουζ, να είναι απλώς «ένα κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια»; Κι όμως, εμείς θα είμαστε πιστοί στο ραντεβού μας και αύριο βράδυ, προσπαθώντας, ίσως, να μάθουμε για την καρδιά του κοριτσιού έξω από την ποδιά και τα τόσο-ωραία-που-πονούν χαμόγελα.
Το λοιπόν, αυτή τη φορά το squiggle ας παιχτεί από ερωτομανείς μπαρόβιους και μπαρόβιες. Στείλτε να αναρτήσουμε διευθύνσεις και ονόματα από το μπαρ στο οποίο βρήκατε την σερβιτόρα once-in-a-life-time, το τελευταίο κορίτσι πίσω από τη μπάρα από του οποίου τα χείλη κρεμαστήκατε, όπως ακόμη και τον μπάρμαν που επέδρασε υπνωτιστικά στη βούλησή σας, τον σερβιτόρο του οποίου η ποδιά σάς έκανε να ξεχάσατε τί σημαίνει χαλινάρι! Στείλτε τα μας επωνύμως, ψευδωνύμως, ανωνύμως, απλά και μόνο για να φτιάξουμε ένα squiggle game.
